Σαν χθες, στις 3 Ιουλίου 2017, σε μια σεμνή τελετή στο προαύλιο της ΕΡΤ, η άλλοτε φίλη και συντρόφισσα της Ζωής Κωνσταντοπούλου, Ραχήλ Μακρή, ο μουσουργός και πρόεδρος Διονύσης Τσακνής και ο συνδικαλιστής Παναγιώτης Καλφαγιάννης εγκαινίασαν το περίφημο μνημείο των πεσόντων του αγώνα για την επανίδρυση της κρατικής ραδιοτηλοψίας. Αλλά επειδή νεκροί δεν υπήρχαν, τους επινόησαν.
Εκαναν μάλιστα και τρισάγιο «στη μνήμη των 23 ανθρώπων (εργαζομένων της ΕΡΤ και αλληλέγγυων) που στη διάρκεια της διετίας 2013-2015 έφυγαν από τη ζωή, από αιτίες που συνδέονταν άμεσα ή έμμεσα με το κλείσιμό της». Ο ντετερμινισμός της Ιστορίας συνάντησε την ανάγκη των κινημάτων (και των ψεκασμένων συμμάχων τους) για μάρτυρες, ακόμα κι όταν δεν υπάρχουν. Πιάσ’ το αβγό και κούρευτο.
Σήμερα, που ο εφιάλτης ενός ελεγχόμενου πεδίου στον τομέα της πληροφόρησης έχει περάσει και ο Κυριάκος Μητσοτάκης είναι πολιτικά ισχυρός, δεν μπορώ να κατανοήσω γιατί το μνημείο αυτό το αφιερωμένο σε ένα κορυφαίο ψέμα παραμένει.
Η αποκαθήλωσή του θα είναι μια αυτονόητη πράξη δικαιοσύνης: η χώρα προχωρά έχοντας νικήσει το προπαγανδιστικό ψέμα.
