Τις προάλλες έκανα ένα πείραμα: Εβαλα στο Chatgpt το αίτημα να γράψει μια γνώμη για την άφιξη της πρεσβευτού των ΗΠΑ στην Αθήνα Κίμπερλι Γκίλφοϊλ αλλά με την υποσημείωση πως θα εμιμείτο το ύφος του Μισέλ Φουκώ. Το αποτέλεσμα έξοχο και σχεδόν δυσδιάκριτο αν το είχε πράξει όντως ο αείμνηστος γάλλος φιλόσοφος. Η πλάκα είναι πως γράφονται ακόμη κείμενα για το τι θα επιφέρει η ΑΙ στο πεδίο των ΜΜΕ, συγγραφής κ.λπ. κι ενώ η ΑΙ έχει ήδη καλπάσει εντός των newsrooms.
Το θέμα είναι μείζον και όχι απλώς υπό το πρίσμα του πόσες θέσεις εργασίας θα χαθούν αλλά κυρίως για το τι περιεχόμενο θα κυριαρχήσει άμεσα.
Το γράψιμο, κακό ή καλό, ήταν πάντα το αποτέλεσμα συνισταμένων όπως η παιδεία, η φαντασία, το ρεπορτάζ, η πληροφορία, η γλώσσα, οι ιδέες (που συχνά συμπυκνώνουν τις θέσεις). Είχε και έχει κόπο. Και όχι απλώς για τους εργάτες του Τύπου. Και για τους μεγάλους – μεγάλες συγγραφείς του κόσμου. Μεγάλο μέρος αυτού του παγκόσμιου έργου ήμερα αποκωδικοποιείται σε data και ανάλογα το τάισμα των data workers και τον προσανατολισμό των μεγάλων εταιρειών, έχει φτάσει σε μια εν εξελίξει μεγάλη μηχανή παραγωγής και αναδιαμόρφωσης κειμένων.
Και εμείς; Θα πεινάσουμε; Καταρχάς η δική μας συζήτηση θα πρέπει να γίνει για το πριν της ΑΙ.
Για το πόσο προχειρογράφοι ήμασταν ή πόσο μέτριοι και «αυτονοητάκηδες» ή και προβλέψιμοι σε αυτά που γράφαμε. Τόσο που συχνά συμβάλαμε στη ρυμούλκηση ενός κόσμου μακριά από τα ΜΜΕ και με τόνους αποστροφής από το ίδιο το παραγόμενο αποτέλεσμά μας.
Η συζήτηση βέβαια πρέπει να ανοίξει και τώρα και άμεσα.
Αν, λέω αν, υπάρχουν κάποιοι όροι υπεράσπισης του γραψίματος, της μέγιστης πράξης καταγραφής και ανασύνθεσης του κόσμου. Αν, λέω αν, υπάρχει ακόμη χρόνος για να διευκρινίζουμε πως ένα καλό κείμενο είναι ανθρώπινο και άρα εμπεριέχει και το σφάλμα.
Και ποιος ξέρει μπορεί το λάθος να γίνει ακριβό, να διεκδικείται, να ανεβάσει το μπάτζετ του συγγραφέα. «Το παρόν βιβλίο έχει ανθρώπινα λάθη και άρα δεν είναι αποτέλεσμα τεχνητής νοημοσύνης», θα αναγράφουν οι μέσα σελίδες των νέων βιβλίων και θα γίνονται ανάρπαστα γι’ αυτόν τον λόγο. Τα όσα φαντάζομαι στο σημερινό μας σημείωμα θα προϋποθέτουν βέβαια μια νέα δεοντολογία.
Δεν υπονοούμε με το σημερινό μας σημείωμα πως θα ανασχέσουμε τη νέα δυναμική της τεχνολογίας ή δεν προτείνουμε ένα εγχειρίδιο σπασίματος των μηχανών.
Υπενθυμίζουμε πως το γράψιμο πρέπει να παραμείνει ανθρώπινο και ένα πεδίο αντιπαλοτήτων, απόλαυσης και προώθησης των ιδεών.
