Πέπη Ραγκούση

Ηταν οι μέρες που έγινε σμπαράλια η κανονικότητά μας. Τότε που στον παροξυσμό αναζήτησης μίας φαντασιακής αξιοπρέπειας, χάσαμε την αξιοπρέπεια στην καθημερινότητά μας. Θα πει κανείς, είναι αναξιοπρεπές να στηθεί κάποιος σε μια ούρα; Καθόλου. Γίνεται όμως όταν ξέρεις ότι σε έχουν οδηγήσει εκεί οι πειραματισμοί μιας παρέας τα μέλη της οποίας είχαν πάρα πολύ […]

Πριν από λίγες εβδομάδες, το ΣΕΗ, για άλλη μια φορά, άστραψε και βρόντηξε. Κατήγγειλε – αόριστα και ανώνυμα – ότι κάποιες εταιρείες τηλεοπτικών παραγωγών ζητάνε από τους ηθοποιούς και το «αποτύπωμά» τους στα social media. Δηλαδή τον αριθμό των followers. Και πριν από λίγες μέρες το θέμα «ανέβηκε» ακόμη περισσότερο ύστερα από την αποχώρηση του Κωνσταντίνου Μωραΐτη […]

Την περασμένη εβδομάδα είχαμε τριήμερο εθνικό πένθος για το ναυάγιο στην Πύλο. Τώρα, για να είμαι ειλικρινής, δεν ξέρω, με λεπτομέρειες, τι αναστέλλεται σε αυτές τις περιπτώσεις, πάντως, γενικά, μιλάμε για ένα κλίμα no party. Τι γίνεται όμως με κάποιες προγραμματισμένες εκδηλώσεις, ειδικά με κάποιες συναυλίες που, απ’ όσο ξέρω, η ασφάλεια δεν καλύπτει την […]

Κοίτα τώρα τι μπορεί να πάθει ο άνθρωπος στα καλά καθούμενα. Αυτό που έπαθα εγώ την περασμένη Κυριακή, γιορτή της μητέρας ανήμερα. Πάνω που είχα ανεβάσει μια φωτογραφία της μανούλας ώστε να είμαι εντάξει με τα σοσιαλμιντιακά μου καθήκοντα, έμαθα ότι είμαι «ασυμπερίληπτη» (και ζητώ συγγνώμη από τις φιλολόγους μου αλλά δεν μπορώ να βρω […]

Ποιος είχε πει ότι τα μεγαλύτερα ψέματα λέγονται μετά το ψάρεμα, κατά τη διάρκεια του πολέμου και πριν από τις εκλογές; Ο Μπίσμαρκ με ειδοποιούν από το κοντρόλ. Ούσα νησιώτισσα, μπορώ να επιβεβαιώσω το πρώτο. Και με την εμπειρία των εκλογικών αναμετρήσεων που θυμάμαι από το 1974 και μετά, ξέρω πολύ καλά ότι συμβαίνει το […]

Μας έσκασε στα απόνερα του Πάσχα, μαζί με τη βαρυστομαχιά από τα αρνιά και τις καταγγελίες για τον Γεωργούλη. Τι ήταν, τελικά η Κλεοπάτρα; Λευκή με μαύρο ίσιο καρέ όπως τη μάθαμε από τον κινηματογράφο στην ομώνυμη ταινία με την Ελίζαμπεθ Τέιλορ, το σκίτσο στα σαπούνια και τη χαλάουα Kleopatra; ‘Η μαύρη με βοστρύχους όπως […]

Ποιο είναι το πρώτο πολιτικό σύνθημα που άκουσα; Για να πω την αλήθεια, δεν το άκουσα, το διάβασα. Ή μάλλον προσπαθούσα να το διαβάσω στα πρώτα μου συλλαβίσματα. «Γαργάλα τα». Δύσκολη λέξη για νήπιο γι’ αυτό και μου είχε εντυπωθεί όταν το συλλάβιζα στις γελοιογραφίες της εποχής. Βέβαια, δεν ήταν ακριβώς σύνθημα αλλά ως τέτοιο […]

Δεν είναι ένα, δεν είναι δύο, δεν είναι τρία. Δεν είναι μόνο τα χθεσινά, δεν είναι μόνο τα προχθεσινά ούτε και μόνο τα περσινά και τα προπέρσινα. Είναι πολλά και συμβαίνουν εδώ και χρόνια. Γεγονότα που συσσωρεύονται για να ορίσουν ένα ξεκάθαρο έλλειμμα δημοκρατίας. Μια βαθιά πληγή στον πυρήνα της. Που είναι η ελευθερία του […]

Οταν τον Ιούλιο του 2019 η Νέα Δημοκρατία έγινε κυβέρνηση, δεν είχε συμπληρωθεί χρόνος από την τραγωδία στο Μάτι. Και ο ΣΥΡΙΖΑ είχε πάει στις εκλογές με το βάρος πάνω από εκατό νεκρών στην πλάτη του (συν αυτοί της Μάνδρας) και με το όνειδος της παρωδίας μιας υποτιθεμένης σύσκεψης που στήθηκε προς παραπλάνηση των πολιτών. […]

Για κάποιον ανεξήγητο λόγο, τη Ράκελ Γουέλς, που απεδήμησε προχθές στα 83 χρόνια της, την έχω συνδεδεμένη με μία χρονολογία : 1968. Δεν ξέρω γιατί, για ποιο λόγο ένα οκτάχρονο – όπως ήμουν εγώ τότε – έκανε αυτή τη σύνδεση. Πάντως κάθε φορά που έβλεπα φωτογραφία της αμερικανίδας ηθοποιού σαν να ξεπρόβαλλε από πίσω της η βασιλόπιτα […]

Ηταν από τις πρώτες ειδήσεις του 2023. Από αυτές όμως με τις οποίες δεν μπορείς να συμφιλιωθείς, γυρνάς αλλού το κεφάλι όταν έρχονται να σε βγάλουν από τη μακαριότητά σου και, συγχρόνως, θέλεις να τις ακούσεις μέχρι τέλους, να δεις έως πού μπορεί να φτάσει ο άνθρωπος όταν βγαίνει «εκτός τροχιάς». Η νεαρή μητέρα, την […]

Ποιος θυμάται την ταινία του τίτλου; Είναι σοβιετική παραγωγή του 1972, σε σκηνοθεσία Εμίλ Λοτεάνου, και στην Ελλάδα πρέπει να προβλήθηκε λίγα χρόνια αργότερα – τότε που μπορούσα πια κι εγώ να μπαίνω άνετα στα ακατάλληλα. Για να πω την αλήθεια, λίγα θυμάμαι από την ταινία που την είχα δει τουλάχιστον δυο τρεις φορές. Διατηρώ όμως […]

Αυτό με τον αστυνομικό και το μπουζούκι όλοι το ξέρουμε. Ο αστυνομικός είναι όργανο (της τάξης), το μπουζούκι είναι όργανο (μουσικής), άρα ο αστυνομικός είναι μπουζούκι. Μια σκέψη γραμμική, που δεν λαμβάνει υπόψη συνεκδοχές και συμπληρωματικές ερμηνείες, που βασίζεται σε ένα άλμα λογικής και που συσχετίζει δύο «στιγμιότυπα λόγου» (αν μου επιτρέπεται ο νεολογισμός) προβάλλοντάς […]

Σαν σήμερα, 3 Δεκεμβρίου, πριν από εβδομήντα οχτώ χρόνια. Σχεδόν ογδόντα. Κυριακή ήταν, σε μία Αθήνα που θα έπρεπε να δονείται από τον θούριο της απελευθέρωσής της. Να γιατροπορεύει τις ορθάνοιχτες πληγές της Κατοχής. Να προσπαθεί να ξαναβρεί τον βηματισμό μίας υποτυπώδους κανονικότητας. Να συντονίζεται με την πανευρωπαϊκή ελπίδα που ανέτειλε ύστερα από την ήττα […]

Βλέπω τη διακίνηση των ειδήσεων – τον τρόπο, τις αναλογίες, τις ισορροπίες και τα μεγέθη. Ακούω αυτά που συζητάνε οι φίλοι μου (αλλά κι εγώ μαζί τους για να μη βγάζω την ουρά μου απέξω) οι οποίοι ανήκουν σε μια μεγάλη γκάμα όσον αφορά τα ενδιαφέροντα και τις τοποθετήσεις τους. Διαβάζω αυτά που γράφουν και αναπαράγουν […]

Δεν ξέρω πώς το λένε στην ψυχιατρική ή στην ψυχολογία, δεν ξέρω καν αν το λένε κάπως. Ξέρω πώς το λένε στην τρέχουσα γλώσσα αλλά καλύτερα να μην το γράψω. Αναφέρομαι σε αυτόν τον φαύλο κύκλο ο οποίος αρχίζει από ένα λάθος ή, τέλος πάντων, από μία λάθος διαχείριση που ενώ βλέπεις ότι είναι ατελέσφορη, […]

Σαράντα εννέα χρόνια εφέτος από εκείνες τις άγριες μέρες του Νοεμβρίου, πες μισός αιώνας. Οσα, περίπου, είχαν περάσει από τη Μικρασιατική Καταστροφή έως το 1973. Και αναρωτιέμαι τι σημαίνει σήμερα αυτή η επέτειος για ένα παιδί της τρίτης Γυμνασίου, όσο, δηλαδή, ήμουν εγώ τότε. Τι σήμαινε για εμένα, εκείνη την εποχή, η Σμύρνη; Ηταν απλά […]

Η ανοιχτή επιστολή – που, πλέον, έχει γίνει viral – του καθηγητή Βιολογίας σε ΕΠΑΛ καταδεικνύει τις ανοιχτές πληγές που κακοφορμίζουν στα σχολεία, τα «εκκολαπτήρια», δηλαδή, της κοινωνίας. «…Δεν χρειάζεται ιδιαίτερη παρατηρητικότητα ή εμπειρία για να καταλάβει κάποιος πως η κυριαρχία των μαθητών είναι απόλυτη και αρνητική. Είναι φανερό από τη περικυκλωμένη με επιδεικτικά καπνίζοντες μαθητές, αίθουσα […]

Δώδεκα ετών. Μαθήτρια του Δημοτικού δηλαδή. Ανηβη ακόμη για να θυμηθούμε και τις ωραίες λέξεις μας γιατί μόνο αυτές φαίνεται ότι μας έμειναν. Δώδεκα ετών. Παιδί. Ακόμη και για την εποχή μας που τα παιδιά, υποτίθεται, ότι μεγαλώνουν, ότι ωριμάζουν νωρίτερα. Λάθος, μέγα λάθος. Δεν μεγαλώνουν, σήμερα, πιο νωρίς τα παιδιά. Μεγαλώνει, απλώνει, «ανοίγει» η […]

Αύριο έχουμε γενέθλια. Η Αθήνα γίνεται 188 ετών. Τόσα έχουν περάσει από τις 18 Σεπτεμβρίου του 1834 όταν ανακηρύχθηκε «βασιλική καθέδρα» και πρωτεύουσα του νεοσύστατου ελληνικού κράτους. Δεν ήταν η πιο μεγάλη ούτε η πιο οργανωμένη πόλη εκείνης της εποχής. Δεν είχε καν την προοπτική που εξασφάλιζε στον Πειραιά το μεγάλο, φυσικό λιμάνι του. Ενα […]

14η Σεπτεμβρίου Από τα παιδικά μου χρόνια, η σημερινή ήταν για μένα μια εμβληματική ημερομηνία. Κατά κάποιον τρόπο, η προσωπική μου πρωτοχρονιά. Η μέρα που σηματοδοτούσε το the party is over, το τέλος των διακοπών αφού, τότε, τα σχολεία άνοιγαν γύρω στις 20 Σεπτεμβρίου. Επιστροφή στην Αθήνα και έναρξη σχολικής χρονιάς με τις γομολάστιχες με […]

Παιδιά και… οδηγίες χρήσης Κυκλοφορεί εδώ και λίγες μέρες στο Διαδίκτυο με αφορμή την έναρξη της σχολικής χρονιάς. Ενα κείμενο που αποθεώθηκε, αναδημοσιεύθηκε εκατοντάδες φορές, έγινε viral. Μοιάζει σαν μια ανοιχτή επιστολή προς τους γονείς, με την οποία ο συντάκτης της (το όνομά του κάπου χάθηκε στις αναδημοσιεύσεις) τους ζητά να αφιερώσουν λίγα λεπτά για […]

Ο Σεφέρης κι ο Μαρσέλο Το βράδυ της περασμένης Δευτέρας, κάμποσες χιλιάδες φίλαθλοι του Ολυμπιακού υποδέχθηκαν πανηγυρικά στο Στάδιο Καραϊσκάκη τον Μαρσέλο, έναν σύγχρονο μύθο του ποδοσφαίρου. Και αρκετά περισσότεροι παρακολούθησαν την υποδοχή από την τηλεόραση. Μία φιέστα που δεν είχε καν τη σφραγίδα του οπαδισμού, αφού δεν έγινε με αφορμή κάποια νίκη ή την […]

Στο πρώτο μισό της δεκαετίας του 1970, ντάλα δικτατορία δηλαδή, πριν καν μπω στην εφηβεία, η διακαής επιθυμία μου ήταν να πάω κι εγώ σε μία μπουάτ. Οχι για λόγους καλλιτεχνικούς αλλά υπαρξιακούς. Μου φάνταζε κάτι σαν «ναός ενηλικίωσης», ένας προθάλαμος όπου θα απεκδυόμουν την παιδική ηλικία πριν εισέλθω συνειδητά και πανηγυρικά στη νεολαία της […]

Το μεγάλο κοινό στην Ελλάδα δεν παρακολουθεί στενά τις επιδόσεις των αθλητών μας στον στίβο. Μέχρι που να σπάσουν ένα ρεκόρ, να κερδίσουν ένα χρυσό σε σημαντικούς αγώνες, να γίνει ζωντανή σύνδεση με το χωριό τους όπου, στην πλατεία έχει τοποθετηθεί, συνήθως, μια γιγαντοθόνη και πλαστικές καρέκλες για να παρακολουθήσουν, φίλοι και συγγενείς, το καμάρι […]