«Πράγματι, πόσες φορές, εδώ και εκατό χρόνια δεν μίλησαν οι αντίπαλοι του εργατικού κινήματος για «κρίση του μαρξισμού»; Το έκαναν όμως με τον δικό τους τρόπο, για να αναγγείλουν τη χρεοκοπία και τον θάνατο του μαρξισμού. Εκμεταλλεύονταν τις δυσκολίες τις αντιφάσεις και τις αποτυχίες του εργατικού κινήματος, προς μεγάλο όφελος της αστικής ταξικής πάλης. Σήμερα, εκμεταλλεύονται τις φρικαλεότητες των σοβιετικών στρατοπέδων και τα επακόλουθά τους ενάντια στον μαρξισμό. Ο εκφοβισμός είναι και αυτός κομμάτι της ταξικής πάλης». Με αυτά τα λόγια ο Λουί Αλτουσέρ, μιλώντας σε ένα συνέδριο της εφημερίδας «il manifesto» τον Δεκέμβριο του 1977, περιέγραφε τη χρήση της έννοιας της κρίσης του μαρξισμού και ταυτόχρονα την ανάγκη και των μαρξιστών να οικειοποιηθούν αυτή την έννοια και να τη χρησιμοποιήσουν ως αφετηρία για μια ριζική ανανέωση και του μαρξισμού και του κομμουνιστικού κινήματος.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή