Ας αρχίσουμε με τα καλά νέα. Ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, Νίκος Ανδρουλάκης, μίλησε στα μέλη του Συνδέσμου Επιχειρήσεων και Βιομηχανιών (ΣΕΒ), περιγράφοντας κάποιες ενότητες οικονομικής πολιτικής, τη βάση δηλαδή ενός προγράμματος διακυβέρνησης της χώρας. Με προτάσεις για την επιχειρηματικότητα, τις επενδύσεις, τις εργασιακές σχέσεις, τη φορολογία, τον πληθωρισμό.
Επειτα από πολύ καιρό, το ΠΑΣΟΚ μοιάζει να κατανοεί ότι οι κραυγές και η επιτηδευμένη οργή δεν οδηγούν πουθενά – κι άλλωστε αυτόν τον τρόπο πολιτικής τον έχει κατοχυρώσει η Ζωή Κωνσταντοπούλου, η μόνη πολιτικός που επωφελήθηκε από τα συλλαλητήρια για τα Τέμπη. Δημοσκοπικά, οι κραυγές δεν ωφέλησαν το ΠΑΣΟΚ. Η διάλυση του ΣΥΡΙΖΑ, η συνεχιζόμενη κατάρρευσή του μέσα στην αναξιοπιστία και το ότι το ΠΑΣΟΚ έχει τον ρόλο της αξιωματικής αντιπολίτευσης στη Βουλή δεν του απέφεραν δημοσκοπικά οφέλη. Οι πολίτες, έως χθες, πίστευαν ότι το ΠΑΣΟΚ δεν θέλει ή δεν μπορεί να διαμορφώσει αξιόπιστο κυβερνητικό πρόγραμμα, που θα μπορούσε να εφαρμοστεί ρεαλιστικά απέναντι στο πρόγραμμα της κυβερνώσας ΝΔ.
Με την ομιλία στον ΣΕΒ, το ΠΑΣΟΚ αναγνωρίζει ότι χρειάζεται ένα σχέδιο. Θα προσπαθήσει να πείσει τους πολίτες ότι είναι το άλλο σκέλος ενός διπόλου με κυβερνητικές βλέψεις, ότι ενδιαφέρεται μακροπρόθεσμα να κυβερνήσει. Στο σημείο αυτό, όμως, τα καλά νέα τελειώνουν. Επειδή η ομιλία του Νίκου Ανδρουλάκη, αμπαλαρισμένη σε ένα πλαίσιο κυβερνητικού προγράμματος, είχε πολλές και χτυπητές αδυναμίες. Καταρχάς, αναλυτικές. Επικρίνει, π.χ., την κυβέρνηση για το ΑΕΠ της Ελλάδας που παραμένει μικρότερο από αυτό του 2009, αλλά ξεχνά τις συνέπειες στην οικονομία της δεκαετίας της χρεοκοπίας. Μιλάει για τις νέες τεχνολογίες και την εκπαίδευση και αγνοεί ότι η εκπαίδευση του λειτουργικού αναλφαβητισμού και της ισοπέδωσης δεν είναι προϋποθέσεις επενδύσεων στην υψηλή τεχνολογία, μάλιστα με ανταγωνιστικές προοπτικές.
Πάνω απ’ όλα, όμως, ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ προτείνει ένα πρόγραμμα που ενώ θα μπορούσε να είναι πρόγραμμα συνέχειας, εμφανίζεται ως πρόγραμμα ρήξης. Ενώ δηλαδή ο Νίκος Ανδρουλάκης κλείνει το μάτι στους κοινωνικούς εταίρους, και ιδίως στους βιομηχάνους, συνεχίζει να αυτοπαρουσιάζεται ως ασύμβατος με ισχύουσες πολιτικές. Και δεν καταλαβαίνει ότι αυτό οδηγεί σε πόλωση – κάτι που δεν τον συμφέρει. Επειδή η δημοσκοπική διαφορά του ΠΑΣΟΚ με την πρώτη ΝΔ είναι τεράστια και δεν φτάνει η βούληση του Τσουκαλά να την αντιστρέψει. Και επειδή ο τρόπος του οδηγεί την ψήφο δυσαρεστημένων ή σκεπτικών ψηφοφόρων ξανά στη ΝΔ, στην περίπτωση που ενόψει εκλογών το ΠΑΣΟΚ δεν αυτοπαρουσιαστεί ως δύναμη που θα μπορούσε να συμμαχήσει με τη ΝΔ αν δεν υπάρχει κυβερνητική πλειοψηφία.
Στον Νίκο Ανδρουλάκη φάνηκε καλή ιδέα π.χ. να ιδρύσει ένα νέο υπουργείο Made in Greece – έτσι το προσδιόρισε – που συγκεντρώνει τις διάσπαρτες διοικητικές δομές για την παραγωγή, τις επενδύσεις και την ανάπτυξη. Και γιατί χρειαζόμαστε ακόμα ένα υπουργείο και όχι περισσότερη εμβάθυνση στην ηλεκτρονική μεταρρύθμιση Πιερρακάκη; Η ιδέα της μετατροπής της Αναπτυξιακής Τράπεζας σε ανεξάρτητο Ταμείο Εθνικού Πλούτου περισσότερο θυμίζει την εμμονή διαφόρων συριζαίων να έχουν μια δική τους τράπεζα, παρά ένα αναπτυξιακό σχέδιο ουσίας. Η πρόταση για υποκατάσταση του Υπερταμείου, στο οποίο έχει υποθηκευτεί σημαντική εθνική περιουσία, από το Ταμείο αυτό, πώς ακριβώς άραγε θα γίνει;
Ο Νίκος Ανδρουλάκης επιτέλους κατάλαβε ότι η ίδια η κοινωνική και οικονομική ζωή απαιτεί σταθερότητα και τουλάχιστον ένα ακόμα κανονικό κόμμα σε μια στρατηγική εναλλαγής στην εξουσία. Εχει λίγο χρόνο ακόμα να κατανοήσει ότι και οι προτάσεις του κόμματός του πρέπει να έχουν λογική και πνεύμα συνέχειας. Αν δεν, κάποιος άλλος θα βρεθεί.
Για την ελευθερία του Μπουαλέμ Σανσάλ
Το δυσάρεστο νέο που ακολουθεί είναι λεπτομέρεια μπροστά στα μεγάλα συμβάντα του καιρού μας, αλλά δείχνει πολλά. Ο γαλλοαλγερινός συγγραφέας Μπουαλέμ Σανσάλ, που στα τέλη Μαρτίου είχε καταδικασθεί πρωτόδικα σε πέντε χρόνια φυλακή από δικαστήριο της Αλγερίας, από χθες απειλείται στο Εφετείο με διπλασιασμό της ποινής του, δηλαδή δεκαετή φυλάκιση (και 6.600 ευρώ χρηματική αποζημίωση). Αν το δικαστήριο υιοθετήσει την πρόταση αυτή του εισαγγελέα, ο Σανσάλ (που πάσχει από καρκίνο) κινδυνεύει να περάσει το υπόλοιπο της ζωής του στη φυλακή.
Ο Σανσάλ, που ζούσε στο Παρίσι και συνελήφθη σε ένα ταξίδι στη χώρα του, διώκεται για τις απόψεις του και, ιδίως, για τη θέση του εναντίον του εξτρεμιστικού Ισλάμ. «Οι ισλαμιστές είναι λιγότερο επικίνδυνοι στη χώρα μου παρά στη δική σας, όπου έχουν αποκτήσει ερείσματα στα ΜΜΕ και στην πολιτική», έλεγε συχνά, απευθυνόμενος στους γάλλους αναγνώστες του. Ο συγγραφέας, έγραψε η επιθεώρηση «Le Point», «υπερασπίζεται ένα κοσμικό μοντέλο, ασυμβίβαστο με τον ολοκληρωτισμό που σήμερα αποθεώνουν οι “προοδευτικοί”, για να ευχαριστήσουν τους ισλαμιστές ψηφοφόρους τους».
Σημασία έχει, πάντως, ένα: ότι ο άνθρωπος αυτός (τα βιβλία του οποίου κυκλοφορούν και στην Ελλάδα), που βρίσκεται στα χέρια του φανατικού Ισλάμ και πληρώνει τις απόψεις του με την ελευθερία του, έχει ανάγκη τη συμπαράστασή μας.
