Ονειρα που μας καταπίνουν

Μπορεί να είναι φίλη μας, αλλά μάλλον δεν την ξέρουμε. Υπάρχει σοβαρή περίπτωση ν’ ανήκουμε στους 240 φίλους της στο Facebook, αλλά στην πραγματική ζωή είναι δύσκολο να τη συναντήσουμε, μιας και δεν βγαίνει απ’ το σπίτι της παρά μόνο για έναν πολύ συγκεκριμένο λόγο. Η «Ουρανία», ωστόσο βγαίνει στη σκηνή ξανά για λίγες μόνο παραστάσεις. Η ομώνυμη παράσταση σε κείμενο Γεράσιμου Ευαγγελάτου επιστρέφει από σήμερα στο Θέατρο 104, βελτιωμένη, κουβαλώντας την περσινή επιτυχημένη εμπειρία.

«Η περσινή χρονιά ήταν μια πολύ ευτυχής συγκυρία για όλη την ομάδα που δούλεψε στην «Ουρανία». Η ανταπόκριση του κόσμου ήταν θερμή και πολύ συγκινητική. Νομίζω η πρόκληση που έχω για τη φετινή χρονιά, πέρα από το να συνεχίσει ανταποκρίνεται θετικά ο κόσμος στη δουλειά μας, είναι αυτή που έχουμε πάντα όταν κάνουμε θέατρο, να παραμείνει η σκηνική πράξη ζωντανή και να μην είναι τίποτα τυποποιημένο» τονίζει στο «Νσυν» ο Γιώργος Σουλεϊμάν, ο οποίος έκανε τη σκηνοθεσία.

Η ανερχόμενη Δανάη Μπάρκα ερμηνεύει έναν αμφίθυμο μονόλογο πάνω στο όνειρο και τη ματαίωσή του, πάνω στον απόλυτο έρωτα και την ολοκληρωτική μοναξιά. «Υπάρχουν στιγμές στη ζωή μας που έρχονται τα όνειρα σαν φτερούγισμα στην καρδιά και φαντασιωνόμαστε όλα όσα ιδανικά θα θέλαμε να ζήσουμε, είτε αυτά έχουν να κάνουν με τον έρωτα είτε με την επαγγελματική μας πορεία, και τελικά έρχεται η πραγματικότητα και μας τα γκρεμίζει. Αρα για μένα όλοι είμαστε μετέωροι σ’ αυτό το δίπολο. Δεν πρέπει όμως να σταματάμε να κάνουμε όνειρα σε καμία περίπτωση, αρκεί να μην τα αφήνουμε να μας καταπιούν. Μια τέτοια περίπτωση είναι και αυτή της Ουρανίας μας. Την κατάπιαν τα όνειρά της» επισημαίνει ο σκηνοθέτης.

Ο Γεράσιμος Ευαγγελάτος καταγράφει στο κείμενό του την ψυχοσύνθεση μιας νέας γυναίκας εγκλωβισμένης σε ένα παιδικό δωμάτιο, ένα φαινόμενο αρκετά οικείο σήμερα που οι νέοι μένουν με την οικογένειά τους λόγω της οικονομικής κρίσης.  «Θυμίζει όλους τους ανθρώπους πιστεύω. Ολοι ως νέοι έχουμε φτάσει στο σημείο εκείνο που πρέπει να πάρουμε την απόφαση και να φύγουμε από το σπίτι όπου περάσαμε τα παιδικά μας χρόνια, να βγούμε έξω στην πραγματική ζωή και να την αντιμετωπίσουμε. Σίγουρα η κρίση είναι τροχοπέδη, αλλά κατά τη γνώμη μου έχει να κάνει περισσότερο με τον χαρακτήρα του καθενός. Υπάρχουν τρόποι να ενηλικιωθείς, δύσκολοι μεν, αλλά υπάρχουν. Η Ουρανία προφασίζεται τα χρήματα ως ένα από τα εμπόδια που την κρατάνε κλεισμένη μέσα στο παιδικό της δωμάτιο, αλλά η φυλακή της έχει να κάνει περισσότερο με την ίδια της την ψυχοσύνθεση» αναφέρει ο Γιώργος Σουλεϊμάν.

Στην εξέλιξη του έργου η Ουρανία αλλάζει πρόσωπα και συναισθήματα και λειτουργεί με μεγάλη ευαισθησία. Πάνω απ’ όλα, ωστόσο, βαδίζει προς έναν κόσμο που δεν κατανοεί και δεν την κατανοεί. «Η Ουρανία είναι ένα κορίτσι που προσπαθεί να κατανοήσει τη διαφορετικότητα του εαυτού του. Και με αυτήν παλεύει σκληρά. Η τριβή μου με το έργο όλο αυτόν τον καιρό μού φανέρωσε πως το πρόβλημα της κοινωνίας μας σε σχέση με το διαφορετικό έχει να κάνει με την αποδοχή του ίδιου μας του εαυτού. Εκεί χωλαίνουμε. Αν σκεφτούμε ότι η κοινωνία είναι ένα σύνολο διαφορετικών ανθρώπων, πώς θα κατανοήσει ο ένας τον άλλον αν δεν καταλάβει πρώτα τον ίδιο του τον εαυτό; Οπότε ναι, θεωρώ πως μέσα σε αυτό το παιδικό δωμάτιο έχουμε μια αντανάκλαση της σημερινής κοινωνίας, και ίσως γι’ αυτόν τον λόγο προκαλείται και το ενδιαφέρον του κόσμου» καταλήγει ο δημιουργός.