Εχει σημασία αυτές τις μέρες να θυμόμαστε και να σκεφτόμαστε αυτούς που δουλεύουν είτε σε αντίξοες συνθήκες είτε παραπάνω ώρες απλώς και μόνο για τη δική μας εξυπηρέτηση. Στερεοτυπικά θα κατατάσσαμε σε αυτούς προφανώς τους ντελιβεράδες. Οι οποίοι παρεμπιπτόντως τα τελευταία χρόνια έχουν αυξηθεί πάρα πολύ λόγω ανταγωνισμού στις πλατφόρμες αλλά και λόγω των πολλαπλάσιων αναγκών και μιας νέας κατ’ οίκον ανάγκης και συνήθειας για φαγητό στο σπίτι. Πολλοί βρίζουν τους ντελιβεράδες ή θυμώνουν με αυτούς επειδή κάνουν μια σειρά παραβάσεων χωρίς να υπολογίζουν ότι ακριβώς οι παραβάσεις αυτές είναι αποτέλεσμα και συνάρτηση των πιέσεων που δέχονται χρονικά είτε από τους πελάτες είτε από τους ιδιοκτήτες των μαγαζιών που εργάζονται.
Από την άλλη υπάρχει ένας τεράστιος κλάδος εργαζομένων. Ημιαπασχολούμενων, ευέλικτων και επισφαλών. Ανθρωποι που δεν κατατάσσονται στα παλιά συμβατικά ωράρια και οι οποίοι δουλεύουν παραπάνω ώρες, πολλές φορές σπαστά εις βάρος όχι απλώς και μόνον του ιδιωτικού και προσωπικού τους χρόνου αλλά και της ψυχικής τους υγείας. Είναι απολύτως αντίρροπο και απολύτως αντιφατικό την ίδια ώρα που οι παραγωγικές δυνάμεις και τα παραγωγικά εργαλεία του ανθρώπου έχουν εκσυγχρονιστεί και έχουν βελτιωθεί τόσο πολύ, ο ίδιος να αναγκάζεται να δουλεύει περισσότερες ώρες πράγμα το οποίο καταδεικνύει ως ένα βαθμό μία όψη των κοινωνικών ανισοτήτων της εποχής. Επίσης παράδοξο και αντιφατικό είναι πως τα ίδια τα επαγγέλματα που συνήθως είναι πολύ δύσκολα και πολλές φορές ανθυγιεινά όπως για παράδειγμα οι καθαριστές των δήμων την ίδια ώρα να αντιμετωπίζουν τη χλεύη των απλών πολιτών. Πολλοί εξ αυτών επειδή νομίζουν ότι οι εργαζόμενοι αυτοί δουλεύουν λίγες ώρες ή επειδή βγαίνουν τα σκουπιδιάρικα σε συνήθως κακές ώρες πως ακριβώς γι’ αυτό συμβάλλουν σε μια περαιτέρω ταλαιπωρία της πόλης.
Συνήθως το ξεχνάμε αλλά ένα ολόκληρο πλήρες αλλά και αόρατο εργοστάσιο λειτουργεί νυχθημερόν γύρω μας στην εστίαση, στα καφέ, στις αλυσίδες των εστιατορίων, στους δήμους και βέβαια στα νοσοκομεία και στο ταλαιπωρημένο Εθνικό Σύστημα Υγείας. Στον βαθμό που οι ελεγκτικοί μηχανισμοί εξασθενούν και οι ατομικές διαπραγματεύσεις πολλαπλασιάζονται, το παραπάνω εργοστάσιο και μεγαλώνει και γίνεται όλο και πιο βάναυσο στην εσωτερική του δομή και λειτουργία. Κι όμως την ίδια ώρα και οι μετέχοντες σε αυτό και αυτοί που είναι έξω από τη λειτουργία του κάνουν πως δεν το βλέπουν ή πολλές φορές το λογίζουν ως μία αυτονόητη σημερινή διάσταση των εργασιακών σχέσεων.
Παλαιότερες συμβάσεις θεωρούνται παρωχημένες ή και συμβεβλημένες με μια καθυστέρηση στην ανάπτυξη της οικονομίας και στις νέες της δυναμικές. Χρέος και καθήκον όλων είναι να ονοματίσουν το αόρατο εργοστάσιο. Να δώσουν θεσμική διάσταση και ορατότητα στους δικούς του εργαζομένους.
