Η Ελληνική Αστυνομία ανακοίνωσε ότι ανακάλυψε την ταυτότητα οκτώ εκ των εισβολέων στο γραφείο του πρύτανη του Οικονομικού Πανεπιστημίου στις 29 του περασμένου Οκτωβρίου. Οπως θυμόμαστε, οι εισβολείς εκείνοι είχαν κρατήσει όμηρο τον πρύτανη και διά της βίας τον υποχρέωσαν να φωτογραφηθεί με μια πινακίδα που κρεμόταν στον λαιμό του και έγραφε «Αλληλεγγύη στις καταλήψεις». Η πράξη εκείνη (που ο πρύτανης ούτε καν την κατήγγειλε, προφανώς φοβούμενος αυτούς που πραγματικά έκαναν κουμάντο στο πανεπιστήμιό του) αντιμετωπίστηκε με αποτροπιασμό και, στην ουσία, επέσπευσε τις κυβερνητικές πρωτοβουλίες προκειμένου να δημιουργηθεί αστυνομικό σώμα για την προστασία των ΑΕΙ από παραβατικές συμπεριφορές.
Προφανώς, όπως συμβαίνει στο κράτος δικαίου, τα στοιχεία της αστυνομίας έχουν διαβιβαστεί στην εισαγγελία. Θα ερευνηθούν και, αν όντως είναι ισχυρά, πιθανότατα να οδηγήσουν με σοβαρές κατηγορίες τους φερόμενους ως δράστες της βίαιης εκείνης ενέργειας στη δικαιοσύνη. Προφανώς, είναι υποχρέωσή μας να αναμένουμε τη δικαστική ετυμηγορία – και μακάρι η υπόθεση να προχωρήσει γρήγορα, μια που είναι εύλογο το ενδιαφέρον για την έκβασή της. Μακάρι, επίσης, οι κατηγορηθέντες να είναι αθώοι, πάντα οφείλουμε να υπολογίζουμε το τεκμήριο της αθωότητας – αλλά στην υπόθεση υπάρχουν ένοχοι, δεν ήταν φαντάσματα οι εισβολείς.
Προβλέπω, ωστόσο, και μολονότι δεν είμαι η Πυθία θεωρώ ότι η πρόβλεψή μου είναι ασφαλής, ότι όσο θα πλησιάζει η μέρα της δικασίμου θα καλλιεργηθεί ένα ρεύμα αλληλεγγύης προς τους κατηγορούμενους. Οτι αυτόκλητοι μάρτυρες υπεράσπισης θα μιλάνε για κοινωνικούς αγωνιστές, για πρόσωπα που διώκονται αδίκως από το κράτος της Δεξιάς, για θύματα των αυταρχικών μηχανισμών του Χρυσοχοΐδη, για πειραματόζωα του νέου δικτύου καταστολής που περισφίγγει τις πανεπιστημιακές σχολές προκειμένου να τις παραδώσει τρόπαια στις δυνάμεις της αγοράς.
Δεν θα είναι η πρώτη φορά που, αν οι προβλέψεις μου επαληθευτούν (κάτι που το θεωρώ βεβαιότητα), θα αναπτυχθεί ένα κίνημα υπεράσπισης μιας ιδιότυπης παραβατικότητας γύρω από τα πανεπιστήμια. Στο παρελθόν, η βία ακραίων ομάδων δικαιολογούνταν στο όνομα του πανεπιστημιακού ασύλου και, δήθεν, της ελευθερίας των ιδεών – γνωρίζουμε καλά ότι, ουσιαστικά, μεταφραζόταν σε απαγόρευση ιδεολογικών εκφράσεων που δεν τις επέτρεπαν οι πολλαπλές εκφράσεις των λογής «προοδευτικών» κινημάτων.
Στις μέρες μας, ενόψει της δημόσιας συζήτησης για το νομοσχέδιο που προβλέπει την ίδρυση σώματος αστυνόμευσης στα πανεπιστήμια, η δίκη πολιτών κατηγορούμενων για ένα τέτοιο περιστατικό ακραίας βίας εύκολα μπορεί να συνυφανθεί με πάγιες διεκδικήσεις του προοδευτισμού.
Ηδη, χθες, η Σύγκλητος του Παντείου Πανεπιστημίου έσπευσε να πει όχι στα κυβερνητικά σχέδια να συστήσει πανεπιστημιακή αστυνομία, διότι «η παρουσία δυνάμεων αστυνόμευσης μέσα στο πανεπιστήμιο δημιουργεί εντάσεις στην πανεπιστημιακή κοινότητα». Δεν δημιουργούνται εντάσεις όταν φοιτητές ή εξωσχολικοί πλακώνουν στο ξύλο καθηγητές τους (όπως συνέβη στο Πάντειο) ή όταν εξευτελίζουν τον πρύτανη του Οικονομικού Πανεπιστημίου, αλλά είναι λόγος εντάσεων η θεσμοθέτηση της δυνατότητας αστυνομικής επέμβασης στις σχολές.
Αυτά σημαίνουν ότι ο κοινωνικός αυτοματισμός του παμπάλαιου μετώπου που επιδιώκει να συντηρήσει την υπάρχουσα κατάσταση είναι ακόμα πανίσχυρος. Οι δυνάμεις που διεκδικούν να μην αλλάξει τίποτα στο πανεπιστήμιο, να μη θιγούν δηλαδή οι προνομίες τους, παραμένουν ζωντανές.
Εξίσου ζωντανές με τις κοινωνικές δυνάμεις που ανέχονται τη βία στους πανεπιστημιακούς χώρους. «Καλή βία», διότι ως γνωστόν είναι βία στη βία της εξουσίας του πρύτανη, του καθηγητή, όποιου δεν συμμερίζεται την επικυριαρχία του προοδευτισμού…
Οπότε, ας φωνάξουμε από πριν: λευτεριά στους κάθε λογής αγωνιστές.
