Αναζήτηση
Έγραψα, προχτές, για τα προβλήματα που έχουν δημιουργηθεί στις περιοχές
Φιλοπάππου και Κεραμεικού και περίμενα κάποιες απαντήσεις από την Εταιρεία
Ενοποίησης και το ΥΠΕΧΩΔΕ. Θα τις πάρω γρήγορα, ελπίζω. Στο μεταξύ, έφτασε στα
χέρια μου ένα ψήφισμα για τα θέματα του Φιλοπάππου, το οποίο δημοσιεύω αμέσως:
«Εμείς οι κάτοικοι των συνοικιών Πετραλώνων, Φιλοπάππου, Θησείου, Κουκακίου
συγκεντρωθήκαμε στις 10 Νοεμβρίου στο Πάρκο Αριάδνης και έπειτα από συζήτηση
και παρεμβάσεις αποφασίσαμε ότι:
1. Οι ελάχιστοι ελεύθεροι χώροι της πόλης μας αποτελούν βιώματα της
καθημερινής ζωής μας και είναι απαραίτητοι ως φυσικοί χώροι πρασίνου,
αναψυχής, περιπάτου και περισυλλογής. Γι’ αυτό πρέπει να διευκολύνεται και όχι
να παρεμποδίζεται η πρόσβαση των κατοίκων σ’ αυτούς, να μην τσιμεντοποιούνται
και να μην εμπορευματοποιούνται.
2. Ειδικότερα ο λόφος του Φιλοπάππου αποτελεί έναν παραδοσιακό ελεύθερο
χώρο με φυσικό δασικό πλούτο, ιστορική σημασία και πλούσια χλωρίδα και πανίδα
για τα δεδομένα μιας τσιμεντούπολης, όπως η Αθήνα. Η πρόσβαση σ’ αυτόν είναι
ελεύθερη από αρχαιοτάτων χρόνων. Τις τελευταίες δεκαετίας έχει εγκαταλειφθεί
από όλες τις κυβερνήσεις και μαραζώνει.
3. Οι αρμόδιοι (Ε.Α.Χ.Α. – Υπ. Πολιτισμού) άρχισαν να τοποθετούν, τόσο
περιμετρικά του λόφου όσο και μέσα στο δάσος, κάγκελα, να επεκτείνουν
κτιριακές εγκαταστάσεις και να κόβουν δέντρα. Αύριο πιθανόν να εγκαταστήσουν
εκδοτήρια εισιτηρίων. Ο λόφος του Φιλοπάππου δε θέλει κάγκελα, θέλει φροντίδα!
Η περίφραξη θα μπορούσε να γίνει μόνο στα διακεκριμένα μνημεία και ν’ αφήσει
ελεύθερη την πρόσβαση στον λόφο απ’ όλες τις εισόδους.
4. Δηλώνουμε προς κάθε αρμόδιο ότι το κίνημα για την προστασία των
ελεύθερων χώρων θα προστατέψει και τον λόφο του Φιλοπάππου από την
τσιμεντοποίηση και την εμπορευματοποίηση. Η συμβολική, αλλά δυναμική
αποκαθήλωση ενός τμήματος της περίφραξης, δείχνει αφενός μεν την
αποφασιστικότητά μας, αφετέρου δε το δίκαιο αίτημά μας».
Έχουν δίκιο ασφαλώς οι κάτοικοι. Στου Φιλοπάππου και δέντρα κόβονται και
τσιμέντο ρίχνεται και μάντρες πέφτουν και κάγκελα υψώνονται. Και συνέβη
πρόσφατα και τούτο – το εξωφρενικό: ανεβαίνοντας εγώ ο ίδιος, μια νύχτα, πολύ
αργά, την Απ. Παύλου, καθώς πήγαινα προς τον «Διόνυσο», άκουσα να παίζονται,
από επαγγελματικό ηχητικό μηχάνημα, ρεμπέτικα τραγούδια, στη διαπασών! Έφτασα
στον Λουμπαρδιάρη, ρώτησα «τι τρέχει» και μου απάντησαν ότι στο παρακείμενο –
πάνω από το εκκλησάκι – καφενείο, το γλεντάνε, ύστερα από έναν γάμο! Ρωτάω:
κανείς, επιτέλους, δεν ενδιαφέρεται για τίποτα σ’ αυτόν τον τόπο; Το πράγμα
έχει παραγίνει…
