Το 2035, η επαφή με τον γιατρό δεν ξεκινά πια με μια αγχωμένη κλήση στο ιατρείο νωρίς το πρωί.
Ο ασθενής μιλά πρώτα με την AI του γιατρού του. Περιγράφει τα συμπτώματά του, κι εκείνη τα διασταυρώνει ακαριαία με το ιατρικό ιστορικό, πρόσφατες εξετάσεις και χιλιάδες επιστημονικές μελέτες. Παρέχει μια προκαταρκτική εκτίμηση και προτείνει τα επόμενα βήματα. Ο άνθρωπος γιατρός παραμένει στο κέντρο των αποφάσεων, αλλά έχει πια μπροστά του έναν δεύτερο «εγκέφαλο» που βλέπει βαθύτερα και ταχύτερα.
Στις δια ζώσης εξετάσεις, μια AI ακούει διακριτικά στο παρασκήνιο, σταθμίζει τα δεδομένα της περίπτωσης, προτείνει θεραπευτικές επιλογές με βάση την αιχμή της έρευνας – γνώση που κανένας άνθρωπος δεν μπορεί να απορροφήσει μόνος του. Ο γιατρός αξιολογεί, κρίνει, αναλαμβάνει την ευθύνη. Η σχέση αλλάζει: λιγότερη γραφειοκρατία, περισσότερη ιατρική κρίση.
Το κοινό δεν είναι ενιαία ενθουσιώδες. Σύμφωνα με έρευνα της Ipsos τον Οκτώβριο του 2025, το 38% βλέπει θετικά τη χρήση AI για ταχύτερη διαλογή περιστατικών στο NHS, ενώ το 52% προτιμά ανθρώπους, επικαλούμενο εμπιστοσύνη και ανάγκη προσωπικής επαφής. Η τεχνολογία προχωρά, αλλά η αποδοχή της παραμένει ανθρώπινο ζήτημα.
Η ιατρική πρόληψη γίνεται πιο ακριβής – και πιο παρεμβατική. Φορετές συσκευές στέλνουν συνεχώς δεδομένα για ζωτικές λειτουργίες, διατροφή και ύπνο. «Έξυπνες» τουαλέτες αναλύουν δείγματα.
Τα φάρμακα εξατομικεύονται στο γενετικό και μεταβολικό προφίλ του ασθενούς. Αν όλα λειτουργήσουν όπως υπόσχονται, οι ασθένειες εντοπίζονται νωρίτερα και οι θεραπείες ταιριάζουν καλύτερα. Μα γεννιέται μια νέα ένταση: οι καλύτεροι γιατροί είναι πια όσοι ερμηνεύουν καλύτερα τα αποτελέσματα της AI. Οι ιατρικές σχολές προσαρμόζουν τα προγράμματά τους και οι πολιτικοί παλεύουν με τα όρια δεοντολογίας και ευθύνης.
Στη Δικαιοσύνη, η αλλαγή είναι εξίσου βαθιά. Οι δικηγόροι αναθέτουν στην AI την εξαντλητική έρευνα νομολογίας και τη δόμηση επιχειρημάτων. Τα λάθη του παρελθόντος –οι «εφευρεμένες» αποφάσεις– έχουν περιοριστεί. Τα πιο ώριμα συστήματα AGI συμπυκνώνουν ημέρες εργασίας σε ώρες. Η πίεση για ταχύτητα και κόστος οδηγεί σε πειράματα: αντιμαχόμενες AI αγορεύουν ενώπιον ανθρώπινων δικαστών και ενόρκων.
Τα αποτελέσματα είναι γρήγορα και φθηνά. Όμως οι αστοχίες –και οι αδικίες– γεννούν κινήματα διαφάνειας και απαιτήσεις ελέγχου των αλγοριθμικών προκαταλήψεων. Η πρόοδος απαιτεί εποπτεία: άνθρωποι σε αίθουσες ελέγχου παρακολουθούν αυτόνομα συστήματα, έτοιμοι να τα απενεργοποιήσουν αν ξεφύγουν.
Στην καθημερινότητα, οι φορετές AI γίνονται πανταχού παρούσες: γυαλιά, ρολόγια, δαχτυλίδια. Λειτουργούν ως «έξτρα αισθήσεις», καταγράφουν, υπενθυμίζουν, προβλέπουν. Ο David Shrier, καθηγητής στο Imperial Business School, περιγράφει ένα σύμπαν εξατομικευμένων πρακτόρων που μαθαίνουν τι θέλουμε και το κάνουν για εμάς – με ρητή συγκατάθεση και δικαίωμα εξόδου. Ένας πληροφοριακός πράκτορας διαβάζει ειδήσεις ενώ βουρτσίζουμε τα δόντια· άλλος φροντίζει τις αγορές μας πριν καν συνειδητοποιήσουμε την έλλειψη.
Στην ύπαιθρο, η γεωργία μεταμορφώνεται. Κάμερες και αισθητήρες σε δέντρα, στάβλους και ρομπότ παράγουν δεδομένα που αυξάνουν παραγωγικότητα και ευζωία. Ήδη το 2025, μοντέλα εντοπίζουν πρώιμες λοιμώξεις σε αγελάδες παρακολουθώντας μικρές αλλαγές στη συμπεριφορά. Δέκα χρόνια μετά, η AGI συμβουλεύει τι να φυτευτεί και πότε, πώς να δυναμώσουν τα οικοσυστήματα και να βελτιωθεί το έδαφος. Ρομπότ ξεριζώνουν ζιζάνια, μειώνοντας τα φυτοφάρμακα.
Στην εργασία, η υπόσχεση είναι διττή. Η παραγωγικότητα εκτοξεύεται και για λίγο οι 40 ώρες παραμένουν. Έπειτα, πολλοί συνειδητοποιούν ότι μπορούν να δουλεύουν λιγότερο. Η πρόβλεψη του John Maynard Keynes για 15ωρη εβδομάδα εργασίας γίνεται πραγματικότητα. Η αναψυχή μετατοπίζεται προς τη δημιουργία, την κοινωνικότητα, τη φροντίδα. Ο Ari Emanuel ποντάρει ότι οι άνθρωποι, ως κοινωνικά όντα, θα αναζητήσουν ζωντανές εμπειρίες: μουσική, αθλητισμό, εκδηλώσεις.
Και όμως, εμφανίζεται ένα απροσδόκητο ρίσκο: η μαζική ανία. Μια γενιά που αντλούσε νόημα από εργασίες που αυτοματοποιήθηκαν δυσκολεύεται να προσαρμοστεί. Κάποιοι ανθίζουν σαν χαρούμενοι συνταξιούχοι· άλλοι παλεύουν με την ψυχική υγεία. Η τεχνολογία ανοίγει χρόνο· το πώς θα τον γεμίσουμε παραμένει ανθρώπινη πρόκληση.
Το 2035 δεν είναι ουτοπία ούτε δυστοπία. Είναι μια κοινωνία συνεξάρτησης ανθρώπου και μηχανής, όπου η πρόοδος κρίνεται όχι μόνο από την ισχύ των αλγορίθμων, αλλά από τη σοφία με την οποία θα τους ορίσουμε, θα τους ελέγξουμε και –τελικά– θα τους χρησιμοποιήσουμε για να ζήσουμε καλύτερα.
