Ως εδώ!

Είναι ξεκάθαρο πως τα όρια ξεπεράστηκαν. Το να υπάρχει νεκρός ύστερα από περιστατικό οπαδικής βίας, είναι όνειδος για κάθε πολιτισμένη χώρα. Ακόμη περισσότερο για την Ελλάδα, που θέλει να λέει ότι πασχίζει προκειμένου να ξεριζωθεί η βία από τους αθλητικούς χώρους. Μια χώρα με ιστορία πολιτισμού και γνώση πως η κοινωνία έχει αντιληφθεί τι σημαίνει «φίλαθλο πνεύμα», δεν μπορεί να ανέχεται τέτοια θλιβερά περιστατικά. Πολύ περισσότερο, να διαπιστώνει ότι οπαδοί μιας ομάδας επιτίθενται σε έναν αλλοδαπό φίλο μιας άλλης ομάδας. Στο κέντρο μιας πόλης, εν προκειμένω της Θεσσαλονίκης. Να στέλνουν οπαδούς στο νοσοκομείο. Και στο τέλος να μετράμε έναν νεκρό. Αυτά είναι έξω από το μυαλό των περισσότερων. Ούτε μπορεί να μείνει ασχολίαστο το γεγονός ότι στο ντέρμπι του μπάσκετ που διεξήχθη στην Πυλαία, οπαδοί πανηγύριζαν για τον χαμό ενός άλλου ανθρώπου. Για το συμβάν που έγινε μπροστά στα μάτια ανυποψίαστων πολιτών και οικογενειών. Το ζήτημα σχετίζεται και με το πώς θα κινηθεί η Αστυνομία. Μέχρι πού μπορεί να φτάσει η αδράνειά της. Τι έρευνες θα κάνει, πώς θα πατάξει τον χουλιγκανισμό, πώς θα εμπεδώσει το αίσθημα ασφάλειας στις τάξεις των απλών οπαδών. Που δεν γίνεται να κυκλοφορούν τρομοκρατημένοι πως κάτι άσχημο θα συμβεί και σε αυτούς, ούτε να γνωρίζουν πως τα κρούσματα τυφλής οπαδικής βίας μένουν ατιμώρητα. Ενώ δεν θα έπρεπε καν να υπάρχουν, ενώ θα έπρεπε ως λαός να έχουμε ξεμπερδέψει πολύ καιρό με αυτά. Γιατί δεν μας ταιριάζουν και κυρίως δεν μας αξίζουν.