Μία από τις κατηγορίες που έχουν εκτοξευθεί αφειδώς προς τους υπερασπιστές των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και τις ΜΚΟ είναι πως υποστηρίζουν όχι μόνο μετανάστες και πρόσφυγες, αλλά και κατηγορούμενους ως διακινητές. Η αλήθεια είναι, δυστυχώς, ότι ο λόγος που η κυβέρνηση αντιδρά έτσι απέναντι σε όσους προσφεύγουν στα ελληνικά ή/και τα ευρωπαϊκά δικαστήρια είναι το ότι τείνουν να τους δικαιώνουν απέναντί της.
Από τον περασμένο Ιούλιο, οπότε και τέθηκε σε ισχύ η (καταγγελθείσα από τον νομικό κόσμο) αναστολή του ασύλου, από το ΕΔΔΑ και από Διοικητικά Πρωτοδικεία έχουν εκδοθεί τέσσερις δικαστικές αποφάσεις που την ακυρώνουν στην πράξη, απαγορεύοντας την απέλαση από την Ελλάδα προσφύγων που κρατούνται χωρίς να τους επιτρέπεται η υποβολή αιτήματος ασύλου.
Αντίστοιχη τύχη έχουν συνήθως οι δίκες μεταναστών, προσφύγων ή υπερασπιστών τους που κατηγορούνται για παράνομη διακίνηση. Η πιο πρόσφατη αφορά 35χρονο Σουδανό που συνελήφθη τον περασμένο Απρίλιο στην Κρήτη, ως χειριστής μιας υπερφορτωμένης βάρκας που μετέφερε 57 ανθρώπους από τη Λιβύη, ανάμεσά τους τη γυναίκα του και το παιδί του. Ο ίδιος εξήγησε στο δικαστήριο ότι δεν ήταν θύτης αλλά θύμα των διακινητών στο Τομπρούκ, όπου αιχμαλωτίστηκε από ένοπλους τράφικερ μαζί με άλλους απελπισμένους πρόσφυγες πολέμου, περιγράφοντας πλήρως τη μέθοδο με την οποία ξεφεύγουν οι εγκληματίες του οργανωμένου εγκλήματος της Λιβύης, αναγκάζοντας θύματά τους να οδηγούν τις βάρκες στη στεριά. Στην Κρήτη μόνο έχουν συλληφθεί ήδη και άλλοι σουδανοί «κυβερνήτες» βαρκών που καταγγέλλουν πως έπεσαν θύματα των ίδιων συμμοριών. Ευτυχώς που βρέθηκε η δικηγόρος μιας ΜΚΟ, από αυτές που κακολογούνται με τόση χυδαιότητα, για να τον υποστηρίξει. Η δίκη κράτησε λιγότερο από μισή ώρα. Τόσο χρειάστηκε το δικαστήριο για να καταλάβει πως έχει να κάνει με έναν δύστυχο αθώο.
Όλα αυτά δεν απασχόλησαν όμως όσους δημοσιεύουν τις συλλήψεις με βιασύνη να τις χαρακτηρίσουν «επιτυχίες» των Αρχών. Ουδείς βολεύεται να δει αυτά που αποκαλύπτονται, τελικά, στα δικαστήρια. Είναι ακόμη, ίσως, ένα σύμπτωμα της ιδεολογικής νίκης του δεξιού συντηρητισμού που ζούμε, που αποστρέφεται οτιδήποτε συνδέει με τη ρητορική των κινημάτων κοινωνικής δικαιοσύνης. Σε κάποιους με εξουσία στη χώρα μας, τα δικαιώματα ισχύουν μόνο όταν τους εξυπηρετεί να αντιστρέψουν τη ρητορική των δικαιωματικών κινημάτων για να πενθήσουν την (απολύτως καταδικαστέα) δολοφονία ενός αμερικανού ακροδεξιού.
