Δεν πρόκειται να συνέλθουμε με τίποτα και ό,τι συνέβαινε θα συνεχίσει να συμβαίνει και θα διαιωνίζεται στον αιώνα τον άπαντα όσο με τυποποιημένες, υποβαθμισμένες και κυρίως βαθιά συκοφαντικές ως προς το ήθος των καταστάσεων εκφράσεις προσπαθούμε να τις αντιμετωπίσουμε – καταστάσεις αυτόχρημα δραματικές. Την επομένη της 6ης Δεκεμβρίου, σε γνωστό ραδιοφωνικό σταθμό, συνομιλώντας ένας δημοσιογράφος με έναν αυτόπτη μάρτυρα των γεγονότων στην περιοχή των Εξαρχείων και του Πολυτεχνείου, τον ρωτούσε με το ύφος ανώτατου κριτή που του χρειάζεται μια πλήρης εικόνα για να διατυπώσει την ετυμηγορία του, με λέξεις ή μάλλον με μια ειδικά λέξη που θα είχε τη θέση της σε εκ διαμέτρου αντίθετες περιστάσεις: «Θέλω να μου πείτε με ακρίβεια τι ώρα ακριβώς άρχισε το πάρτι (σημ. εννοούσε τις καταστροφές που είχαν προκληθεί σε μαγαζιά των δύο γνωστών περιοχών δεκαπέντε ώρες πριν), ήτανε 7.30 ή 8;».
Και επειδή ο αυτόπτης μάρτυρας δυσκολευόταν να θυμηθεί αν ήταν 7.30 ή 8, η λέξη «πάρτι» μπαινόβγαινε στις ερωτήσεις που του γίνονταν, σε βαθμό που αν αγνοούσε κανείς τα γεγονότα θα φανταζόταν πως είχε συμβεί κάτι τελείως διαφορετικό στις περιοχές των Εξαρχείων και του Πολυτεχνείου. Το κυρίως όμως θέμα μας είναι πώς αποφασίζει ο οποιοσδήποτε δυο λέξεις και έννοιες εντελώς ασυμβίβαστες, όπως είναι οι λέξεις «πάρτι» και «καταστροφή», να υποκαταστήσει τη μια με την άλλη, ώστε ό,τι έχει έναν χαρακτήρα όχι απλώς δραματικό αλλά αποπνέει κυριολεκτικά κάτι το ολέθριο, να μπορεί να χαρακτηριστεί ως γιορτή όπως ακριβώς είναι ένα πάρτι. Και πόσο μακριά μπορεί να είναι η μέρα ώστε μια καταστροφή που χαρακτηρίζεται ως πάρτι, θα γινόταν να οργανωθεί σε τέτοιο βαθμό ώστε σε ένα πολύ κοντινό μέλλον να τυπώνονται ακόμα και προσκλήσεις που θα εξασφαλίζουν την ακίνδυνη εκ του μακρόθεν παρακολούθηση της καταστροφής – πάρτι;
Εχει αποδειχθεί ότι η συνείδηση των ανθρώπων μπορεί να δεχτεί τα πάντα αν εξοικειωθεί σταδιακά μαζί τους. Και δεν υπάρχει ασφαλέστερος τρόπος για την εξοικείωση αυτή παρά οι ίδιες οι λέξεις. Οταν με μια λέξη μόνο, που διατυπώνεται ως υπόσχεση, μπορεί μια χώρα ολόκληρη να αναγορεύσει ένα κόμμα σε κυβέρνηση, θα ήταν αστείο ακόμη και να αναρωτηθεί κανείς πώς γίνεται μια λέξη που μεταμφιέζεται το περιεχόμενό της στην ουσία να συνηγορεί και υποθάλπει το καταγγελλόμενο, δηλαδή η καταστροφή που αποκαλείται πάρτι δεν διαιωνίζει μόνο τις αιτίες που την προκαλούν αλλά κάνει και επιτακτική ανάγκη την επανάληψή της.
Δεν τολμάει ούτε και να σκεφτεί κανείς τι θα γινόταν στον κόσμο σε περίπτωση που η «πρωτοβουλία» του έλληνα δημοσιογράφου γενικευόταν και η λέξη πάρτι αντικαθιστούσε τη λέξη καταστροφή σε όλες τις εμπόλεμες περιοχές του πλανήτη. Αν τώρα ο ίδιος ισχυριζόταν ότι μια καταστροφή που αριθμεί μονάχα υλικές ζημιές και όχι ανθρώπινα θύματα, στη μεμονωμένη περιοχή μιας πρωτεύουσας, μπορεί να λογαριαστεί ως πάρτι σε σχέση με τα εξόχως δραματικά που αφορούν πια σε ζωές ανθρώπων, η απάντηση θα ήταν πως καθετί που προκαλεί θυμό, πόνο και αγανάκτηση, δεν κρίνεται υπό κλίμακα αλλά οφείλει να διατηρεί έναν απόλυτο χαρακτήρα για τη συνείδησή μας.