Παρόλο που διάφορες μορφές τσιρλίντινγκ («Αθλητικού Ομαδικού Χορού») υπήρχαν σίγουρα εδώ και χιλιάδες χρόνια (π.χ. η καθοδήγηση των θεατών ώστε να επευφημούν και να φωνάζουν συνθήματα, καθώς και η ψυχαγωγία κατά τη διάρκεια αθλητικών διοργανώσεων), η αρχή του αθλήματος του τσιρλίντινγκ προσδιορίζεται ως η εποχή όπου οι φοιτητές και το διδακτικό προσωπικό των πανεπιστημίων των ΗΠΑ, καθοδηγούσαν και διασκέδαζαν τους θεατές – σε αθλητικές διοργανώσεις όπου συμμετείχε το πανεπιστήμιό τους – με ζητωκραυγές και συνθήματα, ξεκινώντας από το τέλος της δεκαετίας του 1800.
Η αρχική καταγραφή έγινε σε αθλητικά δρώμενα πανεπιστημίων της «Ivy League» (μία αθλητική ένωση πανεπιστημίων, η οποία αποτελείται από τα οκτώ παλαιότερα ιδιωτικά πανεπιστήμια της βορειοανατολικής πλευράς των ΗΠΑ – Μπράουν, Κολούμπια, Κορνέλ, Ναρτμάουθ, Χάρβαρντ, Γέιλ, Πρίνστον, Πανεπιστήμιο της Πενσυλβανίας), όπου αναφέρεται ότι οι φοιτητές κάθονταν στις κερκίδες, καθοδηγώντας τους υπόλοιπους θεατές με ζητωκραυγές και συνθήματα ώστε να ενθαρρύνουν την ομάδα τους με σκοπό αυτή να οδηγηθεί στη νίκη (επίσης συνηθισμένη πρακτική στο Ηνωμένο Βασίλειο κατά την ίδια περίοδο). Ομως οι πρώτες βάσεις για την εξέλιξη του αθλήματος μπήκαν όταν ο Τόμας Πιμπλς (Thomas Peebles) – απόφοιτος της τάξης του 1882 του Πανεπιστημίου Πρίνστον (μέλος της Ivy League) -μετακόμισε το 1884 στη Μινεσότα μεταφέροντας την ιδέα του οργανωμένου κοινού το οποίο φωνάζει συνθήματα σε αγώνες του αμερικανικού ποδοσφαίρου στο Πανεπιστήμιο της Μινεσότα (πολιτεία βόρεια και κεντρικά των ΗΠΑ) και τους φοιτητές του.
Με το πάθος για ένα οργανωμένο κοινό που να ζητωκραυγάζει να διατρέχει την πανεπιστημιούπολη, η αρχή έγινε από έναν φοιτητή. Το Σάββατο 2 Νοεμβρίου 1898, ένας φοιτητής του Πανεπιστημίου της Μινεσότα, ο Τζόνι Κάμπελ, πετάχθηκε από τη θέση του μέσα στον αγωνιστικό χώρο όπου διεξαγόταν αγώνας αμερικανικού ποδοσφαίρου του Πανεπιστημίου της Μινεσότα (με αντίπαλο το Πανεπιστήμιο Νορθουέστερν) και ξεκίνησε να καθοδηγεί τους θεατές με ζητωκραυγές και συνθήματα. Η πρωτοβουλία αυτή καθοδήγησης του ενθουσιασμού (τσιρλίντινγκ) που εφάρμοσε ο Τζόνι Κάμπελ, ώστε να συμπεριλάβει τους θεατές και να ενισχύσει το αγωνιστικό περιβάλλον είχε τεράστια επιτυχία, το Πανεπιστήμιο της Μινεσότα κέρδισε τον αγώνα και ο Τζόνι Κάμπελ έγινε ο πρώτος αθλητής τσιρλίντινγκ. Το άθλημα του τσιρλίντινγκ είχε γεννηθεί!
Το τσιρλίντινγκ συνεχίζει να μεγαλώνει και να αναπτύσσεται.
Στα πανεπιστήμια. Συνεχίζοντας στα βήματα του Τζόνι Κάμπελ και την αρχή του τσιρλίντινγκ το 1898, μέσα στις επόμενες δεκαετίες η ιδέα του τσιρλίντινγκ και της κουλτούρας της ψυχαγωγίας των αγώνων, εξαπλώθηκε και σε άλλες πανεπιστημιακές αθλητικές διοργανώσεις σε όλες τις Ηνωμένες Πολιτείες καθώς και σε αθλητικές διοργανώσεις σχολείων δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης (γυμνάσια). Μέσα από την εξάπλωση του τσιρλίντινγκ αναπτύχθηκαν νέες τεχνικές για την περαιτέρω ψυχαγωγία και παρακίνηση των θεατών και η χρήση πινακίδων, σημαιών, μεγαφώνων και πομς (σε μορφή πολύ απλή μέχρι και τη δεκαετία του 1950), κινήσεις με τα χέρια, απλά ακροβατικά ζευγαριών με ασκήσεις και άλματα προστέθηκαν με σκοπό να ενισχύσουν την παρουσίαση και την αποτελεσματικότητα των αθλητών τσιρλίντινγκ.
Για τα πρώτα 25 χρόνια το τσιρλίντινγκ ήταν μόνο για άνδρες. Ηταν το 1923 όταν το Πανεπιστήμιο της Μινεσότα παρουσίασε την πρώτη γυναικεία ομάδα τσιρλίντινγκ.
