Αυτό που μάλλον περισσότερο σηματοδοτεί η «επικοινωνιακή συμπεριφορά» του

Γιώργου Παπανδρέου είναι το τέλος της πολιτικής βεβαιότητας, όπως τουλάχιστον

τη γνωρίζαμε μέχρι σήμερα. Μοιάζει παράδοξο αλλά το πιο συναρπαστικό στοιχείο

του λόγου του είναι οι αδιόρατοι σπασμοί αμφιβολίας, η χαλαρή και ήπια στάση

του, η ικανότητά του να αποφεύγει τις κλειστές και ρητές απαντήσεις, η

προθυμία του να αποδεχτεί μια άλλη εκδοχή.

Με τον τρόπο αυτό έχω την εντύπωση ότι διεκδικεί ένα νέο συμβολικό σύμπαν για

την πολιτική τη στιγμή που οι άλλοι προσανατολίζονται υστερικά στον έλεγχο του

πραγματικού. Το μεγαλύτερο προνόμιο αυτού του λόγου είναι η προτεραιότητα των

προϋποθέσεων του νοήματος, ακόμη και η διάθλασή του και όχι η ακλόνητη

βεβαιότητά του. Με λίγα λόγια η αναγωγή της διστακτικότητας σε στρατηγική.

Από τη στιγμή που η μεταμοντέρνα αρχή της αβεβαιότητας εισέρχεται στην

πολιτική, η πολιτική μπορεί να αποδειχθεί μέγιστη εκεί που η αβεβαιότητα είναι

μέγιστη. Σε μια χώρα που κυριαρχεί ο υπερθεματισμός του πολιτικού τσαμπουκά

και θριαμβεύει η επιδεικτική και αγχωμένη προσποίηση της σιγουριάς μια τέτοια

στάση δεν είναι μόνο καινούργια, αλλά κλονίζει τα περισσότερα από τα στοιχεία

της πολιτικής αντιπαράθεσης, όπως αυτά ενσαρκώθηκαν ιστορικά.

Ο Γιώργος Τζιρτζιλάκης είναι αρχιτέκτονας και διδάσκει στο Τμήμα

Αρχιτεκτόνων του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας.

Τελευταία Νέα