Το εκκρεμές του πληθωρισμού

Αίφνης μετά την κατάρρευση της Lehman και το ξέσπασμα της παγκόσμιας χρηματοπιστωτικής κρίσης, το 2008, το εκκρεμές του πληθωρισμού στράφηκε προς την κατεύθυνση του αντιπληθωρισμού – όπως διατυπώθηκε στα πρακτικά των συνεδριάσεων της αρμόδιας για τη χάραξη της νομισματικής πολιτικής επιτροπής FOMC της Ομοσπονδιακής Τράπεζας των ΗΠΑ, τον Οκτώβριο και τον Δεκέμβριο εκείνου του έτους. Αυτό που στην πραγματικότητα φοβούνταν οι κεντρικοί τραπεζίτες ήταν οι μνήμες της Μεγάλης Οικονομικής Κρίσης (Great Depression) και το φάντασμα του αποπληθωρισμού (deflation) που επλανάτο πάνω από το διεθνές οικονομικό σύστημα κατά την περίοδο του Μεσοπολέμου, μετά το κραχ του χρηματιστηρίου της Wall Street. Ο φόβος τους, δηλαδή, ήταν μήπως δημιουργηθεί φαύλος κύκλος ανατροφοδότησης της ύφεσης εξαιτίας, πρώτον, της υπό πίεση ρευστοποίησης στοιχείων ενεργητικού σε μια υπερδανεισμένη οικονομία, δεύτερον, της συνακόλουθης υποχώρησης του γενικού επιπέδου των τιμών προς τη ζώνη του αποπληθωρισμού, και τρίτον, της συνεπαγόμενης διόγκωσης του πραγματικού βάρος του χρέους (debt). Η εν λόγω θεώρηση θεμελιώθηκε από τον αμερικανό οικονομολόγο Irving Fisher σε άρθρο του που δημοσιεύθηκε το 1933 με τίτλο «The Debt-Deflation Theory of Great Depressions».