Να γράψω κι εγώ για τη δική μου καραντίνα. Εγώ; Μα τι να γράψω; Δεν έχω να πω κάτι. Ο,τι έχω να πω το λένε για μένα τα ανθρωπάκια μου που σκιτσάρω καθημερινά.
Τώρα που το ξανασκέφτομαι όμως, δεν είναι κακή ιδέα. Θα μπορούσα έτσι να εκφράσω τον θυμό μου για το Ιντερνετ που πληρώνω πάντα στην ώρα του και σέρνεται. Λες και το κάνει επίτηδες τώρα που η δουλειά μου εξαρτάται απ’ αυτό.
Θα προτιμήσω, όμως, να είμαι αισιόδοξος και να κάνω αυτό που προσπαθώ πάντα με τα σκίτσα μου: να δώσω λίγο χαμόγελο, μια εύθυμη νότα στη μαυρίλα της καθημερινότητας. Γιατί, η αισιοδοξία είναι πάντα πολύχρωμη. Και η καραντίνα θέλει λίγο χρώμα…
Vidcast: Face2Face
