Πλούτος τεχνολογίας και απόψεων

Το εγχείρημα πρωτότυπο για την εγχώρια τηλεόραση, που έρχεται όμως να

ισορροπήσει την «οικολογία» της τηλεοπτικής ενημέρωσης. H εκπομπή «Μετά» του

Παύλου Τσίμα στη NET – αμέσως μετά το κεντρικό δελτίο ειδήσεων – προσφέρει μια

πιο διεισδυτική και αναλυτική ματιά σε επιλεγμένα θέματα της επικαιρότητας. H

επιλογή των θεμάτων καθορίζει και την «πραγματικότητα» που υπηρετεί η εκπομπή,

η οποία συμπληρώνοντας το δελτίο ειδήσεων της δημόσιας τηλεόρασης ξεπερνά την

τάση συνεχούς ομφαλοσκόπησης στην οποία ρέπει η εντυπωσιακή ενημέρωση των

δελτίων του κιτρινισμού και των ριάλιτι προσωπικών καημών. Προτιμώντας μια

ενημέρωση διά των επισήμων πηγών και των απολύτως ειδικών για κάθε θέμα. H

εκπομπή παγιώνει τη δημοσιογραφική «σχολή» που εδώ και δύο χρόνια προσπαθεί να

αναδείξει ως χαρακτηριστική της η EPT και η οποία φαίνεται να ακολουθεί την

παράδοση εκείνης της αμερικανικής δημοσιογραφίας που συνοψίζεται στο σύνθημα

των «New York Times» για τις ειδήσεις του: «Δεν θα λερώσουν το

τραπεζομάντιλο». Πρόκειται για ένα είδος δημοσιογραφίας που είχε ως στόχο να

απευθυνθεί στις ανεκμετάλλευτες μεσαίες τάξεις ευπόρων, μορφωμένων

επαγγελματιών και υπαλλήλων, που απαιτούσαν αντικειμενικότητα και καλαισθησία.

Γι’ αυτό και είναι ένα είδος δημοσιογραφίας των ελίτ και που, σύμφωνα με τους

επικριτές της, προάγει από τη φύση της στενά πολιτικά μηνύματα. Ωστόσο, είναι

το είδος που σφραγίζεται από υψηλό επαγγελματισμό και ανάγει την τεχνική της

αντικειμενικότητας σε «ηθική» αξία του δημοσιογραφικού επαγγέλματος. Με άλλα

λόγια, απαραίτητο συμπλήρωμα στο τοπίο, του οποίου είχαν καταλάβει ήδη

μεγαλύτερο του δέοντος χώρο μια σκανδαλοθηρική δήθεν αριστερίζουσα

δημοσιογραφία του κιτρινισμού και η αισθησιακή σκανδαλοθηρία φυλλάδων δεξιάς

πολιτικής απόκλισης.

H επιλογή των θεμάτων που αναδεικνύει η εκπομπή διαγράφει με σαφήνεια

τους στόχους της. Ξεκίνησε από τη σύγκρουση Πατριαρχείου – Εκκλησίας της

Ελλάδος, αναζήτησε την άκρη του νήματος με την κήρυξη του αυτοκέφαλου της

Εκκλησίας της Ελλάδος το 1833, ύστερα από πίεση των Άγγλων που επιμόνως

ζήτησαν να ανεξαρτητοποιηθεί η Εκκλησία της Ελλάδος από το Πατριαρχείο, για να

μην επηρεάζεται από τη ρωσική επιρροή στον Πατριάρχη. H έρευνα, σαν μικρό

ντοκιμαντέρ, ανέδειξε αυτόν τον εκρηκτικό συνδυασμό πολιτικής και Εκκλησίας,

που περιέπλεξε τα πράγματα, οδήγησε σε σχέσεις πολύπλοκες και ευάλωτες σε

κρίσεις. Το παζλ της υπόθεσης συμπληρώθηκε με κινήσεις χειρουργικής

δημοσιογραφίας.

Τις επόμενες ημέρες, ο πρώην υπουργός Εξωτερικών του Ισραήλ, Μπενάμι,

δίνει την άποψή του για την ανοιχτή πληγή του Παλαιστινιακού, μια σύντομη

ανάλυση του προϋπολογισμού, ποιοι κερδίζουν και ποιοι χάνουν και ακόμη η

απόφαση των Τούρκων να στείλουν στρατεύματα στο Ιράκ, συνέντευξη με τον

Ρίτσαρντ Χόλμπουργκ σε απ’ ευθείας σύνδεση. Επικριτικός με τον Μπους στο θέμα

του Ιράκ, «τίποτε δεν πήγε σύμφωνα με τα σχέδια του Μπους», ο πρώην υφυπουργός

Εξωτερικών συμπληρώνει με την κριτική του στάση την εικόνα που αποκαλύπτει

συνέντευξη του Ντέιβιντ Κέι στον Φάνη Παπαθανασίου, τον άνθρωπο της CIA που

είχε σταλεί στο Ιράκ για να βρει όπλα μαζικής καταστροφής, τα οποία ουδέποτε

βρήκε.

H δημοσιογραφία του «Μετά» προσφέρει γοητευτική καλαίσθητη εικόνα,

επιμένει στην έρευνα, δίνει έμφαση στις απόψεις, που προσπαθεί να είναι όσο

γίνεται περισσότερες, όχι όμως εκείνες οι αντικρουόμενες που συνήθως

παρουσιάζονται από την τηλε-δημοσιογραφία του καβγά, αλλά εκείνες οι οποίες

μπορούν να αποσαφηνίσουν την εικόνα, να φωτίσουν διαστάσεις ενός θέματος.

Είναι φανερό πως στόχος δεν είναι η πρόκληση εντυπωσιασμού, αλλά η

εμβάθυνση. Είναι ένα είδος ενημέρωσης που συνηθίζεται να συνοδεύει δελτία

ειδήσεων σε τηλεοράσεις του εξωτερικού. Αξιοποιεί πλήρως την τηλεοπτική

τεχνολογία και με αυτή την έννοια κατατάσσεται στο είδος της «ψυχαγωγικής»

ενημέρωσης, όχι όμως με το διαστροφικό περιεχόμενο που έχει προσδώσει στην

έννοια η προβολή σε δελτία ειδήσεων μικρών προσωπικών ιστοριών και καημών,

αλλά με την έννοια του γρήγορου μοντάζ, των απ’ ευθείας συνδέσεων, των

γραφημάτων, του πλούτου των απόψεων. Ήταν ένα είδος που έλειπε από το τοπίο

της εγχώριας τηλεοπτικής ενημέρωσης.