Ραγκούση Πέπη

Δεν έχω προσωπικές μνήμες από την είδηση για το πρώτο ταξίδι του ανθρώπου στο Διάστημα, μεγάλωσα όμως σε μια εποχή αθωότητας που η προοπτική της διαπλανητικής ζωής ήταν κάτι απόλυτα συνδεδεμένο, ταυτόσημο θα έλεγα, με την προοπτική και την εξέλιξη. Ο Γκαγκάριν, αυτό το όνομα που έμοιαζε περισσότερο με ήχο, ήταν ένας θρύλος ακόμη και […]

Υπάρχει μία σκηνή στο «Μπέντζαμιν Μπάτον» που καταλήγει στον τραυματισμό από αυτοκίνητο της Κέιτ Μπλάνσετ. Αλλα ξεκινάει λίγα λεπτά πριν, σε ένα δωμάτιο ξενοδοχείου όπου κάποιος, εντελώς άσχετος με την υπόθεση, σηκώνει ένα τηλέφωνο που χτυπάει την ώρα που είναι έτοιμος να βγει από το δωμάτιο. Αν, κατά τον αφηγητή, δεν είχε γίνει αυτό το […]

«Στη βρύση τη βουνίσια σιμά είναι η φλαμουριά» και άλλα τέτοια ειδυλλιακά και βουκολικά, μνήμες από τα αναγνωστικά του Δημοτικού, αναφορές στον Στέφανο Γρανίτσα και στα «Αγρια και τα ήμερα του βουνού και του λόγγου», σκηνές από τις επαναλήψεις της «Αστέρως» με τη Βουγιουκλάκη μελαχρινή. Και τις άλλες κοπέλες του χωριού που κρατούσαν τη στάμνα […]

Χθες έγραφα ένα κείμενο για τον Επιτάφιο. Και καθώς έγραφα, έπιασα τον εαυτό μου να σιγομουρμουρίζει το «Αι γενεαί πάσαι». Εγώ; «Παιδί» μιας «γενεάς» για την οποία, δεκαετίες ολόκληρες το Πάσχα ήταν απλώς μια ευκαιρία για απόδραση; «Τέκνο» μιας ουτοπιστικής, ανώριμης αντίδρασης που μας έκανε να πιστεύουμε ότι –και καλά –αν τρώγαμε καρμπονάρα τη Μεγάλη […]

«Διαθέτουμε χύμα κολόνια και ανθόνερο δι’ Επιταφίους»… Η ανάμνηση χάνεται στο βάθος των χρόνων. Δεν θυμάμαι καν αν είναι προσωπική ή τη θυμάμαι από μεταγενέστερες περιπλανήσεις μου στον Τύπο άλλων εποχών. Αυτό όμως έλεγε η ασπρόμαυρη διαφήμιση, στις εφημερίδες, με τα καλλιγραφικά λόξα γράμματα και την πολυτονική γραφή. Δημοσιευόταν στις αρχές της Μεγάλης Εβδομάδας για […]

Η υπόθεση αυτή θα μπορούσε, στο περιθώριο του επιστημονικού επιτεύγματος σχετικά με το αρχαίο DNA, να γίνει ο θεματικός άξονας μίας επιτυχημένης σειράς στο Netflix. Το FBI («πρωταγωνιστής» σε μυθιστορήματα, ταινίες, κόμικς και σίριαλ από την ίδρυσή του το 1908), ένα μεγάλο μουσείο (με τον «Κώδικα Ντα Βίντσι» έγινε δημοφιλές σκηνικό ιστορικού σασπένς), γενετιστές σε […]

Πάνε χρόνια που είχα βρεθεί σε μια πόλη της Ινδονησίας, καμιά σχέση με Μπαλί και άλλα τουριστικά θέρετρα. Στο εστιατόριο του μεγάλου ξενοδοχείου έπαιζε μια ορχήστρα από αυτές που παίζουν σε αντίστοιχα εστιατόρια. Ντόπιοι μουσικοί έκαναν πρόγραμμα με διεθνείς επιτυχίες. Μετά από τα «Στρέιντζερ ιν δε νάιτ» και τα «Μπέσαμε μούτσο» ακούστηκαν οι πρώτες νότες […]

«Ηρθε, ήρθε». «Σταμάτησε. Λίγες σταγόνες ήταν μόνο». «Κάθε πέντε λεπτά άνοιγα τη βρύση. Μέχρι που την άφησα ανοιχτή. Αλλά τώρα φοβάμαι μη με πάρει ο ύπνος, έρθει το νερό και πλημμυρίσω». «Τρεις μέρες έχω να φάω ώστε να μη χρειαστεί να πάω στην τουαλέτα. Μόνο νερό πίνω και πολυβιταμίνες». «Τα μισόλιτρα μπουκαλάκια θα βγουν στη […]

Να, λοιπόν, που γίναμε ατραξιόν. Τώρα βέβαια υπάρχει μια πολύ περιγραφική παροιμία που λέει τι έμαθαν ό,τι κάνουμε και ποιοι πλακώσανε, αλλά άντε να τα βγάλεις πέρα με την πολιτική ορθότητα. Πάντως το γεγονός παραμένει ότι μετά τη θεματική εκδρομή στην Ελλάδα που διαφήμιζε η βρετανική εφημερίδα «Guardian» στην ηλεκτρονική της έκδοση για να γνωρίσει […]

«Ευτυχισμένο το 1948. Οι υιοί σας Μιχάλης – Στάθης». Ετσι γράφει η ζωγραφισμένη στο χέρι κάρτα που εκείνη την Πρωτοχρονιά έστειλαν στους γονείς τους οι αδελφοί Σεφεριάδη από τον Αϊ-Στράτη όπου ήταν εξόριστοι (και που αν ο Σπίλμπεργκ γνώριζε την ιστορία τους μπορεί να είχε τροποποιήσει το σενάριο της «Διάσωσης του στρατιώτη Ράιαν»). Στο σκίτσο […]

Ο Ζαΐν γεννήθηκε και έζησε τα πρώτα δεκατέσσερα χρόνια της ζωής του κάπου κοντά στην ευρύτερη περιοχή του Παντζάμπ στο Πακιστάν. Στην αρχαία Πενταποταμία, δηλαδή, που διέσχιζε ο ποταμός Υδάσπης, εκεί όπου οι στρατιώτες του Μεγάλου Αλεξάνδρου αντιμετώπισαν τους ελέφαντες του βασιλιά Πώρου (μία από τις πιο εντυπωσιακές σκηνές –ανεξαρτήτως ιστορικής αλήθειας –στην ταινία του […]

Οι ιστορίες της «Γένεσης» είναι για τους ενηλίκους ό,τι είναι το «τα παιδιά τα φέρνει ο πελαργός» για τα ανήλικα. Ή μάλλον ό,τι ήταν στα χρόνια τα δικά μου αφού έκτοτε έχουν πέσει στα χέρια μου πολλές εκδοχές με τις «Ιστορίες του Σπερμούλη» ή κάπως έτσι. Διότι έχω την εντύπωση ότι τα μικρά, με το […]

Τι θυμήθηκα τώρα. Τις «ένδοξες» μέρες που ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν στα μετερίζια της Αντιπολίτευσης και στον δρόμο του προς την εξουσία είχε επιστρατεύσει ακόμη και τον Λουκάνικο. Το διάσημο αδέσποτο της Πλατείας Συντάγματος που το είχαμε δει να προπορεύεται στις αντιμνημονιακές πορείες με κόκκινο μαντίλι στον λαιμό, το μπερεδάκι του Τσε, μια φορά νομίζω και […]

Ο Αρνό Μπελτράμ είναι από προχθές ο σύγχρονος ήρωας της Γαλλίας. Και η απήχησή του, η απόδειξη για το πόσο έχουμε ανάγκη για ήρωες. Αναλογίζομαι όμως τι σημαίνει τελικά «ήρωας»; Πρόκειται για έναν άνθρωπο φτιαγμένο με ιδιαίτερα «υλικά» όπως λένε; Δεν είμαι και τόσο σίγουρη. Αναζητώντας αρχετυπικούς ήρωες στην παγκόσμια δραματουργία και λογοτεχνία και ειδικά […]

Η τηλεοπτική διαφήμιση εταιρείας τηλεφωνίας και διαδικτυακών παροχών παίζει εδώ και λίγες εβδομάδες σε ώρες υψηλής τηλεθέασης. Μια μεγάλη ομάδα ανθρώπων –και των δύο φύλων, όλων των ηλικιών, όλων των καταβολών και των αναφορών –που, αρχικά, στέκονται σε μία σειρά υπακούν στα κελεύσματα: «Οσοι ζουν σε μεγάλο αστικό κέντρο να κάνουν ένα βήμα μπροστά». «Οσοι […]

Λένε πως η μουσική είναι η κοντινότερη απόσταση μεταξύ των ανθρώπων. Νομίζω ότι είναι και η κοντινότερη απόσταση μεταξύ των γενεών. Μια «κόκκινη κλωστή δεμένη στην ανέμη τυλιγμένη» που τις συνδέει και μετατρέπει το παραμύθι σε παραμυθία. Ας σκεφτούμε κάτι απλό. Ο ρυθμός δεν έχει ταυτότητα, είναι κάτι πυρηνικό και γι’ αυτόν τον λόγο κινητοποιεί […]

Πριν από λίγες μέρες είδα μια θεατρική παράσταση στην οποία, για λόγους σημειολογικούς, εμφανιζόταν επί σκηνής κάποια γνωστή γυναικεία μορφή της ελληνικής αρχαιότητας. Σε γενικές γραμμές η παράσταση δεν ήταν κακή. Η φιγούρα όμως που περιφερόταν επί σκηνής (με μία λευκή μουσελίνα εν είδει χιτώνα, βοστρύχους τίγκα στη λακ και σανδάλια από αυτά που κρέμονται […]

Η είδηση της βράβευσης της Ελληνοκύπριας Αντριας Ζαφειράκου ως της καλύτερης δασκάλας του κόσμου έρχεται σε μια εποχή που στη χώρα μας οι δάσκαλοι –σε αυτούς συμπεριλαμβάνω και τους καθηγητές γυμνασίων, λυκείων και πανεπιστημίων –είναι δέσμιοι μιας κυβέρνησης που με την ανάληψη των καθηκόντων της έσπευσε να μας γνωστοποιήσει ότι θεωρεί την αριστεία ρετσινιά. Το […]

Το καλοκαίρι του 2015 η φωτογραφία του μικρού Αϊλάν έκανε τον γύρο του κόσμου με λεζάντα «Φτάνει πια!», έγινε viral, πρωτοσέλιδο, βραβεύτηκε, συγκίνησε. Στην ουσία όμως ανέδειξε περισσότερο τη δύναμη της εικόνας και λιγότερο την τραγικότητα μιας πραγματικότητας. Από την οποία, μέσα σε αυτά τα δυόμισι χρόνια, μοιάζει να έχουμε αποστασιοποιηθεί. Μου θυμίζει εκείνο το […]

Πριν από δύο περίπου χρόνια, προκειμένου να γράψω στα «ΝΕΑ» ένα πορτρέτο για τον Λάκη Λαζόπουλο, συζήτησα off the record με συναδέλφους του και ανθρώπους από τον επαγγελματικό του χώρο για την υποκριτική του γκάμα και πώς τον αξιολογούν ως ηθοποιό. Θυμάμαι λοιπόν έναν σκηνοθέτη να μου λέει ότι κάποιος που έχει παίξει τους «Δέκα […]

Στο έργο του Τόμας Μπέρνχαρντ «Ο αδαής και ο παράφρων» –φέτος συνεχίζει την… πορεία του στο θέατρο Πορεία σε σκηνοθεσία Γιάννου Περλέγκα –ένα μάθημα ανατομίας που παραδίδεται, με λεπτομερείς περιγραφές, από τον «Δόκτορα» στον «Πατέρα» γίνεται σημείο αναφοράς για τη σχέση του καλλιτέχνη με τη σκηνή, του δημιουργού με το έργο του. Και αν στην […]

«Συγκλονιστικό! Ε, να που τίποτα δεν είναι τυχαίο…». Η βετεράνος τηλεπαρουσιάστρια της μεσημεριανής ζώνης πετάρισε τις βλεφαρίδες της ενώ το πάνελ τής έδινε νέες διαστάσεις στην έννοια της τυχαιότητας που ουδεμία σχέση είχαν με την κβαντική φυσική. Επεσήμαιναν με έμφαση το γεγονός ότι κάτι σημαίνει, δεν μπορεί να είναι απλώς σύμπτωση, κάτι θέλει να δείξει […]

Τον συναντάμε στη λογοτεχνία σχεδόν από καταβολής της, αν και οι ειδικοί δεν συμφωνούν πλήρως ως προς τον ορισμό του μπουφόνου. Για κάποιους είναι η εξέλιξη του αρχαιοελληνικού και ρωμαϊκού «παράσιτου», του ανθρώπου που, προκειμένου να «σιτισθεί», να εξασφαλίσει δηλαδή το γεύμα του, τριγυρίζει στα σπίτια κάνοντας αυτοεξευτελιστικά αστεία, με πλήρη συνείδηση ότι έτσι χάνει […]

Τόπι το λέγαμε. Η μπάλα ήταν αυτό που παίζαμε εμείς. Το ποδόσφαιρο ήταν «το τόπι». «Πάλι στο τόπι θα πάτε;» έλεγε η γιαγιά μου. Και πηγαίναμε. Σε μια αλάνα με χώμα, το «γήπεδο» του ΑΟ Σύρου, όπου εμψυχώναμε την ομάδα φωνάζοντας «Κουράγιο και θα φτάσουμε στη Β’ Εθνική». Αλλά και στην Αθήνα, οι μεγαλύτεροι ξάδελφοί […]

Η έκφραση κυκλοφορούσε από τότε που πήγαινα ακόμη στο σχολείο. Σε διαφορετικές παραλλαγές αλλά την ίδια πάντα επωδό. Από το «Ταξί ψάχνω, όχι πετρέλαιο στην Ομόνοια» μέχρι το «Αντρα ψάχνω, όχι πετρέλαιο στην Ομόνοια». Και επεσήμαινε την αντιδιαστολή με το ανέφικτο που ήταν το πετρέλαιο στο ελληνικό υπέδαφος. Στα χρόνια της χούντας και, πιθανότατα, στο […]

Εβλεπα πριν από λίγες μέρες τις …αντιδράσεις των «ευσεβών πολιτών» για την παράσταση «Jesus Christ Superstar». Ομορφα πράγματα, χριστιανικά. Πέταξαν μπογιές έξω από το θέατρο, έσπασαν αυτοκίνητα των ηθοποιών, προπηλάκισαν θεατές και ήταν όλοι μια χαρούμενη ατμόσφαιρα. Οπως λίγους μήνες πριν στον « Phylax» του Φαλήρου, όπως λίγα χρόνια πριν στο Χυτήριο, όπως, προφανώς, λίγους […]

Συζητώντας με τη Μαίρη Αδαμοπούλου το σημερινό θέμα ούτε που καταλάβαμε πώς μέσα σε ελάχιστα λεπτά, από εκεί που μου περιέγραφε πώς λειτουργούν οι αποθήκες των μουσείων και πώς γίνονται απογραφές, φτάσαμε να μιλάμε για τα σχέδια των κοσμημάτων που βρέθηκαν ξεχασμένα στο Αρχαιολογικό Μουσείο Θεσσαλονίκης. Και λέξη με τη λέξη απομακρυνόμασταν από το αρχαιολογικό […]

Το πανηγύρι άρχισε από το περασμένο Σαββατοκύριακο στην οθόνη του κινητού μου. Καταιγισμός μηνυμάτων από όλες τις «πύλες» ψηφιακής επικοινωνίας. «Ειδικά για την Ημέρα της Γυναίκας, όλα μας τα κραγιόν 30% φθηνότερα». «Γιορτάζουμε τη δική σας ημέρα με επιπλέον 15% έκπτωση». «Στις 8 Μαρτίου δεχόμαστε μόνο γυναικοπαρέες και κερνάμε ένα μπουκάλι κρασί». Δεν θα γκρινιάξω […]

Αριθμοί και ποσοστά που σοκάρουν, προσωπικές ιστορίες που μοιάζουν με εφιάλτες. Τα στοιχεία της UNICEF καταγράφουν ένα πρόβλημα που, ανάλογα με τη χώρα, αποκτά ιδιαίτερα πολιτισμικά χαρακτηριστικά, παντού και πάντα όμως έχει την ίδια αφετηρία. Τη φτώχεια που ωριμάζει βίαια τα παιδιά και κάνει τα κορίτσια τραγικές «μικρές κυρίες». Στις μέρες μας η Σάντια, η […]

Δεν θα περίμενα να είναι κάτι διαφορετικό ύστερα από όσα έχουν συμβεί τους τελευταίους μήνες σε ανάλογες τελετές. Βέβαια, θα μπορούσαν να είχαν κάψει επί σκηνής το ομοίωμα του Κέβιν Σπέισι, του Ντάστιν Χόφμαν, του Μάικλ Ντάγκλας και όλων όσοι έχουν κατηγορηθεί για σεξουαλική παρενόχληση. Εντάξει, αυτή είναι άλλωστε, εκ φύσεως, η ουσία της κινηματογραφικής […]

Οταν ήμαστε προς το τέλος της εφηβείας, τότε που λέγαμε τα μεγάλα λόγια και νομίζαμε ότι θα τρέξουμε τη ζωή καβάλα σε άλογα που θα καλπάζουν σε ανοιχτούς ορίζοντες, διακινούνταν στην παρέα μας ένα τσιτάτο που το είχαμε περί πολλού. Λέγαμε ότι, ακόμη και αν αυτό δεν συμβεί ποτέ, πρέπει να έχεις φτιάξει τη ζωή […]

Λένε –κι έτσι είναι –πως μια κωμωδία πρέπει να έχει κάποιες δραματικές υπαινικτικές νύξεις ώστε να μην εκπίπτει στη μπαλαφάρα. Οπως και ότι ένα δράμα πρέπει να κουβαλά και υφέρποντα κωμικά στοιχεία για να μη γίνεται μελούρα. Ολα όμως είναι θέμα αναλογιών και λεπτών ισορροπιών. Που όταν διαταράσσονται και εξελίσσονται τραγικές ιστορίες σε συνθήκες κωμωδίας […]

Τριάντα χρόνια έχουν περάσει από τότε που βγήκε στους κινηματογράφους το «Εξπρές του Μεσονυκτίου» του Ολιβερ Στόουν. Στην αργκό των φυλακών σημαίνει απόπειρα απόδρασης. Στις μέρες μας όμως παραπέμπει στις πολύ σκληρές συνθήκες κράτησης αλλά και στις συνοπτικές διαδικασίες των τουρκικών δικαστηρίων. Ο κεντρικός ήρωας (και συγγραφέας του ομότιτλου βιβλίου) Μπίλι Χέιζ συλλαμβάνεται στην Κωνσταντινούπολη […]

Ο Maximus Thaler, φοιτητής του Πανεπιστημίου Taft’s στη Μασαχουσέτη, πριν από τέσσερα χρόνια δημιούργησε ένα άτυπο εστιατόριο με την επωνυμία The Gleaner’s Kitchen, δηλαδή Η Κουζίνα του Συλλέκτη, που σερβίρει φαγητό δωρεάν. Πώς το κατάφερε; Αρχισε να ψάχνει καθημερινά τους κάδους απορριμμάτων παντοπωλείων της Βοστώνης. Κι εκεί έβρισκε φρέσκα ή συσκευασμένα τρόφιμα μεγάλης αξίας. Επιβεβαιώνοντας […]