Οι πηγές του ΣΥΡΙΖΑ εξανέστησαν. Ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, είπαν, σπάει το μέτωπο της προοδευτικής αντιπολίτευσης. Ποιο μέτωπο; Αυτό που δημιουργήθηκε με πρωτοβουλία του δικού τους αρχηγού (ο οποίος κάλεσε εκείνους του ΚΚΕ, της Νέας Αριστεράς και της Πλεύσης Ελευθερίας να ζητήσουν όλοι μαζί να τερματιστεί η εισβολή του Ισραήλ στη Γάζα και να αναγνωρίσει η Ελλάδα παλαιστινιακό κράτος). Πώς; Κατέθεσε στον Πρόεδρο της Βουλής αίτημα να διεξαχθεί μια ειδική συνεδρίαση προκειμένου να επικαιροποιηθεί και να επιβεβαιωθεί το περιεχόμενο του ψηφίσματος που είχε βγάλει το κοινοβούλιο επί πρώτης φοράς Αριστερά, πριν από μία δεκαετία. Α! Και δεν ανταποκρίθηκε ούτε καν στο τηλεφώνημα του Φάμελλου με δικαιολογία την περιοδεία του στα καμένα της Αχαΐας, ανέφεραν συριζαίοι. Για όλα αυτά, λοιπόν, του καταλογίζουν ότι παίζει «μικροπολιτικά παιχνίδια» με το ζήτημα της Παλαιστίνης – και πως διευκολύνει την κυβέρνηση, αφού αποδυναμώνει την αντιπολιτευτική υπεράσπιση του παλαιστινιακού λαού. Η Κουμουνδούρου επιμένει πως ηθελημένα «κινείται μόνος και απομονωμένος». Οι φίλα προσκείμενοι σ’ αυτόν ισχυρίζονται ότι έτσι αναδεικνύει το Κίνημα στη μοναδική υπολογίσιμη δύναμη του κεντροαριστερού χώρου. Οπαδοί της ρεαλπολιτίκ, από την άλλη, αναρωτιούνται πόσο συμφέρουν το ΠΑΣΟΚ τέτοιες συμβολικές κινήσεις.
Ισορροπία
Αν, δηλαδή, υπάρχει χαρτί για να μαζέψει η αξιωματική αντιπολίτευση τυλίγοντας την κεφίγια γύρω από τον πράσινο ήλιο. Σύμφωνα με έναν μυημένο στα πασοκικά παρασκήνια – ο οποίος μόνο ανδρουλακικός δεν είναι –, παρατηρείται ένα αριστερόστροφο ρεύμα στη βάση του κόμματος. «Κάποτε, στην εποχή της Γεννηματά», αναφέρει, «το 70% των ψηφοφόρων μας ήταν αντιΣΥΡΙΖΑ και αποδοκίμαζαν οποιαδήποτε προσέγγιση της Χαριλάου Τρικούπη με τον ΣΥΡΙΖΑ» (για την ακρίβεια, τους προκαλούσε αποστροφή οτιδήποτε μπορούσε να θεωρηθεί αριστερή πρωτοβουλία). «Σήμερα», συνεχίζει, «αυτό έχει αλλάξει. Περίπου 40% είναι αντιδεξιοί, 40% είναι αντιαριστεροί κι οι υπόλοιποι δεν απαντούν προς τα πού πρέπει να κινηθεί το ΠΑΣΟΚ ιδεολογικά». Στην ανάλυσή του, τόσο το κόμμα όσο και η κοινωνία διχάζονται σε δύο γραμμές: οι μισοί βλέπουν μέλλον μόνο στη σύγκλιση Κεντροαριστεράς κι Αριστεράς, οι υπόλοιποι όχι. Βέβαια, το δίλημμα για το ΠΑΣΟΚ είναι πιο περίπλοκο απ’ όσο υπονοεί η παραπάνω διχογνωμία. Ακόμη κι αν έχει πιθανότητες να προσελκύσει ορισμένους ψηφοφόρους από τ’ αριστερά επιδεικνύοντας φιλοπαλαιστινιακές ευαισθησίες, δεν έχει βρει τρόπο να περιορίσει το ρίσκο των απωλειών κεντρώων. Γιατί από τα μνημονιακά χρόνια ψάχνει ένα κοντάρι για να ισορροπήσει πάνω στο τεντωμένο σχοινί των ίσων αποστάσεων.
