Η Μακρόνησος μοιάζει εγκαταλελειμμένο τοπίο με την Πολιτεία να αρκείται σε χαρακτηρισμούς, αλλά επί της ουσίας να μην κάνει τίποτα άλλο παρά να αποποιείται την αιματοβαμμένη κληρονομιά του ακατοίκητου κολαστηρίου. Στη σύγχρονη ιστορία η Μακρόνησος ξεκίνησε να λειτουργεί από το 1947, κατά τη διάρκεια του Εμφυλίου. Η Ελλάδα απέκτησε το δικό της στρατόπεδο «αναμόρφωσης», όπως το έλεγε η πλευρά των βασανιστών με την υποστήριξη του βασιλιά, πανεπιστημιακών, πολιτικών κ.ά. που επισκέπτονταν τη Μακρόνησο και εξήραν το έργο που γινόταν εκεί. Το 1949 θα χαρακτηρίσει ως το ελληνικό Νταχάου. Ο τόπος κατοικήθηκε αποκλειστικά από εξόριστους, πολίτες και οπλίτες (μέσα σε σκηνές) με σκοπό τη «μετάνοια» από τις κομμουνιστικές αντιλήψεις. Οι εξόριστοι βίωσαν ένα αδιανόητο σχέδιο προπαγάνδας, ψυχολογικού πολέμου και σωματικού και ψυχικού βασανισμού. Υπολογίζεται ότι περίπου 120 στρατιώτες και πολίτες πέθαναν κατά τη διάρκεια της κράτησής τους στη Μακρόνησο, ενώ 60 έως 100 χιλιάδες πέρασαν από εκεί.
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε
Ή εγγραφείτε
Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ
