Ηδη έχει γίνει πολλή κουβέντα για την επικείμενη έκδοση του βιβλίου Τσίπρα που φαίνεται θα λειτουργήσει και ως αφορμή για πολιτικές ζυμώσεις και εμφανίσεις σε διάφορες πόλεις της Ελλάδας, ύστερα και από την παραίτησή του από βουλευτής. Το τι τελικά θα μείνει και τι θα κοπεί από το πολυσέλιδο, όπως προμηνύεται, βιβλίο θα παίξει ρόλο και στις ισορροπίες κυρίως της Αριστεράς, αλλά και των συγκλίσεων που θα επιχειρηθούν, ειδικά με πρώην ομόδειπνους του Αλ. Τσίπρα και πρωταγωνιστές της διακυβέρνησής του.
Από την πλευρά Τσίπρα ακούγεται πως θα είναι στα βιβλιοπωλεία στο τέλος Νοεμβρίου. Εμπορικά αυτή θεωρείται η καλύτερη στιγμή, αλλά από τις εκδόσεις Gutenberg, που θα αναλάβουν την κυκλοφορία, δεν υπάρχει ακόμα επίσημη ανακοίνωση για τον ακριβή χρόνο έκδοσης. Συγγραφέας είναι ο ίδιος, αλλά υπάρχουν κι άλλοι που συμβάλλουν στη συλλογή υλικού για συγκεκριμένα κεφάλαια, με τον πρώην πρωθυπουργό να έχει πάντα τον τελικό λόγο. Θα περιλαμβάνει άραγε και τσιτάτα από Αντώνη Σαμαράκη (Ζητείται ελπίς…) και Ναζίμ Χικμέτ (Η πιο όμορφη θάλασσα…), όπως στο μήνυμα της παραίτησής του από βουλευτής;
Ειδικά για κάποια στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, προ του 2023, τα γραφόμενά του είναι ιδιαιτέρως σκληρά και υπάρχουν εισηγήσεις ή να λειάνει το περιεχόμενο ή να αφαιρέσει τελείως κάποιες παραγράφους που θα μπορούσαν να ανοίξουν νέο κύκλο αντιπαραθέσεων με πρόσωπα που θεωρήθηκαν εσωκομματικοί υπονομευτές. Βέβαια, η ανάγκη επεξήγησης κάποιων γεγονότων ενίοτε φανερώνει και μια σκιώδη ανάγκη απολογίας για αυτά.
Προσπάθεια rebranding
Δεν είναι ο πρώτος ούτε ο τελευταίος πολιτικός που θα επιχειρήσει να καταγράψει τα συμβάντα με τον δικό του τρόπο σε μια προσπάθεια rebranding, για να χρησιμοποιήσω μια λέξη που ακούγεται πολύ στην περίπτωσή του. Εκτός όμως από την πολιτική επικοινωνία δεν πρέπει να αγνοήσουμε την προσωπική ανάγκη για δημόσια έκθεση όσων ένιωσε ότι του στοίχισαν και πολιτικά, αλλά και προσωπικά, παίζοντας σημαντικό ρόλο στην πορεία του και τη διαμόρφωση της κοινής γνώμης απέναντί του.
Το έχουν κάνει πολλοί σε όλο τον κόσμο. Είτε υπό μορφή βιογραφίας, είτε λειτουργώντας ως χρονογράφοι. Αποπειράθηκαν να διορθώσουν την εικόνα τους, να αποκαταστήσουν τις, κατά την κρίση τους, ιστορικές αδικίες, αλλά και να ξαναγράψουν την ιστορία με τη δική τους οπτική. Δεν μιλάμε για τους πολιτικούς που εκδίδουν θεωρητικά βιβλία ή καταγράφουν περιορισμένα στιγμιότυπα της περιόδου που έπαιξαν κάποιο ρόλο, όπως έχει κάνει κατά καιρούς ο Γιάννης Βαρουφάκης, που έγραφε βιβλία και πριν από την υπουργοποίησή του.
Πρόσφατο παράδειγμα είναι το βιβλίο της Άνγκελα Μέρκελ που αναφέρεται και στη χώρα μας και στη διακυβέρνηση Τσίπρα. Αν το διαβάσει κανείς η αίσθηση που αποκομίζει είναι πως η Μέρκελ ήταν η σταθερή δύναμη της Ευρώπης και σε εκείνη οφείλεται το γεγονός ότι έμεινε όρθια. Από την άλλη, ο Μπαράκ Ομπάμα (που δεν δίστασε να εκδώσει συνυπογράφοντας με τον Μπρους Σπρίνγκστιν) στα βιβλία του καταγράφει τα γεγονότα με πιο βιωματικό χαρακτήρα, με πιο φιλοσοφικές προεκτάσεις για την πολιτική, δίνοντας τη δική του οπτική χωρίς ιδιαίτερη προσπάθεια να αποκαταστήσει κάτι ή να θυματοποιηθεί όπως έκανε για παράδειγμα ο Στέφανος Κασσελάκης. Παρεμπιπτόντως, βιογραφικό βιβλίο ετοιμάζει και η Ντόρα Μπακογιάννη με τη συνδρομή του δημοσιογράφου Μάκη Προβατά…
