Αναζήτηση
«Αν στην παρούσα φάση κάναμε ταβάνι των απαιτήσεων μας το απαραίτητο, τότε θα ανακαλύπταμε το “μέγεθος” του ολίγου. “Λίγο φάε, λίγο πιε, πέσε καλά, κοιμήσου”».
Στη φράση του παππού του βρίσκει ο Λουδοβίκος των Ανωγείων τις αλήθειες που κάνουν τον κόσμο καλύτερο και τις οποίες αυτές επιχειρεί να αφηγηθεί μέσα από την παράστασή του στον Ρυθμό Stage. «Αν βάζαμε την αλληλεγγύη στο ύψος της αγάπης. Αν κατανοούσαμε ότι η ζωή είναι γιορτή και είμαστε όλοι καλεσμένοι. Αν κοιτάζαμε στα μάτια τον άλλο και όχι στα χέρια ο κόσμος θα ήταν καλύτερος».
Επιμένει ότι η αλήθεια δεν χρειάζεται επίθετα και ποσοτικούς προσδιορισμούς ενώ
το ψέμα καπηλεύεται τις έννοιες «ωραίο», «αθώο». Για τον γνωστό τραγουδοποιό που έχει επιλέξει να ζει μόνιμα σε αρμονία με τη φύση και τους παιδικούς του φίλους, το ψέμα ασκεί τη γοητεία που μεταχειρίζεται ο ρήτορας! «Εύκολα πείθει γιατί υπόσχεται τον παράδεισο κι εμείς που τον έχομε ανάγκη το πιστεύουμε αλλά “το ψέμα έχει κοντά ποδιά” λένε στην Κρήτη». Ενα ψέμα που έκανε τον κόσμο χειρότερο;
«Το ψέμα που είπαν ότι είμαστε έτοιμοι να μπούμε στη Νομισματική Ενωση της Ευρώπης, όπως και τα περισσότερα “θα” του πολιτικού λόγου».
Σε ένα τόσο οξυμμένο και περίεργα φορτισμένο περιβάλλον (κοινωνικά, πολιτικά, αισθητικά, οικονομικά – τυχαία η σειρά) τι χώρο μπορεί να έχει η τέχνη και μάλιστα η δική σας, η οποία δεν επιλέγει ντουντούκες για να εκφραστεί – όπως λέτε, μιλάτε χαμηλόφωνα.
Ισα ίσα, σε τέτοιες εποχές βρίσκει η αληθινή τέχνη θέση, όπως μια παπαρούνα σ’ ένα καταπράσινο λιβάδι και σου κλέβει το βλέμμα.
«Η πτώση δεν είναι κατ’ ανάγκη προς τα κάτω». Πώς και τι νικάει τον νόμο της βαρύτητας; Και αν είναι προς «τα πάνω» γιατί δεν το λέμε ανύψωση, άνοδο, υπέρβαση;
Η τόλμη ποτέ δεν ξέρεις πού θα σε βγάλει και τελικά ίσως δεν έχει και τόσο σημασία η κατάληξη όσο η ίδια η απόφαση να τολμήσεις· η τόλμη από μόνη της είναι μια νίκη που η Ιστορία πάντα την ανταμείβει.
Η μουσική, και μάλιστα αυτή που κινείται και ντύνεται μέσα σε στίχους που αφηγούνται παραμύθια, με ποιον τρόπο μπορεί να απασχολήσει και να αφορά άμεσα ένα κοινό που στην πλειονότητά του το παραμύθι το έχει συνδέσει με το ψέμα;
Το τραγούδι είναι πέρα από «συνθήματα» θυμάμαι να λέει ο Μάνος Χατζιδάκις· έρχεται να μιλήσει για τα μεγάλα ερωτήματα της γέννησης του έρωτα του θανάτου.
Οποτε το «σύνθημα» τελειώσει και δεν ισχύει, το τραγούδι πεθαίνει.
Το παραμύθι είναι ένας άλλος λόγος που υπενθυμίζει την αθωότητα, τη δικαιοσύνη,
την καθαρότητα. Από την αρχαία εποχή οι μύθοι είναι που έφθασαν μέχρι εδώ χωρίς απώλειες. Ενα παραμύθι χρειάζεται κάθε παιδί για να σε εμπιστευτεί και να πάει στον ύπνο. Η ανθρωπότητα περνά κρίση παιδείας και οφείλεται στις προηγμένες τάχα μου χώρες που έκαναν τον άνθρωπο δούλο των αριθμών, ξεχνώντας τον ίδιο και τις ανάγκες του! Ολα όσα με ρωτάτε είναι αποτελέσματα αυτής της ανεπάρκειας.
Ακούμε συνεχώς οι αγορές, οι αριθμοί, ενώ ο πολιτισμός ζει υπό την ιδιότητα μιας ωραίας ανάμνησης! Εγώ προτιμώ να περιγράψω την ομορφιά από το να αναπαράγω μια θλίψη που έτσι κι αλλιώς την προσφέρουν τα δελτία ειδήσεων.
Οικονομική κρίση, φασιστικές συμπεριφορές, Προσφυγικό, Ευρώπη, Grexit κ.λπ. Ποιο απ’ όλα πιστεύετε – και γιατί – θα αφήσει εντονότερο αποτύπωμα;
Αποτύπωμα αφήνει το τρομαγμένο βλέμμα ενός μετανάστη που αναμετριέται με τον τρόμο και την περιφρόνηση! Σ’ αυτήν την χωρίς έλεος αναμέτρηση της Δύσης με την Ανατολή.
Ετσι νομίζω ακτινογραφείται ή τέχνη μου:
«Χωρίς αποσκευές
Χωρίς αποσκευές γυρίζω απ’ το ταξίδι της ζωής
με την καρδιά γεμάτη δρόμους, ακούραστος προσκυνητής.
Είδα σοφούς να απορούνε
και απλούς ανθρώπους να απαντούν
για το χορτάρι που ανεβαίνει
ακόμα κι όταν το πατούν.
Κάποτε πήγα να λυγίσω κι είδα τον Αλεξανδρινό
να δείχνει με το χέρι την Ιθάκη…
αβέβαιο προορισμό.
Το πιο κουραστικό ταξίδι το ‘κανα μέσα μου βαθιά
Βρήκα δε βρήκα εγώ το ξέρω
πετώντας πάνω απ’ τη φωθιά.
Χωρίς αποσκευές γυρίζω απ’ το ταξίδι μιας ζωής
χωρίς αποσκευές θα φύγω στο τέλος τούτης της γιορτής».
Αν σας ζητούσαν να κρατούσατε ένα μόνο τραγούδι από αυτά που γράψατε, ποιο θα ήταν αυτό και γιατί;
«Το χρώμα της αγάπης».
Γιατί καταγράφει την αγωνία της ανακάλυψης της πιο μεγάλης δύναμης που θα μπορούσε να ενώσει και να αλλάξει τον κόσμο και τελικά πρωταγωνιστής μένει το ερωτηματικό.
Ποιο το χρώμα της αγάπης ποιος θα μου το βρει;
«Να ‘ναι το ουράνιο τόξο
που δεν πιάνεται
Ολο φαίνεται πως φθάνω κι όλο χάνεται».
Ζωγραφίζετε ακόμα; Ποια ανάγκη σας καλύπτει η ζωγραφική και ποια το τραγούδι;
Ζωγραφίζω πρόσωπα του χωριού με καθαρά μάθια. Και γράφω τραγούδια για καθαρά αισθήματα.
Ενα καινούργιο τραγούδι;
Ενα τραγούδι αδημοσίευτο. Είναι παιδική μου ανάμνηση από τη γιορτή του τρύγου το 1960, που και τότε οι πρόσφυγες της Μικρασίας δεν έτυχαν καλύτερης αποδοχής. Βράδυ στο μικρό χωριό Αγάκο όταν ο μπάρμπα Τάσος σηκώθηκε να χορέψει.
«Ο πρόσφυγας
Αύγουστος τρύγος το εβδομήντα
αργά μετά το φαγητό
θυμούμαι σαν να είναι τώρα του μπαρμπα-Τάσου τον χορό!
Σηκώθηκε μπρος στους εργάτες μ’ άσπρο μαντήλι στον λαιμό
ποτήρια τέσσερα στα χέρια για να κρατάει τον ρυθμό
μετρούσε αργά τα βήματά του, ήξερε με το σώμα να μιλά
μια πληγωμένη περηφάνια με το κεφάλι του ψηλά
παρατηρούσα ένα ένα κοιτούσαν όλοι σιωπηλοί
ήταν ο πρόσφυγας με την τραγιάσκα
που ήρθε απ’ το Αϊβαλί…».
ΙΝΦΟ
Ρυθμός Stage, Μαρίνου Αντύπα 38, Ηλιούπολη, Σάββατο 23 Απριλίου, τηλ. 210-9750.060
