Μία από (το πλήθος με) τις τρέλες του ελληνικού εκπαιδευτικού συστήματος είναι και αυτή που πληροφορήθηκα πρόσφατα, και πραγματικά με έβγαλε από τα ρούχα μου. Ελληνάκια, να αποφοιτούν από σχολείο στην Ελλάδα, αλλά να μην τους επιτρέπει ο νόμος να φοιτούν σε ξενόγλωσσα τμήματα ελληνικού πανεπιστημίου, και δη του κορυφαίου, του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών. Τρέλα; Παραλογισμός του νομοθέτη; Κενό στον νόμο; Συμφέροντα (που δεν μπορώ να καταλάβω ποιου και γιατί); Αγνωστο.
Ο,τι και να συμβαίνει πάντως, η ουσία είναι ότι η ελληνική πολιτεία, η οποία κάνει μια ολόκληρη καμπάνια για να επιστρέψουν στην Ελλάδα τα καλά (ή τα καλύτερα) «μυαλά» της που κατά τη διάρκεια της κρίσης αναζήτησαν μια ζωή με καλύτερους όρους στο εξωτερικό, από την άλλη πόρτα, εξακολουθεί να σπρώχνει παιδιά της να φεύγουν έξω για σπουδές. Πρόκειται για «επιτυχία» την οποία οφείλουμε σε αδιανόητη νομοθετική ρύθμιση, η οποία δεν υπάρχει σε κανένα άλλο εκπαιδευτικό σύστημα, στην Ευρωπαϊκή Ενωση τουλάχιστον.
Είναι ο παραλογισμός, που προαναφέρω. Και πραγματικά, όσο κι αν το έψαξα αφότου το πληροφορήθηκα, από πονεμένο πατέρα, δεν βρήκα άκρη…
Εισάγονται παντού εκτός από το ΕΚΠΑ
Την προσοχή σας παρακαλώ, θα το εξηγήσω: στην Ελλάδα, επιτρέπεται να λειτουργούν (και καλώς!) σχολεία μέσης εκπαίδευσης, υψηλής ποιότητας, τα οποία ακολουθούν το πρόγραμμα εκπαίδευσης της Βρετανίας. Τα παιδιά τα οποία αποφοιτούν από αυτά, υποβάλλονται σε εξετάσεις και με βάση τα αποτελέσματα που φέρνουν, ανταγωνίζονται για την κατάληψη μιας θέσης σε πανεπιστήμια διεθνώς – στη Βρετανία, τις ΗΠΑ, την Ιταλία, την Ολλανδία, παντού. Στη Ζιμπάμπουε, στην Αυστραλία, στη Νότια Αφρική, όπου τέλος πάντων τραβάει η όρεξή τους – και αντέχει η τσέπη των γονιών τους.
Παντού; Οχι ακριβώς. Διότι δεν τους επιτρέπουν να εγγραφούν στο ξενόγλωσσο τμήμα του ΕΚΠΑ, ακόμη και αν οι βαθμολογίες τους είναι άριστες. Να το ξαναπώ, για να μη νομίσει κάποιος ότι πρόκειται για κάποιου είδους παρεξήγηση: Ελληνόπουλα, με ελληνική ιθαγένεια, δεν μπορούν να φοιτήσουν σε τμήμα ελληνικού πανεπιστημίου. Αντιθέτως, στο τμήμα αυτό, το οποίο μάλιστα είναι και εξαιρετικό, μπορούν να φοιτήσουν παιδιά από οποιαδήποτε άλλη χώρα του κόσμου!!!
Οι τρέλες της ρύθμισης αυτής δεν σταματούν εδώ, όχι. Συνεχίζονται: ενώ δεν μπορούν να φοιτήσουν Ελληνόπουλα, και εξαναγκάζονται να πάρουν τον δρόμο της ξενιτιάς (με ό,τι συνεπάγεται αυτό), στο ξενόγλωσσο τμήμα του ΕΚΠΑ έχουν την ευχέρεια να φοιτήσουν οι συμμαθητές τους στο ίδιο σχολείο, ακόμη και αν έχουν διπλή υπηκοότητα!..
«Το λέει ο νόμος» (που πρέπει να αλλάξει)
Το Πανεπιστήμιο Αθηνών διαθέτει τρία ξενόγλωσσα τμήματα (από ένα σε Αθήνα, Θεσσαλονίκη, Κρήτη), και ο ανοιχτόμυαλος πρύτανης, Γερ. Σιάσιος, που ήρθε αντιμέτωπος με το πρόβλημα, κατέστησε σαφές ότι υιοθετεί πλήρως τη θέση, ότι εφόσον τα παιδιά απόφοιτοι δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης από ξενόγλωσσο σχολείο πληρούν τις προϋποθέσεις (έχουν δηλαδή την απαραίτητη βαθμολογία) πρέπει να μπορούν να εγγράφονται στα τμήματα αυτά.
Ποιος δεν «ακούει» γονείς και παιδιά, και τον σοβαρό πρύτανη του ΕΚΠΑ, που έχει αντιληφθεί πλήρως το πρόβλημα; Κλασικά, το υπουργείο Παιδείας. Που οχυρώνεται πίσω από την παράγραφο «β», του άρθρου «γ», του νόμου «ψ», και αρνείται πεισματικά στα παιδιά το λογικό, και προφανές.
Ναι, ισχύει και εδώ το κλασικό «το λέει ο νόμος», αλλά κάποια στιγμή δεν πρέπει να αλλάξει αυτό; Πρέπει!
Κρίμα είναι να διώχνουμε τα παιδάκια από τον τόπο τους, ενώ επιζητούν να μείνουν εδώ και να σπουδάσουν…
Ασε, που πια, μετά το Brexit οι σπουδές στα βρετανικά πανεπιστήμια κοστίζουν έναν σκασμό λεφτά (σε συνάλλαγμα…).
Τι «κρύβουν» τα γκάλοπ
Δημοσκοπήσεις, δημοσκόποι, αναλύσεις, αναλυτές. Βρέστε μου μια δημοσκόπηση που να έχει πέσει μέσα, να έχει προβλέψει δηλαδή το εκλογικό αποτέλεσμα τα τελευταία 25 χρόνια, κι εγώ θα ανακαλέσω όσα κατά καιρούς έχω γράψει ή δηλώσει γι’ αυτό το «εργαλείο του σατανά» που λέγεται δημοσκόπηση. Το «εργαλείο» που κανοναρχεί τις συμπεριφορές των ανθρώπων, και προσπαθεί να τους βάλει σε ένα καλούπι, το οποίο υπηρετεί συγκεκριμένες στρατηγικές. Το τελευταίο «έργο» αυτής της ιστορίας είναι ότι αλλόφρονες οι πολίτες, έχουν πέσει στα γόνατα, και με το βλέμμα στραμμένο προς το υπερπέραν, αναπέμπουν δεήσεις στον Υψιστο να επιστρέψει ως μεσσίας ο Τσίπρας για να τους σώσει από τον Μητσοτάκη. Ετσι ώστε όσοι δεν έχουν ακόμη αποφασίσει ή έχουν τσαντιστεί με τον Κυριάκο για διάφορα που έχει κάνει, να γυρίσουν πίσω, αλλόφρονες κι αυτοί, φωνάζοντας «Μητσοτάκης μέχρι να δύσει ο ήλιος»!!!
Είναι τόσο διάφανη αυτή η ιστορία, μόνο τυφλός δεν τη βλέπει…
Τσίπρα ανάβαση (στα ποσοστά)
Και ω της συμπτώσεως: αναμένονται κι άλλες δημοσκοπήσεις, τρεις ως το τέλος της εβδομάδας, με παρόμοια «ευρήματα»! Ητοι δεύτερο και με υπερδιπλάσια διαφορά από το ΠΑΣΟΚ, το κόμμα Τσίπρα, σε ποσοστά δε που να πλησιάζουν τα ποσοστά της ΝουΔου. Προσοχή μόνο, συνιστώ μη γίνει κανένα λάθος, και στη φούρια τους επάνω, μην τον καταγράψουν τον εξ εφέδρων πρόεδρο να ξεπερνά και τον Μητσοτάκη στην… ακαταλληλότητα για πρωθυπουργός!
Εκεί είναι που θα γελάσει και το «παρδαλό κατσίκι», όπως έγραφαν παλιά οι δημοσιογράφοι προκειμένου να (υπερ)τονίσουν το γελοίο μιας κατάστασης.
Ασε που δεν θα το θέλει ούτε το αφεντικό αυτό. Είπαμε…
Φαγοπότι με φόντο τα Γλυπτά
Οντως είναι εξοργιστικό αυτό που συνέβη στο Βρετανικό Μουσείο με το gala που οργάνωσε το Μουσείο, προκειμένου να ενισχύσει τα οικονομικά του. Είναι εξοργιστικό όμως για εμάς τους Ελληνες, διότι θεωρούμε, και είναι, αδιανόητο, να τρώνε και να πίνουν οι πλούσιοι του Λονδίνου με φόντο τα αριστουργήματα του Παρθενώνα. Ας δούμε όμως και την άλλη πλευρά – ας κοιτάξουμε τι συμβαίνει κι αλλού. Σε πολλά μουσεία του κόσμου, διοργανώνονται ανάλογα event προκειμένου να αποκτήσουν πόρους για να χρηματοδοτήσουν έργα απαραίτητα για την καλύτερη λειτουργία των αιθουσών τους ή ακόμη και να αποκτήσουν έργα τέχνης. Το Μητροπολιτικό Μουσείο της Νέας Υόρκης, που είναι επίσης «τίγκα» στις ελληνικές αρχαιότητες, διοργανώνει κάθε τόσο τέτοια δείπνα με ακριβό εισιτήριο για τους λόγους που προανέφερα. Τι θέλω να πω; Οτι από τη στιγμή που τα Γλυπτά παραμένουν στην (παράνομη ιστορικά, νομικά και πολιτικά) κατοχή του Βρετανικού Μουσείου, δύσκολα μπορούμε να επιβάλλουμε εμείς το πώς θα τα χειριστούν. Αν επιδείξουν δηλαδή τον πρέποντα σεβασμό, αν διαφυλάξουν την ακεραιότητά τους ή αν τα «μεταχειριστούν» για να προσποριστεί έσοδα το Μουσείο. Είναι δική του υπόθεση. Εμείς μόνο να οργιζόμαστε, μπορούμε. Τίποτε άλλο. Κι αυτό με μέτρο. Για να μη διακοπούν οριστικά οι διαπραγματεύσεις που διεξάγονται στο παρασκήνιο, και δεν τα ξαναδούμε στον αιώνα τον άπαντα.
(Επίσης είναι εντελώς άκυρες οι κατηγορίες κατά της κυβέρνησης, ότι δεν πράττει όσα απαιτούνται για την επιστροφή των Γλυπτών στην Ελλάδα. Κάνει, αλλά έχει πέσει σε τοίχο. Και οι υστερίες δεν βοηθούν, γενικά, να ξεπεραστούν τα εμπόδια…)
Μία παράλογη απόφαση
Εκπαιδευτικό θέμα, δεύτερο για σήμερα: δέχτηκα τις διαμαρτυρίες του δραστήριου αντιδημάρχου Αθηναίων Γιώργου Αποστολόπουλου, για μια πρωτοφανή απόφαση της Διεύθυνσης Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης Α’ Αθήνας του υπουργείου Παιδείας με την οποία επιδιώκεται η συγχώνευση των τμημάτων της Β’ και της Ε’ τάξεων του 36ου Δημοτικού στον Λόφο Στρέφη. Πρόθεση, μου γράφει ο κ. Αποστολόπουλος, η οποία εκδηλώνεται ενάμιση μήνα μετά την έναρξη του σχολικού έτους, σε χρόνο που τα τμήματα έχουν ήδη συγκροτηθεί και λειτουργούν ομαλά, οι διδάσκοντες έχουν διοριστεί και αναλάβει υπηρεσία και η μαθησιακή και ψυχολογική κατάσταση των παιδιών είναι σταθεροποιημένη. Οι γονείς που διαμαρτύρονται, προσέφυγαν στον Δήμο Αθηναίων που έχει και την ευθύνη της λειτουργίας του σχολικού συγκροτήματος, κι ο Αποστολόπουλος μετέφερε τις διαμαρτυρίες τους σ’ εμένα. Τι συμβαίνει άραγε; Προς τι η απόφαση αυτή; Ακούγεται – και αυτό – παράλογο…
