Αναμφίβολα τα γερμανικά προϊόντα μεταπολεμικά κατέκτησαν και διατήρησαν ένα κύρος λόγω ποιότητας που ταυτόχρονα προσέδιδε μια υψηλή πιστοποίηση στην ταμπέλα «Made in Germany». Είτε επρόκειτο για ηλεκτρονικά προϊόντα είτε για μηχανολογικό εξοπλισμό ή ρουχισμό είτε για αυτοκίνητα και λοιπά οχήματα.
Σημερινές βέβαια έρευνες – και δη από φορείς όπως οι γερμανικές τράπεζες – καταγράφουν μια διαφορετική κατάσταση. Οι εξαγωγές της μεγάλης ευρωπαϊκής χώρας έχουν πάρει την κατιούσα και λόγω του διαρκούς νέου εμπορικού «Ψυχρού Πολέμου» με την Κίνα και λόγω των νέων δασμολογικών σοκ που επιλέγει η ηγεσία του Ντόναλντ Τραμπ. Αυτά σε συνδυασμό με τους χαμηλούς ρυθμούς ανάπτυξης σε όλη την Ευρώπη – μια «δύση της βιομηχανίας» της θα λέγαμε – επιδεινώνουν το τοπίο και αναπροσανατολίζουν το σύνολο των οικονομιών στην ΕΕ.
Το πάλαι πετυχημένο μοντέλο της Γερμανίας μοιάζει με τον Μεγάλο Ασθενή μεταξύ συμπληγάδων: ΗΠΑ και Κίνας. Και οι αναλυτές εστιάζουν στο κρίσιμο θέμα της γερμανικής αυτοκινητοβιομηχανίας. Υπάρχει άραγε επιστροφή; Η σημερινή γερμανική ηγεσία έχει σαλπίσει το σύνθημα και το αίτημα της εκβιομηχάνισης. Το όλο σχέδιο – ή και στοίχημα – βέβαια προσκρούει στο γεγονός πως είναι η αιχμή της ανάταξης και δυναμώματος της Ακροδεξιάς. Και άρα τα όρια μιας όντως δυναμικής πολιτικής και μιας ατζέντας της Εναλλακτικής για τη Γερμανία (AfD) είναι ρευστά. Τι επείγει; Σχέδιο θα λέγαμε αλλά διακριτό και με βάθος.
