Εάν κανείς παρατηρήσει τη δυτική δημόσια σφαίρα με αφορμή τον πόλεμο στην Ουκρανία, θα διαπιστώσει πίσω από τις εκφράσεις αλληλεγγύης και αποτροπιασμού για τη βαναυσότητα των ρωσικών στρατιωτικών επιχειρήσεων ένα μείγμα ανακούφισης και θριαμβολογίας. Είναι ως εάν επιτέλους οι κυβερνήσεις, οι διεθνείς οργανισμοί, τα πολιτικά κόμματα, τα μέσα ενημέρωσης που ορίζουν αυτό που συνήθως περιγράφουμε ως «Δύση» να βιώνουν μια στιγμή ιστορικής δικαίωσης απέναντι σε έναν αντίπαλο που μπορεί επιτέλους να προσδιοριστεί ως συνώνυμος της βαναυσότητας και της απειλής για τις «φιλελεύθερες δημοκρατίες». Μικρή σημασία έχει ότι στην ευρύτερη ιστορική δυναμική που οδήγησε στη σημερινή σύγκρουση η Δύση έχει έναν υψηλό βαθμό συνυπευθυνότητας· το βασικό είναι ότι σήμερα μπορεί να αισθάνεται (αυτο)δικαιωμένη.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή