Στα εφηβικά μου μάτια, μαθήτρια στην Κοζάνη, η Αθήνα ήταν για μένα η Νέα Υόρκη. Η πόλη που δεν κοιμάται ποτέ, με άπειρες επιλογές για εξόδους, μεγάλες τουριστικές βόλτες και αγαπημένες παραστάσεις. Φοιτήτρια του ΚΘΒΕ ερχόμουν από τη Θεσσαλονίκη τριήμερα και την άφηνα να μου αποκαλύπτεται πιο ρεαλιστικά, με τα καλά και τα άσχημά της. Ωσπου ήρθα να ζήσω μόνιμα. Ημουν ευτυχισμένη και το καταλάβαιναν όλοι. Κυρίως αυτοί που με έβλεπαν να… περπατάω μόνη μου στον δρόμο και να τραγουδάω. Δούλευα πια στο ιστορικό Εθνικό Θέατρο! Κι έμενα στο Κέντρο. Πήγαινα παντού με τα πόδια. Ή μάλλον πετούσα. Δεν έπαψα να την αγαπώ, είκοσι χρόνια τώρα. Ισως κάποιες στιγμές τής κάκιωνα. Ειδικά όταν, μάνα πια, προσπαθούσα να περάσω από σπασμένα πεζοδρόμια με ένα παιδί στην αγκαλιά κι ένα άλλο στο καρότσι, ή όταν η κίνηση με καθυστερούσε. Ομως, όποια κι αν είναι η συνθήκη, μόνο εδώ θα μπορούσα να ζήσω…