Οι μπάλες ξανακύλησαν στην Ηλιούπολη

Δεκατέσσερα ολόκληρα χρόνια χρειάστηκαν για να κυλήσει η μικρή, ξύλινη,

μπάλα από τη Λευκάδα για να φθάσει στο κέντρο της Ηλιούπολης.

ΥΣΤΕΡΑ ΑΠΟ τόσα χρόνια ένα παλιό, παραδοσιακό, παιχνίδι, τ’ αμπαλί,

ξαναζωντάνεψε με τους ίδιους παίκτες, τον Σπύρο Βαγενά και τον Χρήστο Τετράδη,

που συνέχισαν την παρτίδα τους αυτή τη φορά με συμπαίκτη τους τον πρόεδρο της

Βουλής και συμπατριώτη τους κ. Απόστολο Κακλαμάνη. Κι όλα αυτά έγιναν χθες το

πρωί, στην Κάτω Ηλιούπολη, στα εγκαίνια του ειδικού γηπέδου όπου θα παίζεται

το παιχνίδι τ’ αμπαλί.

Ένα παιχνίδι στο οποίο το μυστικό βρίσκεται στις ξύλινες, ειδικές, μπάλες. Σε

κάποια παραλλαγή του το ίδιο παιχνίδι μπορεί κάποιοι να το έχετε δει στη

Γαλλία ή την Ιταλία.

Τ’ αμπαλί στη χώρα μας κρατάει από τα χρόνια της ενετοκρατίας. Σταμάτησε να

παίζεται στην πόλη της Λευκάδας το 1984 όταν καταστράφηκε το μοναδικό γήπεδο

που υπήρχε στην περιοχή της Νεάπολης.

Ο Δήμος Ηλιούπολης μετέφερε την παράδοση από τη Λευκάδα στην Αθήνα.

Κατασκεύασε το ειδικό γήπεδο στην Κάτω Ηλιούπολη, μπροστά από το Πολιτιστικό

Κέντρο.

Τα εγκαίνια του ειδικού γηπέδου έγιναν από τον δήμαρχο Ηλιούπολης κ. Θόδωρο

Γεωργάκη ο οποίος στην ομιλία του τόνισε ότι ο δήμος είναι μόνιμος χορηγός της παράδοσης.

Στην τελετή των εγκαινίων έπαιξαν το όμορφο παιχνίδι, εκτός από τον κ.

Κακλαμάνη και τον δήμαρχο κ. Θ. Γεωργάκη, και ο βουλευτής Λευκάδας κ. Βαγγ.

Βλασσόπουλος, ενώ οι δύο βετεράνοι παίκτες που ήρθαν από τη Λευκάδα με τις

ξύλινες μπάλες τους δύσκολα συγκράτησαν ένα δάκρυ όταν ο δήμαρχος τους

πρόσφερε αναμνηστική πλακέτα.

Κι όταν κύλησε και η τελευταία ξύλινη μπάλα στους θεατές προσφέρθηκε σουμάδα

(ένας πυκνόρρευστος χυμός από πικραμύγδαλο και ζάχαρη που αραιώνεται σε νερό

και συνοδεύεται με παξιμάδια), ενώ ακολούθησε χορευτικό πρόγραμμα.

Η ΜΠΑΛΑ στο «αμπαλί» είναι κατασκευασμένη από σκληρό ξύλο για να αντέχει στα

χτυπήματα. Το καλύτερο ξύλο είναι το ξύλο μεγάλου χοντρού πουρναριού, που το

αφήνουν να ξεραθεί για πολλούς μήνες και μετά το «μουλιάζουν» στη θάλασσα για

να σφίξει και να «δέσει» καλύτερα. Ο τόρνος τελειοποιεί την μπάλα που, ύστερα

από κάθε αγώνα, μπαίνει στο νερό για να μείνει σφιχτή και βαριά.

Οι μπάλες για τ’ αμπαλί δεν είναι ολοστρόγγυλες. Έχουν «τιμόνι». Δηλαδή έχουν

ένα ελαφρώς ελλειπτικό σχήμα και σε ένα σημείο μια υποψία «μύτης» που την λένε

τιμόνι, γιατί αυτό καθορίζει την τροχιά της μπάλας. Το παίξιμο στο αμπαλί

είναι απλό: Οι παίκτες δημιουργούν δύο ομάδες. Στέκονται στην μια άκρη του

γηπέδου και ρίχνουν προς την άλλη το μπαλάκι, το οποίο το λένε τ’ αμπαλί. Με

τις μεγάλες, ξύλινες μπάλες, προσπαθούν να πάνε όσο πιο κοντά στο αμπαλί. Κάθε

φορά που η ομάδα πλησίαζε τ’ αμπαλί περισσότερο από την αντίπαλη, έπαιρνε έναν

πόντο και συνέχιζε η άλλη μέχρι να λήξει η παρτίδα στους 11 πόντους. Αλλά οι

παίκτες δεν προσπαθούν απλά να πλησιάσουν τ’ αμπαλί. Μπορούν να το χτυπήσουν,

να το σπρώξουν, να το απομακρύνουν από την άλλη ομάδα. Ή ακόμη να το χτυπήσουν

και να απομακρύνουν κάποια μπάλα της.