Η ακούσια νοσηλεία του Γιώργου Μαζωνάκη στο Δρομοκαΐτειο έγινε πρωτοσέλιδο. Για τους περισσότερους ήταν σοκ και για όσους δουλεύουμε στον χώρο της ψυχικής υγείας μια ακόμη υπενθύμιση ενός προβλήματος που υπάρχει εδώ και χρόνια και αφορά χιλιάδες συμπολίτες μας, μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας.
Η ακούσια εξέταση και η ακούσια νοσηλεία, επειδή συνιστά παραβίαση της ελευθερίας και της αυτονομίας του ατόμου, είναι μέτρο που πρέπει να εφαρμόζεται μόνο ως έσχατη λύση, έχοντας εξαντλήσει όλες τις εναλλακτικές παρεμβάσεις και με απόλυτο σεβασμό στην αξιοπρέπεια του ασθενούς.
Στο ευρωπαϊκό πλαίσιο είναι κάτι αυτονόητο, στην Ελλάδα όχι.
Η μεταφορά ανθρώπων με χειροπέδες, η συνοδεία αστυνομικών και η στεγνή γραφειοκρατική διαδικασία που ακολουθείται δίνουν λάθος μήνυμα. Στιγματίζουν, φοβίζουν και κυρίως τροφοδοτούν την εσφαλμένη αντίληψη ότι η ψυχική ασθένεια συνεπάγεται επικινδυνότητα, κάτι που η επιστήμη διαψεύδει.
Οσοι εργαζόμαστε στο πεδίο της ψυχοκοινωνικής υποστήριξης γνωρίζουμε τι σημαίνει η «περιστρεφόμενη πόρτα»: άνθρωποι που μπαίνουν και βγαίνουν από ψυχιατρικές κλινικές γιατί δεν υπήρξε πρόληψη, συνέχεια στη φροντίδα και ολιστικό σχέδιο ανάκαμψης.
Οταν η απάντηση στην κρίση είναι μόνο φαρμακευτική, χωρίς ψυχοθεραπεία και κοινοτική στήριξη, η υποτροπή είναι δεδομένη.
Εχουμε αργήσει στην ολοκλήρωση της ψυχιατρικής μεταρρύθμισης. Χρειαζόμαστε ένα ισχυρό δίκτυο κοινοτικών υπηρεσιών ψυχικής υγείας, καλύτερο συντονισμό, ουσιαστική αξιολόγηση και θεσμικές εγγυήσεις για την προστασία των δικαιωμάτων των ασθενών.
Η εφαρμογή νέων πρακτικών που θα απαλλάξουν την Αστυνομία από τη διαδικασία της ακούσιας εξέτασης / νοσηλείας και μια εξειδικευμένη υπηρεσία («ψυχιατρικό ΕΚΑΒ») που θα μεταφέρει ανθρώπους με αξιοπρέπεια και ασφάλεια είναι τα αναγκαία βήματα.
Η χώρα μας έχει ήδη δεχθεί συστάσεις από την ΕΕ για το υψηλό ποσοστό ακούσιων νοσηλειών και έχει υποστεί καταδίκες για τις συνθήκες υλοποίησής τους.
Το ουσιώδες ερώτημα δεν είναι γιατί βρέθηκε στο Δρομοκαΐτειο χωρίς τη συναίνεσή του ένας γνωστός καλλιτέχνης, αλλά τι θα κάνουμε για να μη συμβαίνει καθημερινά σε ανθρώπους που δεν μαθαίνεται ποτέ ο εγκλεισμός τους.
