Υπήρξε κι εκείνος θύμα ενός ποδοσφαιρικού trafficking που έχει ως στόχο νεαρά παιδιά από την Αφρική. Εκείνα πέφτουν στα χέρια επιτήδειων ατζέντηδων που πάνε στη Σενεγάλη, την Γκάνα, τη Νιγηρία, τη Γουινέα, πλησιάζουν νεαρά παιδιά και τους τάζουν λαγούς με πετραχήλια. Τους λένε πως φεύγοντας από εκεί θα τους περιμένει ένα έτοιμο συμβόλαιο να υπογράψουν. Τους χτυπούν στην απελπισία, εκείνα βλέπουν το όνειρο και προσπαθούν να το αγγίξουν. Δέχονται να βάλουν την υπογραφή τους σε πλαστά χαρτιά και ξεκινούν το ταξίδι. Η ελπίδα, όμως, σβήνει νωρίς. Οταν αντιλαμβάνονται πως οι ατζέντηδες δεν ήταν τίποτα παραπάνω από απατεώνες που έπαιξαν με τα όνειρά τους και την ίδια τους τη ζωή.
Μία τέτοια διδακτική ιστορία μας έφερε στο φως ο Πανιώνιος. Με τη μεταγραφή του Αλιά Καμαρά. Ο Αλιά έφτασε γεμάτος όνειρα στην Τουρκία αλλά εκεί έμεινε μόνος από τη μια στιγμή στην άλλη και κινδύνευσε έως και να φυλακιστεί. Ο θείος του, που ζει στη Γαλλία, του είπε να πάει στην Ελλάδα που σέβεται τα ανθρώπινα δικαιώματα και εκείνος πήρε μια βάρκα και βρέθηκε στη Μόρια. Θα μπορούσε να μην είχε βρεθεί. Θα μπορούσε να είχε πεθάνει στη θάλασσα.
Επαιξε ποδόσφαιρο ερασιτεχνικά, έπειτα από μήνες που κατάφερε να βγάλει δελτίο, πήγε στη Γαλλία για έξι μήνες, αλλά επέστρεψε στην Ελλάδα γιατί την αγάπησε. Αν δεν υπήρχε ο Πανιώνιος; Η ιστορία του θα παρέμενε άγνωστη. Πιθανόν σε πολλούς από εμάς θα παρέμενε άγνωστο και το χυδαίο ποδοσφαιρικό trafficking που βάζει σε κίνδυνο όνειρα και φιλοδοξίες. Που βάζει σε κίνδυνο ανθρώπινες ζωές.
Ο Πανιώνιος προχώρησε σε μια σπουδαία κίνηση. Απ’ αυτές που σε κάνουν να καταλαβαίνεις πως ακόμα εκεί έξω υπάρχει ανθρωπιά. Πως το ποδόσφαιρο μπορεί να γίνει η ελπίδα. Ο Πανιώνιος με τη μεταγραφή του Αλιά Καμαρά μπορεί ποδοσφαιρικά να μην κερδίσει το παραμικρό. Κερδίζει, όμως, σε περηφάνια. Ψηλώνει. Και δίνει σε δεκάδες «Καμαρά» το δικαίωμα στην ελπίδα. Το δικαίωμα στο όνειρο.
