Η εργασία: το στοίχημα των ημερών

Πονεμένη ιστορία η εργασία στην Ελλάδα. Τις προάλλες άκουγα και έβλεπα τον Ανδρέα Στοϊμενίδη, αντιπρόεδρο του ευρωπαϊκού οργανισμού για την ασφάλεια και την υγεία στην εργασία. Τα στοιχεία για το πρώτο τετράμηνο του 2025 στη χώρα μας είναι συντριπτικά: εξήντα τέσσερις νεκροί καταγράφονται σε εργατικά δυστυχήματα. Μάλιστα, ένας στους τρεις ήταν και άνω των εξήντα ετών. Πέρασε τις προάλλες και σαν ειδησάριο από τις ροές των site πως ένας 60άρης έπεσε από σκαλωσιά οικοδομής. Γενικότερα σε σχέση με το τελευταίο θέμα όλο και περισσότεροι άνθρωποι όχι απλώς δουλεύουν όταν βγαίνουν στη σύνταξη, αλλά πολλές φορές είναι σαν να μην έχει διακοπεί η εργάσιμη ζωή τους. Τα στοιχεία για τους 64 νεκρούς τα δίνει η ομοσπονδία συλλόγων εργαζομένων τεχνικών επιχειρήσεων της χώρας και πυροδοτούν προφανώς μία σειρά από ερωτήματα. Θα μπορούσαν, για παράδειγμα, οι συλλογικές συμβάσεις αν επεκταθούν σε όλους τους χώρους να αποτελούν μία έστω προστατευτική ασπίδα για το ζήτημα υγιεινής και ασφάλειας; Η απάντηση είναι ναι. Είναι επίσης ενδιαφέρον να δούμε ποια ατυχήματα δέχεται ως ατυχήματα η εργοδοσία. Για παράδειγμα, μπορεί να περιορίζουμε ή να οριοθετούμε τον όρο τον ατυχημάτων απλώς και μόνον στα επαγγέλματα που ακόμα έχουν χειρωνακτική διάσταση. Ομως εδώ θα πρέπει να προσθέσουμε και τα εταιρικά ατυχήματα. Ακόμα και τη βλάβη στη μέση ενός εταιρικού εργαζομένου σε γραφείο. Το ερώτημα πάει και πιο βαθιά. Αν υπάρχουν φορείς, για παράδειγμα, να εποπτεύσουν όλη αυτή την ιστορία. Αν οι ίδιοι οι εργαζόμενοι με τους φορείς τους στέκονται σε ένα ώριμο επίπεδο και ζητούν όλο και πιο μαζικά και διεκδικητικά έναν κοινωνικό διάλογο ώστε ακριβώς να ακουστούν. Αλλά και επίσης κάτι ακόμα πιο κύριο: αν οι κυβερνήσεις ενσωματώνουν τις κοινοτικές οδηγίες. Γιατί η Ευρώπη δίνει εργαλεία αν και προφανώς με διοικητικούς όρους αυτά δεν αρκούν.