Συνειδητοποίησα σήμερα ότι έχουν περάσει δέκα ολόκληρα χρόνια αφότου διαβάσαμε το όνομα της Χαράς Κολαΐτη που δεν με ξέρει και δεν την ξέρω, αλλά έχει γίνει μία από τις προσωπικές μου ηρωίδες και τείνω να πιστέψω ότι είναι μία από τις επιδραστικότερες προσωπικότητες για την πολιτική ζωή – ναι, ναι, την πολιτική ζωή – του τόπου. Εξηγούμαι.

Η Χαρά Κολαΐτη πριν μάθουμε ότι είναι η Χαρά Κολαΐτη έγινε γνωστή ως Αννα Γούλα, λαϊκή αοιδός από το Αιγάλεω, με καριέρα φουλ κομπλέ, αρπαχτές στην επαρχία, πίστα, στίχους – μουσική, βιντεοκλίπ, συνεντεύξεις, φανατικό κοινό στο YouTube (από όπου στη συνέχεια ξεπήδησαν κι άλλα λαϊκά είδωλα του πενταγράμμου). Η Αννα Γούλα ξεχώρισε γιατί ήταν απολύτως ρεαλιστική χωρίς, όμως, κανένα από τα προσχήματα της πραγματικότητας. Σε αντίθεση, για παράδειγμα, με τους στίχους που είναι υπαινικτικά σεξουαλικοί, που κάνουν λυρικές απεικονίσεις πολύ ωμών ανθρώπινων καταστάσεων και ταπεινών συμπεριφορών, η Αννα Γούλα ξεχώρισε για την μπρουτ ευθύτητά της. Είχε μάλιστα εγκαίρως προφητέψει το πολιτικό μας μέλλον μετά το Μνημόνιο με το λαϊκό – πατριωτικό τραγούδι «Γαλάζιο και λευκό», το οποίο ήταν ο ύμνος των Ανεξάρτητων Ελλήνων που γράφτηκε πριν ο Πάνος Καμμένος καν φανταστεί ότι θα φτιάξει, κάποτε, ένα κόμμα με το όνομα αυτό.

Εν τω μέσω της viral καριέρας της τα όνειρα και οι ψευδαισθήσεις μας σκίστηκαν στα δύο όταν μάθαμε ότι η Αννα δεν είναι υπαρκτή, ότι λέγεται Χαρά και αυτό όλο ήταν η πτυχιακή της για την Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών κι ότι έκανε πλάκα κι ότι της έκανε εντύπωση, μάλιστα, που ο κόσμος δεν το είχε καταλάβει. Σε μια συνέντευξή της, θυμάμαι, σχολίαζαν και η ίδια και η συνάδελφος πως έχουμε εθιστεί τόσο πολύ στο γκροτέσκ, το τραγελαφικό, το trash, που έβλεπε μια εκδοχή του τελείως τραβηγμένη από τα μαλλιά και δεν του περνούσε από το μυαλό η υποψία ότι πρόκειται για μια περφόρμανς πάνω στην περφόρμανς, ότι είναι, κατά κάποιο τρόπο, μια φάρσα.

Τις προάλλες, βράδυ, δέκα χρόνια μετά τη σοκαριστική αυτή αποκάλυψη, καθόμουν στον καναπέ μου με τις πιτζάμες κι όπως χάζευα το Facebook από το κινητό έπεσα πάνω σε ανάρτηση του υπουργού της πιο δημοκρατικιάς, της πιο προοδευτικιάς, της πιο έμορφης και λεβέντικης χώρας της Ευρωπαϊκής της Ενωσης, του Παύλου Πολάκη. Ο υπουργός – για τους φίλους και φαν Παυλής – έγραφε, με κεφαλαία γράμματα παλικαρίσια, το παρακάτω ποιητικό:

«ΧΤΥΠΑ ΕΧΘΡΕ ΜΟΥ ΟΣΟ ΘΕΣ ΤΗΝ ΟΡΕΞΗ ΣΟΥ ΚΑΜΕ

ΜΑ ΔΕ ΘΑ ΔΕΙΣ ΠΟΤΕ ΑΕΤΟ ΝΑ ΣΤΡΑΤΑΡΙΖΕΙ ΧΑΜΕ

ΧΤΥΠΑΤΕ ΜΑ ΠΑΡΑΠΟΝΑ ΔΕ ΚΑΝΩ ΕΓΩ ΠΟΤΕ ΜΟΥ

ΞΕΡΩ ΠΩΣ ΤΣΙ ΨΗΛΕΣ ΚΟΡΦΕΣ ΔΕΡΝΕΙ Η ΟΡΓΗ Τ’ ΑΝΕΜΟΥ».

Λίγο ο εχθρός, λίγο ο αετός, αναστατώθηκα, δεν θα το κρύψω. Γενικά με αναστατώνουν καμιά φορά μερικές από αυτές τις προσωπικότητες τις πολύ επαναστατικές που έχουν αναδειχθεί στην πρώτη γραμμή της επικαιρότητάς μας τα τελευταία χρόνια, κυρίως γιατί τους θαυμάζω για όλη αυτή την επιφυλακή, που είναι, ρε παιδί μου, πάντα στην τσίτα, έτοιμοι, πάντα τους πολεμάνε, όλο παραμονεύουν οι οχτροί κι αυτοί δεν ηρεμούν ποτέ. Αν παρακολουθείς καθημερινά τις δηλώσεις τους, είναι σαν να γράφουν από ένα αόρατο, σε εμάς τους υπόλοιπους, μέτωπο κι όχι σαν να τουιτάρουν από ταβέρνα, ξέρω γω.

Λέτε καμιά φορά μεταξύ σας με τους οικείους σας ή από μέσα σας τη φράση «δεν υπάρχει»; Οτι κάτι είναι τόσο ακραίο, σε οποιαδήποτε έκφανσή του, που «δεν υπάρχει», είναι το απίθανο, ας πούμε.

Εκείνη τη στιγμή μού έσκασε λοιπόν. Ο Παυλής δεν υπάρχει. Ο Πάνος δεν υπάρχει.

Γενικώς, όλο αυτό που ζούμε δεν υπάρχει.

Αν η δημοκρατία στην πράξη, η πολιτική, με τα καλά της και τα κακά της, έχει και στοιχεία περφόρμανς, τότε αυτό που ζούμε είναι ένα καλλιτεχνικό δρώμενο, μια αναπαράσταση της αναπαράστασης, μια ερμηνεία στην ερμηνεία, είναι οι ταινίες που είναι παρωδίες άλλων ταινιών, είναι οι τίτλοι λογοπαίγνια τίτλων του Σεφερλή, είναι η Αννα Γούλα. Και μια μέρα θα το ξαναζήσω το σκηνικό και θα βγει μια συνέντευξη ενός κυρίου που θα μοιάζει πάρα πολύ με κάποιον που ήταν υπουργός και θα μας αποκαλύψει πως ήταν όλο ένας ρόλος, πως ήταν ένας άνεργος ηθοποιός, οπαδός της μεθόδου Στανισλάφσκι, που κάποιος κάποτε τον προσέλαβε να παίξει τον ρόλο «Παύλος Πολάκης, υπουργός».

Πιο ρεαλιστική κι από τα ρεφρέν

Το πιο τέλειο είναι ότι όλη αυτή η φαντασίωσή μου εκτός από βαθύτατα καταπραϋντική για μένα είναι πιο ρεαλιστική κι από τα ρεφρέν που έγραφε η Χαρά για την Αννα. Οτι αυτό που ζούμε δεν είναι τρελό, δεν είναι χαζό, δεν είναι σοκαριστικό, είναι αυτό που δεν υπάρχει.