«Ετούτη η εποχή δεν είναι γι’ ανιστόρηση»

Μέρες που είναι χωρίς διάθεση να απολογηθεί κανείς, αν συμβαίνει να μελαγχολεί ή και να θλίβεται ακόμα, ας ξεκινήσουμε με τον στίχο ενός άδικα ξεχασμένου ποιητή, του Γιώργου Σαραντή, που είχε γράψει στα χρόνια του Εμφυλίου «Ετούτη η εποχή δεν είναι γι’ ανιστόρηση». Επειδή ακριβώς η ποίηση, όσο κι αν συχνά επιδεινώνει τα πράγματα, ταυτόχρονα μπορεί να τα «μαλακώνει» κιόλας, γιατί τα κάνει ακόμη πιο συνειδητά και επομένως πιο αντιμετωπίσιμα, να ξαναθυμηθούμε τον στίχο αυτό μήπως και συνέλθουμε γρηγορότερα σε σχέση με ένα «τραύμα» που ανοίγεται τις μέρες ακριβώς των γιορτών του Πάσχα. Εχοντας υπολογίσει κάθε άλλο παρά άκαιρα στην «ιαματικότητα» του στίχου του Γιώργου Σαραντή, αφού χωρίς καμιά συζήτηση ή αμφισβήτηση, αν συγκρίνει κανείς τις δύο εποχές, εκείνη του Εμφυλίου με τη σημερινή, η δική μας οπωσδήποτε είναι σε απείρως πλεονεκτικότερη θέση. Με την ένσταση – αφού στο μεταξύ η λέξη «τραύμα» έφτασε ακόμα και στα δικά μας αφτιά ως υπερβολική – να αφορά το διάστημα που εκτείνεται από το απόγευμα της Μεγάλης Τετάρτης ως το μεσημέρι του Μεγάλου Σαββάτου και σε ένα περιστατικό που με το να επαναλαμβάνεται με μαθηματική ακρίβεια κάθε χρόνο, ακριβώς τις μέρες του Πάσχα, ο ετήσιος σχολιασμός του αντί να προκαλεί ένα αίσθημα μιας ενοχλητικής – επιεικώς – πλήξης φαίνεται να διεγείρει μιαν ανείπωτη ευφροσύνη.