Φτάνει να αναλογιστεί κανείς τις αποστάσεις ανάμεσα στην Ουκρανία και τον Καναδά, την Αυστραλία και τη Γερμανία ή την Ισπανία, για να αναγνωρίσει πως το ευαγγελικό «το πνεύμα ου σβέννυται» μπορεί να διαβαστεί και ως «το ελληνικό πνεύμα ου σβέννυται». Δεν είναι μόνον η διάχυση μιας πλειάδας καθηγητών και επιστημόνων στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα, μέσα στον εικοστό αιώνα, που έφερε το σύγχρονο ελληνικό πνεύμα, όπως άνθησε χάρη σε ένα σύνολο ποιητικών και πεζογραφικών έργων, να κατακτά αλλόγλωσσους λαούς και πληθυσμούς. Είναι κυρίως γιατί το σύγχρονο αυτό ελληνικό πνεύμα μοιάζει να στερεώνει και να ισχυροποιεί την αλυσίδα σε σχέση με όσα η ανθρωπότητα έχει ήδη κάνει κτήμα της χάρη στην κληρονομιά της ελληνικής αρχαιότητας. Οι οκτώ αυτές χώρες όσον αφορά το επίπεδο των ελληνικών τους σπουδών, που μοιράζονται το σημερινό μας αφιέρωμα, όσο και αν αντιπροσωπεύουν ένα μεγάλο κομμάτι του παγκόσμιου χάρτη, μπορεί να λογαριαστούν και ως μια δειγματοληπτική αντιπροσώπευση του συνόλου των χωρών που έχουν ως προτεραιότητα να αναδείξουν την πολιτιστική τους συνθήκη με καταχωρισμένες μέσα της τις πραγματοποιήσεις του ελληνικού πνεύματος και της ελληνικής γλώσσας. Δεν έχει πολλούς λόγους, το ακριβώς αντίθετο, να καμαρώνει κανείς με όσα συμβαίνουν στο σημερινό κόσμο. Ας κρατήσουμε όμως εμείς οι Ελληνες ως μια ελάχιστη παρηγοριά και μια αμυδρή αχτίδα φωτός το γεγονός πως χάρη στα διαχρονικά επιτεύγματα της γλώσσας που συνεχίζουμε να μιλάμε, «άγνωστοί» μας άνθρωποι θα επικοινωνούν με τις περιπέτειες και τους καημούς τους συνυφασμένους αδιαίρετα με έναν βαθιά ταλαιπωρημένο και βασανισμένο λαό.

Αντρίι Σαβένκο

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή