Το φαινόμενο των λιμναζόντων φοιτητών δεν είναι καινούργιο. Μετρά αρκετές δεκαετίες, ώστε σήμερα σχεδόν ένας στους δύο εγγεγραμμένους φοιτητές των ελληνικών πανεπιστημίων να έχει ξεπεράσει το ανώτατο όριο φοίτησης. Η δαιμονοποίηση της διαχείρισης του θέματος επίσης δεν είναι κάτι καινούργιο. Και στο παρελθόν υπήρξαν νομοθετικές πρωτοβουλίες για την αντιμετώπιση του προβλήματος, καταργήθηκαν όμως με επόμενους νόμους, αναγάγοντας ένα ζήτημα κοινής λογικής σε μείζον ιδεολογικοπολιτικό πρόταγμα. Κάπως έτσι οι «αιώνιοι» φοιτητές απέκτησαν μυθικά χαρακτηριστικά, από άτομα έγιναν αριθμοί και όσο κάθε χρόνο μεγάλωναν οι αριθμοί εξελίχθηκαν σε ιδέα και σε ένα κίνημα ωχαδερφισμού, που επιβίωσε πατώντας πάνω σε κομματικές αγκυλώσεις.
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε
Ή εγγραφείτε
Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ
