ΔHΠEΘE… μύλου

Το τι γίνεται με τα ΔΗΠΕΘΕ και στα ΔΗΠΕΘΕ δεν μπορώ να σας περιγράψω. Με τον

θεσμό σε επιταχυνόμενη καθοδική πορεία, με το υπουργείο Πολιτισμού εμμέσως να

τον μποϊκοτάρει με διαρκείς καθυστερήσεις στη ροή των επιχορηγήσεων αλλά και

να είναι παντελώς ανίκανο να αποφασίσει το ξανακοίταγμά του και τη θεμελίωσή

του σε νέες βάσεις – διότι ο θεσμός, ως θεσμός, πολύτιμος είναι και με τίποτα

δεν μπορεί να εφαρμοστεί το «πονάει κεφάλι, κόβει κεφάλι» -, οι άνθρωποι των

ΔΗΠΕΘΕ, αντί να κοιτάξουν την τύφλα τους, μακελεύονται για ένα πουκάμισο

αδειανό, για μιαν Ελένη… Διοικητικά συμβούλια που θέλουν να «φάνε»

καλλιτεχνικούς διευθυντές, καλλιτεχνικοί διευθυντές τυχάρπαστοι, δήμαρχοι που

έχουν «αγοράσει» τη δημαρχία και έχουν άποψη επί παντός επιστητού και φέρονται

στους καλλιτέχνες ως υποπόδια – άξεστοι και αγροίκοι -, δημοτικοί σύμβουλοι

που θεωρούν εαυτούς «ειδικούς» σε θέματα θεάτρου διότι κάπου, κάποτε είδαν

πέντε παραστάσεις, και χώνουν παντού τη μύτη τους, θλιβεροί τοπικοί

παραγοντίσκοι με έντυπα και εκπομπές που λύνουν και δένουν και κρίνουν και

επικρίνουν με ύφος εκατό καρδιναλίων ή, μάλλον, εκατό Μάκηδων…. Μύλος σας

λέω. Αλλά θα επανέλθω.