|
Τουαλέτες, τηλέφωνο, εμετήριο (του Πανσό, από τη «Μοντ»)
|
Αυτές οι ευρωεκλογές έχουν μια ιδιαιτερότητα: ψηφίζοντας με το στομάχι,
ψηφίζουμε ουσιαστικά με το μυαλό. Το βελγικό σκάνδαλο των διοξινών, γράφει σε
πρωτοσέλιδο σχόλιό της η «Στάμπα», προσδίδει σημασία στην αναμέτρηση και δίνει
στον απρόθυμο ψηφοφόρο ένα σοβαρό λόγο για να ασκήσει το εκλογικό του
δικαίωμα. Αυτό που διακυβεύεται είναι η υγεία του, που απειλείται από μερικά
ασυνείδητα κυκλώματα του Βελγίου και άλλων ευρωπαϊκών χωρών. Και ο μόνος
τρόπος να καταπολεμηθούν αυτά τα κυκλώματα περνά αναγκαστικά μέσα από την Ευρώπη.
Οι Ευρωπαίοι πολίτες αρχίζουν να συνειδητοποιούν ότι «δημόσια αγαθά» όπως το
περιβάλλον, η υγεία, η ασφάλεια, η σταθερότητα, το νόμισμα, δεν είναι πλέον
εθνικά, αλλά ευρωπαϊκά. Το επόμενο βήμα, σημειώνει η ιταλική εφημερίδα, είναι
να γίνει αντιληπτό ότι δεν υπάρχουν ούτε «εθνικά κακά». Οι ευθύνες μιας
διεφθαρμένης ή υπερχρεωμένης χώρας δεν αφορούν μόνο τον λαό της, αλλά ολόκληρη
την Ευρώπη, και κατά συνέπεια είναι «δημόσιες». Πρέπει έτσι να συσταθεί η
έννοια της πολιτικής ευθύνης κάθε χώρας απέναντι στην Ευρώπη. Και για τον
σκοπό αυτό χρειάζεται μια ισχυρή Ευρωπαϊκή Επιτροπή και ένα Ευρωκοινοβούλιο
που να μπορεί να ελέγχει και να τιμωρεί πολιτικά τους παραβάτες.
Και έπειτα πρέπει να γίνει ακόμη ένα βήμα. Ο Ευρωπαίος πολίτης ξέρει τι είναι
ένα κοτόπουλο, αλλά δεν του είναι πολύ σαφές τι είναι ένας ευρωβουλευτής.
Ανάμεσα σ’ ένα κοτόπουλο και σ’ έναν ευρωβουλευτή, όμως, υπάρχουν διάφορες
αναλογίες. Και οι δύο μπορούν να είναι χρήσιμοι, μύωπες, υποτιμημένοι ή
επικίνδυνοι. Διατρέχοντας κανείς τις λίστες των υποψηφίων, μπορεί να κάνει και
άλλες σκέψεις, πιο μελαγχολικές ή πιο κακόβουλες. Εκείνο που πρέπει σε κάθε
περίπτωση να αποφύγει, είναι να στείλει στο Ευρωκοινοβούλιο κοτόπουλα για να
ελέγχουν κοτόπουλα.
Αυτά ως προς την ψήφο. Με το στομάχι μας, όμως, τι γίνεται; Τι έχει μείνει για
να τρώμε; Κορμοράνους! απαντά ο Πιερ Ζωρζ από τις σελίδες της «Μοντ».
Κορμοράνους ραγού, αυτό το ωραίο μαύρο πιάτο με το μαύρο πτηνό σιγοβρασμένο σε
μια μαύρη κατσαρόλα μια μαύρη νύχτα. Να τρώμε κορμοράνους, αυτό το μισητό
σύμβολο μιας εκτροχιασμένης και διεστραμμένης οικολογίας. Κάτω από την πίεση
των λόμπι των Πρασίνων, η Κομισιόν αποφάσισε πριν από μερικά χρόνια να κηρύξει
τον κορμοράνο προστατευόμενο είδος. Τότε, δεν υπήρχαν στη Γαλλία παρά μερικές
δεκάδες χιλιάδες. Χάρις στην ακόρεστη όρεξή τους και την αξιοθαύμαστη
ικανότητά τους να πολλαπλασιάζονται, έγιναν μέσα σε λίγα χρόνια εκατοντάδες
χιλιάδες, πλημμυρίζοντας τη χώρα και τα ήρεμα ποτάμια της. Αν λάβει κανείς
υπόψη ότι ένας κορμοράνος καταναλώνει κάθε μέρα μισό κιλό ψάρια, μπορεί να
υπολογίσει πόσο χρόνο χρειάζονται αυτά τα εκατοντάδες χιλιάδες πτηνά για να
αδειάσουν τα γλυκά νερά της Γαλλίας από το περιεχόμενό τους και να φέρουν σε
απόγνωση τους ψαράδες. Ε, αυτός ο χρόνος έχει ήδη περάσει. Γι’ αυτό, αφήστε τα
κοτόπουλα και πιάστε τους κορμοράνους!
