Η εξαγγελία έγινε από τη ΔΕΘ αλλά δεν συζητήθηκε όσο το κυβερνητικό καλάθι ή το κόστος των μέτρων που πρότεινε ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Λογικό. Ο Σωκράτης Φάμελλος ηγείται ενός απότα πολλά κόμματα που γράφουν χαμηλά μονοψήφια ποσοστά. Κι όμως, στον ΣΥΡΙΖΑ ποντάρουν στην ιδέα τους για να κάνουν το πολυπόθητο comeback. O πρόεδρός τους θέλει να φτιάξει ένα Φόρουμ Διαλόγου στον προοδευτικό πόλο. Επιθυμεί, δηλαδή, να είναι εκείνος που θα φέρει όλες τις απέναντι στη ΝΔ (από τα αριστερά της, φυσικά) δυνάμεις στο τραπέζι προκειμένου να διαπραγματευτούν μια συμμαχία, η οποία θα δουλέψει για την ανασύνταξη του χώρου από την Κεντροαριστερά μέχρι την Αριστερά. Το πρότζεκτ δεν είναι καινοτόμο. Για την ακρίβεια, το αίτημα ενός τέτοιου συνασπισμού διατυπώνεται σχεδόν μονότονα από την προεκλογική περίοδο του 2023 και έπειτα. Κάποιοι διακρίνουν πολιτικό μέλλον για τα κόμματά τους μόνο στη σύμπραξη. Αλλοι προσθέτουν τα δημοσκοπικά τους νούμερα και επιμένουν ότι δεν φτάνουν τα κουκιά. Οι μεν κάνουν πως δεν βλέπουν τον ναρκισσισμό των μικρών πολιτικών διαφορών που τα χωρίζει. Οι δε πιστεύουν ότι ο κάθε κομματικός εγωισμός απαιτεί από τους υπόλοιπους να ζήσουν όπως ο φορέας του φαντάζεται.
Κρίκοι
Παρ’ όλα αυτά, οι ελπίδες του ΣΥΡΙΖΑ έχουν αναπτερωθεί επειδή ο Αλέξης Χαρίτσης ανέφερε (για πολλοστή φορά) ότι δεν ενδιαφέρουν τη Νέα Αριστερά οι «συμπράξεις κορυφής προσωπικού χαρακτήρα» αλλά «να δημιουργηθεί ένας ανταγωνιστικός πόλος στη Δεξιά με αριστερό-οικολογικό πρόσημο». Στο συριζαϊκό σύμπαν, μάλιστα, τα σχέδια του Τσίπρα για δικό του κόμμα δεν κουτουλάνε με τις προσδοκίες της Κουμουνδούρου, αφού τα στελέχη της τελευταίας διατείνονται πως ο πρώην αρχηγός τους αγωνιά για την απήχηση των κοινών τους ιδεών πάνω απ’ όλα. Συριζαίοι, νεοαριστεροί και πασόκοι επικαλούνται συχνά τις κοινωνικές συμμαχίες, διακηρύσσοντας την πεποίθησή τους πως μόνο με βάση αυτές είναι εφικτή οποιαδήποτε συνεργασία των κομμάτων τους. Αν δεν ζητηθεί από τα κάτω, λένε, δεν έχει καμία ελπίδα να πραγματοποιηθεί. Βέβαια, ο κατακερματισμός που καταγράφουν οι δημοσκοπήσεις στη δική τους πλευρά του πολιτικού φάσματος ίσως διαβάζεται και διαφορετικά. Ισως η κοινή γνώμη μοιράζει στα κόμματα κι από ένα μερίδιο της απογοήτευσής της με τον χώρο. Εφόσον κάθε ξεχωριστό μέλος του συνόλου που ευαγγελίζονται δεν πείθει αρκετούς, λοιπόν, γιατί να αλλάξει η άποψη των ψηφοφόρων όταν θα εμφανιστούν σαν ομάδα; Δεν είναι μια αλυσίδα με πολλούς αδύναμους κρίκους τόσο δυνατή όσο κάθε μεμονωμένο της εξάρτημα;
