Από το λιβάδι της Νάξου έως τη Ρώμη και παραπέρα

Η προσωπική μου αγάπη για το τρέξιμο είναι ανεξίτηλα δεμένη με την αδιαμφισβήτητη αίσθηση ελευθερίας και την ανάγκη για φυγή προς τα εμπρός. Από τους πρώτους διασκελισμούς στα 13 μου, στο κουρασάνι του τότε Εθνικού Σταδίου Νάξου, στα 8 στάδια των Αιγαιοπελαγίτικων Αγώνων που συμμετείχα κι έπειτα στο παλιό Γεώργιος Καραϊσκάκης, το γήπεδο του Πανιωνίου, το χωμάτινο πέταλο πίσω από το Καλλιμάρμαρο, αλλά και το ΣΕΦ, το ΟΑΚΑ και τον Αγιο Κοσμά, εκεί που κολλήθηκαν με ιδρώτα και γαλακτικό αρκετά δρομικά ένσημα, μέχρι σήμερα, η ανάγκη για απομόνωση, για χάρη ενός άτυπου διαλογισμού σε συνδυασμό με την ικανοποίηση της αυτοβελτίωσης μέσα από την επίτευξη στόχων αλλά και το καθ’ εαυτό κυνήγι των ενδορφινών, παραμένουν ακατανίκητες προσωπικές μου «ντόπες» στον χρόνο.