Πριν από μερικές μέρες στενός φίλος μου πήγε σε νυχτερινό κέντρο διασκέδασης με ελληνική μουσική. Οχι στο κέντρο όπου συχνάζει ο ηθοποιός Μπισμπίκης, αλλά σε άλλο, με επίσης περιζήτητους σταρ της μουσικής και με επίσης μεγάλο και φανατικό κοινό. Με παρακάλεσε να μεταφέρω το ρεπορτάζ του στον υπουργό Υγείας Θάνο Πλεύρη: δεν κάπνιζε ένας, δεν κάπνιζαν δυο-τρεις, κάπνιζαν σχεδόν χίλιοι δεκατρείς. Κι ούτε ήταν η πρώτη φορά που είδε κάτι τέτοιο να συμβαίνει. Εδώ και καιρό, και πάντως μετά το άνοιγμα της διασκέδασης έπειτα από την πανδημία, ο αντικαπνιστικός νόμος είναι ακόμα ένας νόμος στα χαρτιά. Ο καθένας κάνει ό,τι θέλει και προφανώς δεν υπάρχει ελεγκτικός μηχανισμός να εφαρμόσει τον νόμο – ο οποίος, απλώς, εφαρμόζεται συνήθως μόνο σε μεγάλα εστιατόρια, διότι εκεί αν δεν τηρούνταν η απαγόρευση, θα αντιδρούσαν οι θαμώνες.
Δεν χρειάζεται να τα ξαναλέμε. Το μεγάλο πρόβλημα με τους νόμους είναι η τήρησή τους, η εφαρμογή τους. Εν προκειμένω δηλαδή δεν είναι πρόβλημα του Πλεύρη, απλώς αυτός μπήκε στο κάδρο με την αψήφιστη δήλωσή του. Το πρόβλημα είναι με την πολιτική βούληση και τους αρμόδιους μηχανισμούς του κράτους που ελέγχουν την εφαρμογή των νόμων. Ως φαίνεται, στο αρμόδιο υπουργείο Προστασίας του Πολίτη η πολιτική βούληση έχει ατονήσει.
