Έντυπη Έκδοση
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου του tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
Αν είστε συνδρομητής μπορείτε να συνδεθείτε από εδώ:
Σύνδεση μέλους
Αν θέλετε να γίνετε συνδρομητής μπορείτε να αποκτήσετε τη συνδρομή σας εδώ:
Εγγραφή μέλους
Στις 4 Φεβρουαρίου έκλεισε τα 73 του χρόνια, νωρίτερα είχε κάνει μαζί με τη γυναίκα του το εμβόλιο κατά του κορωνοϊού, δηλώνοντας ότι όλοι πρέπει να το κάνουν και αποφάσισε κατόπιν ωρίμου σκέψεως να παρουσιάσει ένα άλμπουμ αφιερωμένο στη γενέτειρά του, το Ντιτρόιτ.
Ο Βίνσεντ Ντέιμον Φουρνιέ, όπως είναι το πραγματικό του όνομα, αλλά και Godfather of Shock Rock, όπως τον έχουν οι φίλοι του από τη δεκαετία το '60, συνεχίζει να κάνει αυτό που ξέρει καλά. Να γράφει ένα τινέιτζερ, διασκεδαστικό ροκ εν ρολ, που σε κάνει να περνάς όμορφα ακούγοντάς το. Δεν βρισκόμαστε μπροστά σε κάποιο αριστούργημα του 21ου αιώνα αλλά ούτε και ο Cooper θέλησε να παρουσιάσει κάτι τέτοιο. Αλλωστε από τα 70s είχε απορρίψει την ιδέα ότι το ροκ πρέπει να είναι Serious Art. Στη νέα του εργασία δεν κάνει τίποτα περισσότερο ή τίποτα λιγότερο από να καταθέσει τις απόψεις του. Για παράδειγμα, «Μπορεί να μη σου αρέσει (ο κόσμος) τώρα», τραγουδά με ένα χαμόγελο, «αλλά θα το συνηθίσεις», τραγουδά στο «Go Man Go». Ο «Θαυμάσιος κόσμος» του δεν έχει καμία σχέση με τα δέντρα και τα λουλούδια του «Wonderful World» του Λούις Αρμστρονγκ. Ο γερόλυκος τραγουδά «Θα ήταν ένας υπέροχος κόσμος αν όλοι ήταν σαν εμένα». Και εκεί που όλα τα κομμάτια του διακρίνονται για το χιούμορ και την ανεμελιά τους, ξαφνικά στο «Hanging On by a Thread (Don't Give Up)», τραγουδά για την πρόληψη των αυτοκτονιών. Φαίνεται κρυμμένο αργά στον δίσκο. Εν ολίγοις ένα εφηβικό άλμπουμ από έναν νεανία ετών 73.
Neil Young and Crazy Horse
«Way Down in the Rust Bucket»
Εν μέσω πανδημίας ο καναδοαμερικανός τραγουδοποιός και από τις παγκόσμιες σταθερές στον χώρο του ροκ αποφάσισε και κυκλοφορεί σε τακτικά χρονικά διαστήματα αρχειακό υλικό. Το συγκεκριμένο είναι Live άλμπουμ που κυκλοφόρησε στις 26 Φεβρουαρίου 2021 και αποτελεί το Volume 11.5 στο Performance Series of Neil Young Archives. Το άλμπουμ ηχογραφήθηκε στις 13 Νοεμβρίου 1990 στο The Catalyst στη Santa Cruz της Καλιφόρνια. Από τα πιο όμορφα «ζωντανά» άλμπουμ, σαγηνευτικό και αναζωογονημένο όσον αφορά τον ήχο του, στο όραμα του δημιουργού. Υπάρχει διάχυτη μια ζωντάνια που τον δείχνει στα καλύτερά του και φυσικά μας θυμίζει πώς είναι οι συναυλίες που κινδυνεύουμε πλέον να τις ξεχάσουμε. Μπορεί να μην είναι ό,τι πιο αποκαλυπτικό έχει στα αρχεία του από τότε που ξεκίνησε τις μεγάλες του... ανασκαφές, αλλά είναι ελκυστικό, όμορφο και αναδύει αρώματα αισιοδοξίας. Και τα τελευταία τα έχουμε ιδιαίτερα ανάγκη.
Ατάκτως ερριμμένα
Η Νέα Υόρκη, η βορειοανατολική πολιτεία των ΗΠΑ, μάλλον ανοίγει τον δρόμο όσον αφορά τις μικρές συναυλίες. Σύμφωνα με τον κυβερνήτη της Andrew Μ. Cuomo θα μπορούν να ανοίξουν ξανά στις 2 Απριλίου οι κλειστοί χώροι με το 33% της χωρητικότητάς τους. Θα επιτρέπεται να παρευρεθούν μέχρι 100 άτομα, ενώ στους ανοιχτούς μέχρι 200, πάντα με χρήση μάσκας και τις αποστάσεις.
