Μια σχεδόν μακάβρια διαφημιστική επινόηση προσέλκυσε χιλιάδες επισκέπτες στο Skegness τον Ιούνιο του 1968. Η ιδέα ήταν τόσο παράξενη, που κανείς δεν μπορούσε να αντισταθεί στην περιέργεια να δει από κοντά το πρόσωπο μιας γυναίκας θαμμένης ζωντανής κάτω από εκατό τόνους γης.
Για εκατό ημέρες και νύχτες, η πρώην μοναχή Έμμα Σμιθ από το Νότιγχαμ συμφώνησε να θαφτεί ζωντανή. Παρά το γεγονός ότι φαινόταν μια συνηθισμένη νοικοκυρά με παιδιά, τα κίνητρά της παραμένουν ασαφή, πέρα από την επιθυμία της να καταρρίψει το παγκόσμιο ρεκόρ παραμονής κάτω από το έδαφος.
Η Σμιθ δεν αποκόμισε οικονομικό όφελος από το εγχείρημα, καθώς τα έσοδα από τα εισιτήρια δόθηκαν σε φιλανθρωπικούς σκοπούς. Ο συνταξιούχος εργολάβος Ρον Έλις θυμάται την ημέρα που η εταιρεία Instant Help επικοινώνησε μαζί του για να οργανώσει το παράτολμο εγχείρημα.
«Η εταιρεία είχε δημιουργηθεί για να προσφέρει ασυνήθιστες υπηρεσίες έκτακτης ανάγκης», αφηγείται ο Έλις. «Φάνηκε πως δεν πήγαινε καλά οικονομικά και έτσι θέλησαν να κάνουν μια διαφημιστική ενέργεια». Όταν έμαθε τη φύση του σχεδίου, ζήτησε αυστηρά να τηρηθούν όλα τα μέτρα ασφαλείας.
Η προετοιμασία του φέρετρου
Οι εργασίες έγιναν σε χώρο που ανήκε στους Τζον και Τζαστίν Χερτ, στο λούνα παρκ τους στο North Parade. Εκσκαφείς δημιούργησαν το σημείο, στήθηκαν ξύλινες εξέδρες για το κοινό και κατασκευάστηκαν δύο φέρετρα.
«Ήταν πραγματικό έργο τέχνης», θυμάται ο Έλις. «Τοποθετήθηκε κλειστό κύκλωμα τηλεόρασης ώστε η Έμμα να μπορεί να παίζει μπίνγκο τη νύχτα, ενώ υπήρχε και καταπακτή για τις φυσικές της ανάγκες. Είχα προβλέψει ακόμη και σωλήνα εξαερισμού για να αποφευχθεί η δυσοσμία».
Τίποτα δεν αφέθηκε στην τύχη. Η Έμμα είχε ακουστικά για επικοινωνία με γιατρό κάθε βράδυ και σωλήνες για τροφή και νερό. Οι επισκέπτες πλήρωναν ένα σελίνι για να σταθούν σε εξέδρα και να τη δουν μέσα από καθρέφτη στο φέρετρο, φορώντας χειρουργικές μάσκες για λόγους υγιεινής.
Το τέλος του πειράματος
«Την ημέρα που τη βγάλαμε, φροντίσαμε να πληρωθούμε πρώτα», λέει χαμογελώντας ο Έλις. «Εκείνη δεν έβγαλε ούτε δεκάρα». Η Τζαστίν Χερτ, που συμμετείχε ενεργά στην επιχείρηση, θυμάται: «Υπήρχαν φήμες ότι η Έμμα έβγαινε τη νύχτα από το φέρετρο, αλλά αυτό ήταν ψέμα. Ζούσαμε στο χώρο και δεν βγήκε ούτε μια φορά».
Όταν τελικά βγήκε, το καπάκι του φέρετρου είχε αρχίσει να πιέζεται από το βάρος του χώματος. «Ήταν αδυνατισμένη, αλλά κατά τα άλλα καλά», σημειώνει η Χερτ, η οποία τότε, ως γνωστή κομμώτρια του Skegness, της έκανε χτένισμα πριν από την τελετή “εμφάνισής” της στο ξενοδοχείο Seacroft.
Μια γυναίκα χωρίς φόβο
Χρόνια αργότερα, η Έμμα επικοινώνησε ξανά με τον Τζον Χερτ, ζητώντας βοήθεια για μια νέα ιδέα: να ταφεί μέσα σε γυάλινο φέρετρο τοποθετημένο σε ενυδρείο με καρχαρίες. «Αρνηθήκαμε λόγω κινδύνου», θυμάται η Τζαστίν. «Ήταν μια πολύ θαρραλέα γυναίκα και δεν θα την ξεχάσουμε ποτέ».
Οι φωτογραφίες από το γεγονός προέρχονται από το αρχείο του Ρον Έλις, ο οποίος παραχώρησε βιντεοσκοπημένο υλικό της εκδήλωσης. Ο φωτογράφος Μπεν Χάρντακερ κατέγραψε στιγμιότυπα από τη μοναδική αυτή ιστορία, που παραμένει μέχρι σήμερα ένα από τα πιο παράξενα κεφάλαια της τοπικής ιστορίας του Skegness.
