Πού να το ‘ξερα στα μακρινά εκείνα χρόνια που έπαιζα στη σκηνή έναν (άρτι αφιχθέντα μέσω ΠΑΣΟΚ) «μικρομεσαίο» θα ερχόταν η μαύρη ώρα και στιγμή πως θα με κάνουν άγαλμα και θα με στήσουν εν χορώ σύμπασα η πολιτεία Αλεξάνδρας και Μαυρομματαίων γωνία να γίνομαι η ντροπή του κόσμου.
Ας μην είμαι όμως υπερβολικός γιατί μπορεί σε ορισμένους βλέποντάς το, όχι να σκάσει απλώς λίγο το χειλάκι τους, αλλά ακόμα και να ουρήσουν επάνω τους από πηγαία γέλια στους δύσκολους και ζοφερούς καιρούς που ζούμε.
Για όσους όμως δεν το είδανε ακόμα το έκτρωμα (εξάμβλωμα κατ’ άλλους) νομίζω θα άξιζε μια περιγραφή.
Πρώτα – πρώτα να πούμε ότι μπορεί το εν λόγω να είναι αφιερωμένο στον έλληνα μικρομεσαίο, αλλά δεν παριστάνει έναν χαρακτηριστικό τύπο ανδρός, αλλά τον ίδιο τον Προμηθέα σε ολοκληρωμένη άποψη από κορυφής μέχρις ονύχων.
Είναι φτιαγμένος δε, από ατόφιο άσπρο μάρμαρο, όχι όμως το λευκό της Πεντέλης, το μοναδικό στον κόσμο που ενώ λευκό και συμπαγές διαθέτει μαζί και μια υποψία διαφάνειας που λες και του αφαιρεί τον όγκο. Οχι.
Εδώ έχουμε το άσπρο-άσπρο του γαλάτου. Αυτό του MODA BAGNO του μπιντέ και του λουτήρα.
Είναι λοιπόν όρθιος ο Προμηθέας (να φυλάει) και φοράει μια χλαμύδα που οι πτυχές της προσομοιάζουν σε χονδρούς σωλήνες μικροαποχέτευσης. Ο χιτών δε αυτός, είναι ημιτόπλες, θα το τολμούσα, γιατί αφήνει το αριστερό ένα βυζί απέξω, ενώ από τον δεξιό ώμο, έρχεται να κρέμεται σαν πετσέτα μετά τη σάουνα ή μάλλον μετά το χαμάμ (ταμάμ) η άλλη άκρη ενδύματος. Για να ολοκληρωθεί δε και το όλον, κρατάει ή καλύτερα επιδεικνύει στο χέρι του ένα υπερμέγεθες χωνάκι παγωτό, δίκην δάδας, που υποτίθεται μεταλαμπαδεύει στον μικρομεσαίο, για την περίσταση, να έχει να κάνει τη δουλειά του.
Το πλέον όμως εντυπωσιακό του τερατουργήματος είναι το ότι από τον σβέρκο του Προμηθέα ξεφυτρώνει ένας γιγαντιαίος δίσκος, μια στρογγυλή τερατώδης βεντάλια ίσαμε το μπόι του σχεδόν, σαν την μπελαμάνα του ναύτη που του τη σήκωσε στον αέρα η τραμουντάνα, αλλά σε στρογγυλη βερσιόν. Πρέπει να πω ότι τέτοια εξαρτήματα απαντώνται και σαν αξεσουάρ που κοτσάρουν στο κεφάλι τους οι χορεύτριες στα Moulin Rouge, στα Folies Bergere και στην Tyfla mou tin Mavri. Εδώ όμως αυτό το κομψοτέχνημα δεν είναι από φτερά αλλά συνεχίζει απτόητο να είναι από ατόφιο μάρμαρο. Διάτρητο όμως.
Εχει τρυπούλες, τρυπούλες, τρυπούλες που έτσι όμως και πλησιάσεις πιο κοντά δεν είναι ακριβώς οπές σπαρμένες δώθε κείθε. Οχι. Προς Θεού. Είναι γράμματα, στοιχεία ελληνικά που σχηματίζουν λέξεις. Μάλιστα. Ετσι πίσω από την κεφάλα του Προμηθέα ανθίζουν και σαν να τον αγκαλιάζουν λέξεις, όπως καφέ-μπαρ, ιχθυοπωλείο, ένα «ψυχολό» διακρίνω, και κατόπιν «οπωρό» και άλλα παρόμοια δυσδιάκριτα.
Εκείνο όμως που με σόκαρε στη φωτογραφία είναι πως μπροστά από το «Μαρτύριο του Προμηθέα» υπήρχε το μπούστο του Προέδρου της Δημοκρατίας. Εκτιμώ ειλικρινά τον άνδρα, γιατί είναι από τους λίγους στη Βουλή που κράτησε τέτοιο ήθος, ακόμα όμως και για την άψογη χρήση της γλώσσας, το χιούμορ και την κλίση του στην ποίηση. Αλλά αυτά που είπε, δεν μπορώ ούτε να τα παραθέσω. Δεν θα ήθελα να τον εκθέσω. Ας τα πάρει το ποτάμι.
Βέβαια δεν ήταν ο μόνος που παρευρίσκετο σ’ αυτά τα αποκαλυπτήρια της κακογουστιάς, ήταν όλοι τους εκεί. Τι εκκλησία, τι κυβέρνηση, τι αντιπολίτευση, τι, και τι και τι.
Φαντάζομαι λίγοι θα φρικίασαν, μερικοί θα κρυφογέλασαν και άλλοι, οι περισσότεροι, θα το καταχάρηκαν γιατί κάτι τέτοια σε μικρογραφία βέβαια και γύψινα αγαλματάκια θα στολίζουν το σαλόνι, το γραφείο και τη ζωή τους.
Χαιρετώ.
