Η ιστορία των τελευταίων εβδομάδων του ελληνικού ποδοσφαίρου μάς διδάσκει πως οι διαιτητές όχι μόνο δεν είναι τα θύματα, όπως οι ίδιοι θέλουν να παρουσιάζονται, αλλά μπορούν να αναστατώνουν ανά πάσα στιγμή ολόκληρο το πρωτάθλημα. Αν κάποιος διαμαρτυρηθεί, μάλλον θα υπάρχει ο φόβος της αποχής, αν κάποιος βγάλει ανακοίνωση, προφανώς θα υπάρχει ο φόβος της τιμωρίας, αν κάποιος μιλήσει για μια κακή διαιτησία, σίγουρα κινδυνεύει να βρεθεί επί της ουσίας ο ίδιος κατηγορούμενος, ενώ στην πραγματικότητα η ομάδα του θα είναι εκείνη που θα έχει αδικηθεί.
Αν οι διαιτητές θέλουν να διώξουν την κουβέντα από εκείνους, ας βγουν να μιλήσουν. Να εξηγήσουν κάθε φάση, να εκπαιδεύσουν οι ίδιοι το κοινό που τους παρακολουθεί και πολλές φορές απορεί με τις αποφάσεις τους. Να μιλήσουν ακόμα και για τις διαφωνίες τους. Για παράδειγμα, ο Σιδηρόπουλος θεώρησε, στο ντέρμπι Αιωνίων, πως κάτι υπάρχει στη φάση που ο Καμαρά διώχνει την μπάλα πριν από τον Μπουζούκη μέσα στην περιοχή και φωνάζει τον Γκεστράνιους για να το δει κι εκείνος. Ο Φινλανδός σωστά κρίνει και δεν δίνει πέναλτι, αφού εδώ δεν μιλάμε για μια αμφισβητούμενη φάση, αλλά για κάτι ξεκάθαρο: ο Καμαρά βρίσκει την μπάλα και μετά τον Μπουζούκη. Ο κανονισμός δεν σηκώνει καν συζήτηση.
Αν ο Σιδηρόπουλος και ο κάθε Σιδηρόπουλος εξηγούσε, πιθανότατα με μία έκθεση, τι θεώρησε πως υπάρχει, ή αν ο Γκεστράνιους και ο κάθε Γκεστράνιους εξηγούσε το σκεπτικό του σχετικά με κάθε φάση που πήγε στο VAR, όλοι θα κέρδιζαν. Ο κόσμος θα μάθαινε καλύτερα τους κανονισμούς, οι ομάδες θα καταλάβαιναν περισσότερο τις αποφάσεις των ρέφερι, τα media θα αντιλαμβάνονταν καλύτερα τα πώς και τα γιατί μιας απόφασης. Και το ποδόσφαιρο, Κυριακή με Κυριακή, ασφαλώς και θα γινόταν όλο και καλύτερο. Οι διαιτητές επιλέγουν τη σιωπή. Μιλούν μόνο όταν – θεωρούν πως – θίγονται. Μοιάζουν σαν να τους αρέσει να είναι τα θύματα. Ομως δεν είναι. Αντίθετα, πολλές φορές γίνονται εκείνοι οι θύτες για να γίνει το ποδόσφαιρο χειρότερο.
