Είκοσι τρία χρόνια πριν, στην οδό Ομήρου, στο κέντρο της Αθήνας, ο Δημήτρης Κουφοντίνας, οι Ξηροί και οι συνεργάτες τους της τρομοκρατικής οργάνωσης 17 Νοέμβρη, που είχαν στήσει ενέδρα στον δημοσιογράφο και βουλευτή της ΝΔ Παύλο Μπακογιάννη, τον πυροβολούσαν την ώρα που πήγαινε στο γραφείο του και τον σκότωναν. Στη συνέχεια εμφάνισαν μια προκήρυξη, που εκτίνασσε την κυκλοφορία της εφημερίδας η οποία προνομιακά τη δημοσίευε, με την οποία υιοθετούσαν μια συκοφαντία για να εξηγήσουν τον λόγο που «εκτέλεσαν» εκείνον που οι ίδιοι είχαν καταδικάσει σε θάνατο.

Πού βρήκαν τα «επιχειρήματα» της καταδίκης; Σε πηχυαίους τίτλους εφημερίδων της εποχής όπως η «Αυριανή», που έγραφαν πρωτοσέλιδα «Κλέφτης ο Μπακογιάννης» ή «Απατεώνας ο Μπακογιάννης». Χωρίς στοιχεία, με ψέματα, έφτιαχναν κλίμα αδιαφορώντας ακόμα κι αν όπλιζαν τα χέρια των δολοφόνων του – που είχαν βεβαίως τον δικό τους λόγο: ο Μπακογιάννης εργαζόταν για να ρίξει τα τείχη που χώριζαν τη Δεξιά με την Αριστερά, εργαζόταν για την εθνική συμφιλίωση, για την υπέρβαση του εμφυλίου.

Εκτοτε η χώρα πέρασε πολλές περιπέτειες. Οι δολοφόνοι βρέθηκαν στη φυλακή – αλλά ο τοξικός πολιτικός λόγος, η ρητορική του μίσους, η νοσταλγία του εμφυλίου (και οι νοσταλγοί της τρομοκρατίας) συνεχίζουν να επιβάλλουν την εγρήγορση της δημοκρατίας απέναντι στους εχθρούς της. Ποτέ ξανά.