Δομές, όχι κραυγές

Το να συζητάς, πάνω στην ώρα που είναι όλοι εξοργισμένοι, έννοιες όπως η κρατική πρόνοια για τα παιδιά σε κάποιους ακούγεται απελπιστικά θεωρητικό. Και ίσως είναι. Δεν σημαίνει όμως ότι δεν αξίζει και να το προσπαθήσουμε. Οσοι έχουν ασχοληθεί με υποθέσεις που αφορούν παιδιά βεβαιώνουν πως οι αρμόδιες δομές, από τις κοινωνικές υπηρεσίες ως τις εισαγγελίες ανηλίκων, έχουν κάθε καλή πρόθεση αλλά έχουν και βασικά προβλήματα. Το πρώτο είναι αυτό που λύνεται πιο εύκολα. Η υποστελέχωση. Το δεύτερο είναι ότι το έργο τους σκοντάφτει στη δυσπιστία, στα κλειστά στόματα, δηλαδή σε κοινές κοινωνικές αντιλήψεις, καθώς και στη λεπτή γραμμή του ιδιωτικού βίου. Να πούμε ένα απλό παράδειγμα από την ειδησεογραφία που προβληματίζει; Σύμφωνα με πληροφορίες από τη γνωστή υπόθεση που μας απασχολεί αυτές τις μέρες, γιατροί σε δημόσια νοσοκομεία είχαν προβληματιστεί από «περίεργες» κρίσεις που πάθαινε ένα παιδί κατά τη διάρκεια της νοσηλείας του. Δεν θα ήταν καλύτερο και για την ασφάλεια του κάθε παιδιού αλλά και για τους ίδιους τους γιατρούς να υπάρχει ένα συγκεκριμένο, γρήγορο, διακριτικό και ασφαλές πρωτόκολλο δράσης για αυτές τις περιπτώσεις; Αντί να καταφεύγει σε μια ΜΚΟ που τον κατευθύνει (ορθώς από τη μεριά της) σε έναν από τους δυο (μόνο) εισαγγελείς ανηλίκων που έχει η Αθήνα για να χειρίζονται ένα σωρό υποθέσεις;