Έντυπη Έκδοση
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου του tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
Αν είστε συνδρομητής μπορείτε να συνδεθείτε από εδώ:
Σύνδεση μέλους
Αν θέλετε να γίνετε συνδρομητής μπορείτε να αποκτήσετε τη συνδρομή σας εδώ:
Εγγραφή μέλους
Ως ψηφοφόρος του πολιτικού Κέντρου γνωρίζω ότι η επιλογή ψήφου είναι μια διαλεκτική διαδικασία, με ένα κεντρικό ερώτημα: «ποια δύναμη εκπροσωπεί τώρα μια πρόταση δημοκρατικού και προοδευτικού εκσυγχρονισμού της χώρας;».
Τον Σεπτέμβριο του 2015, λοιπόν, ο Αλέξης Τσίπρας έχασε μια ιστορική πολιτική ευκαιρία: να ανανεώσει την πολιτική ζωή του τόπου, αλλά και το κόμμα του. Μαζί της έχασε τη μάχη του Κέντρου. Η απόδρασή του από το μπλοκ των δραχμιστών δεν συνοδεύτηκε από την αναγκαία υπέρβαση παλαιοκομματικών πρακτικών και παλαιοκομμουνιστικών ιδεοληψιών. Αναβίωσε έτσι τις χειρότερες πελατειακές πολιτικές που μας έφεραν στο χείλος του γκρεμού το 2009. Ακόμη χειρότερα, αμφισβήτησε θεσμικές, κοινωνικές και οικονομικές κατακτήσεις της μεταπολίτευσης.
Προσέφερε έτσι μια δήθεν «έντιμη φτώχεια» για τους πολλούς, χωρίς όμως να αλλάξει τίποτα στους μηχανισμούς που δημιουργούν παρασιτικό πλούτο για κάποιους.
Εγκλωβίστηκε σε μια ατελέσφορη, εσωστρεφή και ρετρό διακυβέρνηση, χωρίς να ενδυναμώσει ουσιαστικά τους χαμένους της παγκοσμιοποίησης. Μια διακυβέρνηση αντι-αναπτυξιακή, με πολιτικές που ενισχύουν την «ατυπία» της οικονομίας και τροφοδοτούν το brain drain. Εχασε έτσι την επαφή του με τα δυναμικά μεσαία στρώματα της κοινωνίας, την εμπροσθοφυλακή της πολιτικής και κοινωνικής αλλαγής.
Οπως είναι γνωστό, βέβαια, η φύση απεχθάνεται το κενό.
Η προσδοκία για κοινωνική αλλαγή μεταφέρθηκε από τον έναν στον άλλο πόλο εξουσίας, φέρνοντας αναπάντεχα στην ηγεσία του, ως αουτσάιντερ, τον Κυριάκο Μητσοτάκη. Αυτή η απελευθέρωση του εκλογικού σώματος από τις δραχμικές δοξασίες και τη λαϊκιστική υπόσχεση είναι ίσως το μοναδικό όφελος της χώρας από το πείραμα του ΣΥΡΙΖΑ.
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης εξελέγη αρχηγός της ΝΔ γιατί εκπροσωπεί με τις θέσεις του πολλά εκσυγχρονιστικά αιτήματα μαζί: τη θεσμική ανασυγκρότηση της χώρας, την ψηφιοποίηση κράτους και οικονομίας, τις ευκαιρίες για κοινωνική κινητικότητα, την παραγωγή νέου πλούτου σε υγιείς βάσεις, τη δίκαιη αναδιανομή του.
Κατηγορείται λόγω καταγωγής ότι είναι εμβληματικός εκπρόσωπος του «παλιού». Πρόκειται για βαθιά απολίτικη και αντιδραστική κριτική. Διότι προσπερνά το μεταρρυθμιστικό εύρος και βάθος του λόγου του. Και παραγνωρίζει την αντικειμενική δυσκολία που έχουν νεοπαγείς κομματικοί σχηματισμοί, ακόμη και με καλές προθέσεις όπως το Ποτάμι, χωρίς κοινωνικές ρίζες, να επιβιώσουν σε βάθος χρόνου.
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης προέρχεται πράγματι από ένα πολιτικό κατεστημένο. Εχει πάρει όμως όλα τα σωστά μαθήματα της κρίσης. Είναι ο ίδιος φορέας ανανέωσης του κόμματός του και διεύρυνσης της πολιτικής. Το αποδεικνύει, το ειλικρινές κάλεσμα που έχει κάνει σε ευρύτερες προοδευτικές δυνάμεις, με διάθεση να συνδιαμορφώσει μαζί τους το μέλλον της Ελλάδας.
Αντιλαμβάνεται όσο κανείς σήμερα την ανάγκη για μια νέα συγκολλητική ουσία που θα ενώνει αντί να διχάζει, ως συνθήκη εθνικής επιβίωσης. Αλλά και τη σημασία που έχει η ανασυγκρότηση της ελληνικής μεσαίας τάξης για την ποιότητα της δημοκρατίας και τον δυναμισμό της οικονομίας.
Γνωρίζει, τέλος, ότι ο κόσμος του Κέντρου προσέρχεται με δυσπιστία στον ίδιο και το κόμμα του. Κι ότι δεν θα υπάρξει περίοδος ανοχής - όπως υπήρξε με τον άφθαρτο ΣΥΡΙΖΑ - ούτε για μια μέρα. Και δικαίως. Οι Ελληνίδες και οι Ελληνες δεν έχουμε άλλο χρόνο για χάσιμο.
Η χώρα μας σήμερα κινδυνεύει να πέσει κατηγορία. Εχει ήδη πάψει να αποτελεί πρώτη επιλογή παραμονής και δημιουργίας για τους νέους της. Αυτή είναι η μεγαλύτερη πρόκληση που αντιμετωπίζει η γενιά μας και αυτήν πρέπει να ανατρέψουμε. Για να συμβεί αυτό πρέπει το πολιτικό σύστημα να επανεφεύρει τον εαυτό του.
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης είναι ένα νέο υπόδειγμα για το πώς πρέπει να είναι ένας πρωθυπουργός σήμερα. Μορφωμένος, εξωστρεφής, μετριοπαθής, με αίσθηση δικαίου αλλά και εμπιστοσύνη στους ειδικούς και την εξειδίκευση. Στον αντίποδα του ρηχού πολιτικού - ξερόλα, διαθέτει πολιτικό βάθος και τεχνοκρατική επάρκεια. Κυρίως όμως εργάζεται για το μέλλον. Με ειλικρινή διάθεση να ενώσει τα σπασμένα κομμάτια της ελληνικής κοινωνίας κάτω από ένα σχέδιο συλλογικής ανασυγκρότησης και ευημερίας που θα μας αφορά όλους. Και όχι μόνο κάποιους.
