Το «τέλος της Ιστορίας» για τις ευρωατλαντικές σχέσεις

Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Το ρήγμα μεταξύ Ευρώπης και ΗΠΑ δεν ξεκίνησε με τον Τραμπ ούτε θα τελειώσει με τον ίδιο. Η σημερινή κρίση είναι πέρα και πάνω απ’ όλα αποτέλεσμα της ασυμμετρίας ισχύος μεταξύ των δύο εταίρων. Για δεκαετίες οι αμερικανοί ηγέτες – παρά τις πυκνές ενοχλήσεις και απειλές αναφορικά με τον επιμερισμό βαρών – προτίμησαν τους «τζαμπατζήδες» Ευρωπαίους αντί του ευρωπαϊκού χάους. Να όμως που οι προτεραιότητες άλλαξαν, οι γεωπολιτικές αναταράξεις εντείνονται και η Ευρώπη συνεχίζει να περιφέρεται ευάλωτη, μόνη και θνητή. Οι βολικές φαντασιώσεις κούνησαν μαντίλι και μείναμε συντροφιά με τις άβολες αλήθειες. Η Αμερική, με δύο ωκεανούς ανάμεσά της, θα συνεχίσει να διατηρεί το προνόμιο επιλεκτικών παρεμβάσεων. Αν και τα καρδιοχτύπια της θα είναι κυρίως προς Ειρηνικό μεριά (βλ. Κίνα). Από την άλλη πλευρά του Ατλαντικού, η Ευρώπη δεν έχει την ίδια πολυτέλεια. Ούτε τείχη να υψώσει ούτε γέφυρες να σηκώσει. Καταραμένη γεωγραφία! Λαμβάνοντας υπόψη πως πρόκειται για αγώνα ενάντια στον χρόνο, το μόνο που της απομένει είναι να σηκώσει τα μανίκια της. Θωρακίζοντας την αμυντική της ικανότητα, τόσο στη γειτονιά της όσο και στο εγγύς εξωτερικό. Εμπλουτίζοντας τον παλαιάς κοπής 20ού αιώνα ευρωατλαντικό συνεταιρισμό. Καθιστώντας τον περισσότερο ώριμο και παγκόσμιο στο βεληνεκές του. Περισσότερο ισορροπημένο στην κατανομή των βαρών του. Και το κυριότερο. Αποτελεσματικότερα τοποθετημένο και στραμμένο στο μέλλον για να αντιμετωπίσει την ανάδυση ενός νέου κόσμου.