Στην πολακική ανάλυση, «ο μόνος λόγος που έγινε πρόεδρος του Eurogroup» ο έλληνας υπουργός Οικονομικών «ήταν γιατί ο Κυριάκος Μητσοτάκης και η ΝΔ αποδέχθηκαν το πάγωμα και την κατάσχεση των ρωσικών περιουσιακών στοιχείων, κάτι που αρνήθηκε ο βέλγος συνάδελφός του». Κι επειδή ο Σφακιανός κατέει και τα του παγκόσμιου τραπεζικού συστήματος, κατέθεσε στα πρακτικά της χθεσινής συνεδρίασης για τον προϋπολογισμό και μια πρόβλεψη: εφόσον ο Πιερρακάκης δεχθεί να υφαρπάξει χρήματα του Κρεμλίνου, θα χαθεί η εμπιστοσύνη προς την Ενωση και «τα δεινά που θα έρθουν στην ήπειρο θα τον κάνουν πιο μισητό και από τον Ντάισελμπλουμ».
Βέβαια, στη συζήτηση που διεξάγεται σε ολόκληρη την ΕΕ για τον τρόπο με τον οποίο θα χρηματοδοτηθεί η Ουκρανία κανείς δεν ξεχνά ότι το διεθνές δίκαιο δεν επιτρέπει κατάσχεση κρατικών περιουσιακών στοιχείων. Αντιθέτως, αναζητείται η φόρμουλα με την οποία θα χρησιμοποιηθεί σημαντικό μέρος των δεσμευμένων στην Ευρώπη 210 δισ. ευρώ χωρίς να παραβιαστούν κανόνες στους οποίους ομνύουν οι Ευρωπαίοι. Λαμβάνοντάς τους υπόψη συμφώνησαν με ειδική πλειοψηφία να μην απαιτείται κάθε εξάμηνο η ανανέωση του παγώματος – κι άρα, περιόρισαν το ρίσκο κάποια φιλορωσική πρωτεύουσα, σαν τη Βουδαπέστη ή την Μπρατισλάβα, να φροντίσει, ενώ ο πόλεμος συνεχίζεται, να επιστραφούν τα κεφάλαια στη Μόσχα.
Μήνυμα
Αυτή η ευρωπαϊκή κίνηση είναι μια στρατηγική κίνηση. Γιατί, σύμφωνα με τους υποστηρικτές της, διατηρεί την πίεση στη ρωσική πλευρά και μειώνει τις πιθανότητες η Δύση να δεχθεί έναν συμβιβασμό ο οποίος κανονικοποιεί τον αναθεωρητισμό. Αλλά κι επειδή δείχνει πως η Ευρώπη δεν είναι διατεθειμένη να επιτρέψει σε τρίτους να αποφασίζουν για οτιδήποτε υπάγεται στη δικαιοδοσία της. Οι ανησυχούντες για την ευρωπαϊκή χρηματοπιστωτική σταθερότητα (στους οποίους αυτοποθετήθηκε για χάρη του εγχώριου αντιδεξιού μετώπου ο εκφραστής του μισού ΣΥΡΙΖΑ) παραβλέπουν βολικά ότι αν η ΕΕ δεν βρει πώς θα στηρίξει οικονομικά το Κίεβο, δεν κινδυνεύουν μόνο οι Ουκρανοί. Απειλείται ολόκληρο το μεταπολεμικό σύστημα, το οποίο βασίζεται στην αρχή που θέλει τα σύνορα να μην επαναχαράσσονται με τη βία. Αν, με άλλα λόγια, επιβραβευτεί ο Πούτιν για την επιθετικότητά του, ο κόσμος δεν θα γίνει ασφαλέστερος. Οι διεθνείς σχέσεις θα αποκτήσουν συναλλακτικό χαρακτήρα, ενώ ο ιμπεριαλισμός θα επιστρέψει. Το νομικό πλαίσιο είναι περίπλοκο, οι χειρισμοί που καλείται να κάνει η Ευρώπη δεν μπορούν παρά να είναι λεπτοί. Ωστόσο, το μήνυμα που επιθυμεί να στείλει είναι κρίσιμο για το μέλλον: η έννοια της εθνικής κυριαρχίας δεν αλλάζει επειδή δεν αρέσει σε κάποιους με αυτοκρατορικούς ιδεασμούς.
