Είναι προφανές πως οι διαπραγματεύσεις για την επίτευξη εκεχειρίας – με προφανώς κύρια ευθύνη της Μόσχας – στο ουκρανικό μέτωπο περνάνε μέσα από μια σειρά εύθραυστων ισορροπιών και κινήσεων. Εδώ δεν αρκεί για παράδειγμα ο Ζελένσκι να πει ένα «ναι» στο αρχικό πλαίσιο συμφωνίας, αλλά να μην υπάρξει σοβαρή υποχώρηση από μεριάς του και κυρίως στο εδαφικό. Επίσης κάθε δική του συναίνεση ή όχι οφείλει να συνοδευθεί από μια ευρεία νομιμοποίηση στη χώρα του και για λόγους συνταγματικούς.
Eχει επίσης σημασία να υπάρξουν άμεσο και διαρκές σχέδιο μακράς εκεχειρίας και αληθείς εγγυήσεις ασφαλείας – με διεθνή στρατεύματα – για τον ουκρανικό λαό και για το διάστημα της ενδιάμεσης φάσης. Σαφώς, η όλη «χορογραφία» σήμερα περνάει κυρίως μέσω των ΗΠΑ και της Ρωσίας. Η διεθνής κοινή γνώμη, η Δύση και βέβαια ο σκληρός πυρήνας της Ευρώπης οφείλουν επίσης να είναι παρόντες στην εκδίπλωση του όλου σχεδίου και να μην παραχθούν γεγονότα ερήμην τους, κάτι επιζήμιο για το διεθνές δίκαιο αφού θα επισημοποιούσε περαιτέρω μια νέα διπλωματία της «ισχύος».
Η όλη περιπέτεια του oυκρανικού δεν µπορεί σε καµία περίπτωση να εκκινήσει µια γεωπολιτική εποχή επίσηµων αναθεωρήσεων και επεµβάσεων. Η δε διαπραγµάτευση οφείλει να συνοδευθεί από µια επόµενη ηµέρα στην πλητττόµενη χώρα της Ουκρανίας όπου οι όροι ανοικοδόµησης να είναι συγχρονισµένοι µε τις ανάγκες της και µε την ταχύτατη ανάταξη του λαού της. Συµφωνία όπως και να ‘ναι δεν σηµαίνει ταπείνωση ή υποχώρηση από κόκκινες γραµµές των Ουκρανών.
